A ranger/traitor 30

Het leven van een leerling jager bestond vooral uit vroeg opstaan, klusjes opknappen, oefenen, leren, trainen, studeren en nog een keer oefenen, leren, trainen en studeren. Desondanks voelde Miko zich beter dan hij zich in maanden had gevoeld. Hij was niet langer een kleine en magere jongen die niemand kon gebruiken. Daarbij hield hij zich ook niet meer bezig met mensen bestelen en hij leefde niet meer onder het zelfde dak als iemand die met verdachte zaakjes bezig was en bovenal kon Will behalve heel streng ook erg aardig zijn en zodra Miko gewend was aan het idee dat grijze jagers echt wel gevoel voor humor hadden, hoe vreemd ook, werd de boel een stuk vrolijker. Hoewel die opgewektheid op sommige momenten ver te zoeken was. De meest voor de hand liggende redenen was natuurlijk dat Alyss al van vlak na zijn vertrek naar het Noorden in kasteel Araluen verbleef. Waarom dat zo was wist Miko niet.
Van die neerslachtigheid was niets te merken toen Will hem op een ochtend grijnzend vertelde dat ze vandaag op iets anders gingen oefenen. Miko had geen flauw idee, wat dat ‘anders’ kon zijn. Wat was er nog meer? Hij had nu al het gevoel dat hij zijn halve leven bezig zou zijn met het zich eigen maken van de vaardigheden van een grijze jager die hij nu al kende. Will gaf echter geen antwoord op zijn vragen.
“We gaan een tochtje maken”, was alles wat hij zei.
“Waarheen?” vroeg Miko
“Dat zul je wel zien, als we aankomen.”
“Duurt dat lang?”
“We zullen sneller terug zijn dan heen.”
“Waarom maken we een omweg?”
“Heb ik dat dan gezegd?”
“Ja, je zei toch net dat…”
“Genoeg gevraagd, hoe sneller we vertrekken, hoe sneller je er zelf achterkomt.” Miko hield zijn mond maar. Ondertussen had hij al ondervonden dat als een jager niets wou zeggen hij ook niets zei.