Part twentyone: I'm a vampire...

Emi POV
Ik staarde verveeld uit het raam van mijn ziekenhuiskamer. De pijn van de afgelopen nacht was weggeëbd, maar ik voelde me nog steeds rottig. Alice had verteld wat er was gebeurd en het deed me pijn om te weten dat mijn ouders me liever dood lieten gaan dan me te laten transformeren in een vampier. Alice had hun verdedigd en ik snapte hun beslissing ook wel, maar de manier waarop ze die beslissing hadden genomen, klonk zo gevoelloos. Ze kwamen me niet eens opzoeken in het ziekenhuis! Volgens Carlisle was dat omdat ze me niet wouden zien veranderen, maar ik geloofde er niks van.
Op de tweede dag van mijn transformatie beheerste ik mijn ‘superkrachten’ al en mijn uiterlijk was nu net zo perfect als die van de Cullens. Ik had nog steeds geen zin in bloed en ik sliep nog altijd heel vast. Rosalie had beloofd dat ze vandaag de lekkerste cakejes uit Port Angeles zou meenemen, zodat ik op mijn laatste dag als ‘mens’ kon genieten van iets lekkers. Tegen zeven uur ’s avonds hadden alle Cullens zich in mijn kamer verzameld en mocht ik eindelijk de cakejes naar binnen werken. Ondanks het feit dat mijn transformatie in volle gang was, was het erg gezellig. Iedereen praatte en had lol met elkaar, niemand had last van zijn gaven. Totdat Edward ineens verstijfde en naar de deur snelde.
“Wat is er Edward?” vroeg Carlisle op een ongeruste toon. De manier waarop Carlisle praatte baarde me zorgen, iets was hier niet in orde, en hij had dat door. De deur werd opengesmeten met een enorme kracht en de persoon die daar voor had gezorgd herkende ik maar al te goed. “Cal” snauwde Carlisle. Cal stak zijn handen in de lucht.
“Wees niet bang, ik kom hier alleen omdat ik iets kwijt wil. Ik ben hier niet om iemand aan te vallen” Carlisle knikte en wees naar de enige vrije stoel.
“Ga zitten en doe je verhaal” kwam er kalm uit zijn mond. Ik had altijd al bewondering voor Carlisle. Hij bleef kalm, ook al was de situatie levensbedreigend, en hij leek overal een oplossing voor te hebben. Daarnaast bevooroordeelde hij mensen niet, maar wachtte hij af voordat hij begon te oordelen. Ik had daar veel moeite mee, aangezien vooroordelen iets was wat ik van mijn moeder had geleerd, die dat uit wantrouwen altijd al had gedaan. Cal ging zitten, uiterst voorzichtig, en begon zijn verhaal. “Wat ik wou vertellen heeft met Emi te maken. Dat was de reden waarom ik hier naartoe ben gekomen, maar toen ik de kans had, durfde ik niet meer. Ik ving op dat ze in het ziekenhuis lag en dit leek me een goed moment om het te vertellen, aangezien ze recht heeft op de waarheid. Het begon zo’n 17 jaar geleden. Ik kwam aan in de geboorteplaats van Emi, waar haar ‘tante’ en moeder ook zijn geboren, en kwam in contact met Emi’s draagmoeder. Na een paar maanden groeide onze vriendschap uit tot een relatie. Ik verliet haar toen ze me vertelde dat ze draagmoeder zou worden van Emi. Ik kon niet met haar keuze leven, maar achteraf heb ik spijt van mijn keuze. Toen ik na negen maanden vernam dat Emi was geboren, begon ik iets te vermoeden, dus gebruikte ik mijn gave om de waarheid te achterhalen. Mijn gave is het vinden van elk spoortje DNA van iemand. Toen ik Emi’s DNA bekeek, vond ik Ericks DNA maar niet, ik geloofde niet dat Alané na Erick nog met iemand anders het bed had gedeeld. Daaruit trok ik een conclusie. Of Alané was tijdens onze relatie vreemdgegaan, of ik was Emi’s vader. Ik ging naar Erick toe, om hem op de hoogte te stellen van mijn ontdekking en stelde een DNA-test voor. Erick reageerde daar niet zo goed op, hij vluchtte nadat ik mijn ware identiteit had blootgegeven" Cals verhaal werd onderbroken door de gil van Alice, die het blijkbaar moeilijk had met de ontdekking dat ik waarschijnlijk een halve vampier was. Ik, daarentegen, bleef kalm. Het was alsof er een jarenlange last van mijn schouders viel. Ik geloofde hem en ik kon aan Edwards gezicht zien dat hij niet loog. Dan had hij wel ingegrepen. Ik was een halve vampier, nu zou ik een hele worden.
“Hoe kan het dat wij dat nooit hebben gemerkt? Ze zou toch vampiertrekjes moeten hebben”peinsde Carlisle.
“Nou, ze is wel moeilijk beïnvloedbaar. Ik kan haar gevoelens bijna niet beïnvloeden of opmerken” gaf Jasper voorzichtig toe. Alice knikte.
“Ik vertelde vroeger toch dat ik nooit veel bij haar kon zien, of dat alles wat ik zag, wazig en onduidelijk was? Misschien komt dat doordat ze een halve vampier was” Blijkbaar waren alle Cullens het met de 2 eens en vond Edward dat hij er niks meer aan toe hoefde te voegen.
“Dus daarom sloegen mijn ouders op de vlucht. Ze waren bang dat jij mij zou gaan opeisen” concludeerde ik. Cal knikte. Ongelofelijk, ik stond oog in oog met mijn vader, de man waarvan ik dacht dat hij mijn vijand was. “Maar waarom probeerde je mij dan te bijten?” vroeg ik, brandend van nieuwsgierigheid. Cal aarzelde.
“Endena ziet net als Alice de toekomst en ze zag dat jij een sterke vampier zou worden, sterker dan andere vampieren. Dat je buiten de boot zou vallen. Ik denk dat ik mezelf niet meer kon beheersen toen we in dat bos tegenover elkaar stonden. Het was nooit mijn bedoeling geweest je aan te vallen” Cal richtte zijn aandacht naar de Cullens. “En ik had nooit verwacht dat je bij vampieren zou verblijven. Het spijt me dat ik jullie zoveel zorgen heb bezorgd, maar ik brandde gewoon van nieuwsgierigheid. Ik wou weten hoe mijn dochter terecht was gekomen”