Chapter 13.

“Je moet … je kracht … gebruiken,” hijgde Athan.
“Dan weet iedere Duistere tovenaar in de wijde omtrek dat we hier zijn,” zei ik vertwijfeld. “Liever dat, dan nu van de trein vallen en alle troep te moeten verklaren. Ze komen toch de school niet binnen.”
Ik trok een moeilijk gezicht en probeerde nog een keer om Athan met alleen mijn lichamelijke kracht weer op de trein te trekken. “Cat, het lukt niet! Doe het!”
Nog steeds aarzelde ik, ook al voelde ik hoe mijn broer steeds verder weggleed en ik werd meegetrokken. “Catharina … Alsjeblieft.” De smekende stem van mijn broer haalde me over en ik richtte één hand op hem. Ik sloot mijn ogen, en probeerde me te herinneren hoe het voelde, kracht die door mijn lichaam stroomde, warm en verslavend. Het volgende moment lag Athan met zijn hele lichaam op het dak van de trein, hijgend van de inspanning, en begaven mijn knieën het. Voordat ik kon vallen, stak Athan zijn arm omhoog, ving me op met zijn kracht en liet me zachtjes zakken op het stevige oppervlak. Beiden bleven we stil liggen en probeerden onze ademhaling onder controle te krijgen.
We hadden geen idee hoe we aan onze krachten kwamen, maar ze waren erg handig in situaties als deze. Het was een telekinetische kracht, we konden voorwerpen verplaatsen zonder ze aan te raken, maar we konden ook het lichaam van mensen manipuleren en ze dingen laten doen zoals het wurgen van zichzelf. Of van een toren afspringen. Om eerlijk te zijn, had ik er zelfs na al die jaren nog geen volledige controle over.
“Goed gedaan,” zei Athan tegen me. Zonder na te denken, wilde hij me op mijn schouder kloppen met zijn bebloede hand. Ik kon nog net op tijd naar achter schuifelen en keek hem boos aan. Hij keek me schuldbewust aan. “Sorry.”
Op dat moment hoorden we stemmen onder ons. Mensen hadden het gebroken raampje ontdekt en vroegen zich af wat er aan de hand was. Ik fronste. “Hoe gaan we dit oplossen?”
Athan haalde zijn schouders op, voor zover dat ging wanneer je lag. “Wachten. Als we nu omlaag komen, valt dat een beetje op, denk ik zo.”
“Onze schooluniformen zitten in mijn koffer, die ergens in een coupé ligt,” bracht ik hem in herinnering.
“Oh ja.” Hij zuchtte. “Ja, dat is een probleem.”
“Je hebt wel gelijk … We moeten wachten, en dan springen we aan deze kant …” Ik wees naar de rechterkant van de trein. “Ervan af.”
Mijn broer tilde zijn hoofd iets hoger op en knikte instemmend. “Goed. We zouden er wel ongeveer moeten zijn, denk ik. Ik kwam iemand tegen die zei dat we nog tien minuten hadden. Dat was … bijna tien minuten geleden.”
Ik ging voorzichtig staan en tuurde in de richting van de voorkant van de trein. “Ik zie het,” zei ik na een paar seconden. Athan stond ook op, zijn voet en hand uit mijn buurt houdend. Het bloeden was al gestopt, maar ook gedroogd bloed was gevaarlijk voor mij.
“Waar?”
“Daar.” Ik wees naar een steeds groter wordend stipje met uitsteeksels aan de horizon. We keken in stilte naar onze nieuwe school.
“Best mooi,” verbrak Athan de stilte.
Ik grijnsde. “Ja. Trouwens, met wie had je gepraat?”
Athan haalde zijn schouders op. “Ik ging jou zoeken en toen knalde er een meisje tegen me aan. Haar vriendje had het uitgemaakt en ze huilde, dus toen … wachtte ik tot ze klaar was met huilen.”
“Je bent een echte heer.”
Hij lachte. “Weet ik toch.”
De trein kwam steeds dichter in de buurt bij de school, en ik kon het station waar hij zou stoppen, al zien. “Meteen ervan af springen als hij stopt,” zei ik tegen Athan. Hij knikte.
We wachtten op het goede moment, en toen de trein bijna tot stilstand kwam, sprongen we allebei. De landing was niet zo´n groot probleem als ik niet op een voertuig stond dat op redelijke hoge snelheid reed, dus we kwamen allebei veilig neer. Eenmaal achter de trein, fluisterde ik nerveus: “Denk je dat iemand ons gezien heeft?”
Athan hield zijn hoofd schuin. “Hm. Ik weet het niet. Vast niet.”
“Zullen we ons opsplitsen?”
Mijn broer keek me meewarig aan. “Ja, wat een geweldig idee, Catharina. Zullen we ons ook even helemaal in zwart kleden en onze toverstok in de aanslag houden?”