84- Sla je vleugels uit...

Marcus PoV
Niké droomde er al tijden van om te kunnen vliegen, omdat hij dat Tristan en ik al had zien doen. Hij had gehoopt dat het een normaal vampier iets zou zijn, maar dat het te maken had met kracht en wilskracht. Dat hij nog niet genoeg hoopte op vleugels om ze te krijgen. Ik had het hem al eerder gezegd, maar op vlak van zijn dromen was hij nog steeds zo naïef als toen Tristan hem veranderde. Misschien had NIké gelijk, gaf Tristan hem inderdaad niet meer diezelfde hoeveelheid aandacht als vroeger, niet meer zo veel liefde. De vraag was alleen waarom? Wat was er veranderd? Eigenlijk wist ik het wel, maar ik wou het niet toegeven, ik wou haar de schuld niet in de schoenen duwen. Zij kon er niets aan doen. Het Lag bij Tristan, die toch iets te veel met andere dingen bezig was, en Niké niet genoeg tijd gaf. Misschien moest ik het er met hem over hebben. Hoewel, wat zou het uitmaken? Wanneer zou hij eens naar mij luisteren en ook doen wat ik hem vroeg? Evenveel kans dat Aro zoiets zou doen.. niet dus.
Niké staarde nog steeds voor hem uit, in een soort verdwaasde manier, alsof het besef nu pas voor hem duidelijk werd. Tristan wierp een blik op hem en draaide zich naar mij. 'Marcus, ik denk... Ik nodig je uit voor een vlucht over de bergen. We hebben dingen te bespreken.' zei hij. Ik haalde mijn wenkbrauwen op. 'Vader.' mompelde hij erna, ik glimlachte en knikte. 'Laten we gaan, jongen.' Tristans ogen werden zo dun als spleetjes, maar hij zei er niets op. 'Master, heeft u iets nodig?' vroeg Gregory toen we bij de poorten kwamen. 'Nee, dank je. Gregory. We gaan gewoon even onze vleugels strekken.' zei ik zacht voor ik naar buiten liep. Tristan kwam achter me aan. 'Ze gaan een paar dieren halen voor morgen, wanneer we terug komen.' zei hij met een blik op mijn half rode ogen. 'Ik zie dat je je aanpast.' Zei hij met een glimlach. 'Alsof ik veel keus heb.' zei ik, maar ik zou het sowieso gedaan hebben. Tristan zou dat alleen niet geloven. 'Je manier van leven is wel juist, maar in Volterra is het niet vol te houden.' zei ik zacht. 'Kom hier wonen, er zijn veel mensen die het leuk zouden vinden.' zei Tristan, met even veel enthousiasme als Niké die wou vliegen. Ik draaide me weg. 'Ik kan er niet weg.' zei ik zacht, en was blij dat Abel hier liep, zodat ik hem niet moest aankijken. Ik wist dat het hem kwetste dat ik steeds maar afwees om bij hen te komen wonen. 'Abel, zou je misschien een nieuw pak voor me kunnen klaarleggen? Waarschijnlijk zal deze gescheurd zijn. In tegenstelling van Tristan, heb ik geen aangepaste pakken.' zei ik. Abel knikte en boog, terwijl Gregory en een aantal anderen vertrokken om dieren te vangen. Dit was precies hetzelfde als in Volterra; prooien werden levend binnengehaald. Alleen was de prooi anders.
Tristan had zijn vleugels al uit geplooit toen ik me omdraaide. 'Lukt het nog? of zijn ze vast geroest in Italië?' Hij klonk hard, omdat hij zo jaloers was op Aro. Net zoals Aro wilde hij dat ik bij hem woonde.
Ik schudde, sidderde terwijl mijn vleugels door mijn huid heen braken. Tristan was dit gewend, deed dit waarschijnlijk elke nacht om zijn lichaam eraan te laten wennen. Ik had het in geen tweehonderd jaar gedaan, daarom deed het bijna... pijn. Iets wat voor een vampier zo oud als ik een heel erg rare belevenis is. 'Kom op. Je doet er lang over.' zei Tristan spottend. Hij hing klapwiekend boven mijn hoofd. 'ZOrg maar dat niemand je ziet.' zei ik waarschuwend. 'Hier in de bergen woont niemand, de vampieren zijn hier de baas. Ze zijn bang dat Dracula mocht langskomen.' zei hij lachend. Zijn lach galmde door de bergketen. Als ik nog mens geweest was, en ik hoorde zo'n lach vanuit de bergen galmen, ik zou ook terug gekeerd zijn. Ik sloeg met mijn vleugels; een keer, twee keer, drie keer... mijn voeten lieten los van de grond. Het was zo lang geleden. Tristan snapte niet hoe het voelde voor mij, na al die tijd weer zo vrij zijn. Hij leidde me weg naar een heuvel die bijna geen mens kon beklimmen. Hij was stijl en gevaarlijk, en op de plaats waar wij waren was bijna geen zuurstof meer. 'Nu, mijn goed nieuws.' zei Tristan plechtig, er was niemand hier die ons zou kunnen horen.