The Ultimate Fantasy - Hoofdstuk 3

@syllie1992: Dank je ^^ En fijn dat je het nu al leuk vindt, we zijn nog maar net begonnen...

Hoofdstuk 3
Bill durfde niet opkijken, hij was bang dat de persoon die tegenover hem stond misschien boos zou zijn omdat hij zo laat nog aanbelde. Hij had zijn blik op zijn versleten All-stars gericht en luisterde geconcentreerd om elk geluid van de persoon tegenover hem op te vangen. Hij hoorde enkel een adem, en even later een geluid dat hij niet helemaal thuisbrengen kon.
‘Kom binnen.’ Het was een zachte stem, vol vriendelijkheid en duidelijk van een vrouw.
Langzaam keek Bill op. Voor hem stond een vrouw met lang honingblond haar, en op de moeilijke glimlach na, zag ze eruit alsof ze elk moment naar een fotoshoot zou moeten vertrekken. Ze hield de deur wat verder open en onzeker ging hij naar binnen. In de woonkamer bleef hij staan.
‘Je ziet eruit alsof je het vreselijk koud hebt, hoe lang heb je daar gestaan?’
‘Een half uur?’ antwoordde Bill terwijl hij zijn schouders ophaalde.
‘Waarom heb je niet gewoon aangebeld?’
‘Ik was bang.’
‘Waarvoor?’
‘Ik weet het niet.’ Antwoordde Bill zacht en hij hoorde de vrouw zuchten.
‘Bill, ik wilde eigenlijk net gaan slapen. Vind je het oke als ik je toon waar je kan slapen en als we morgen kennis maken?’ Bill knikte enkel.
De vrouw verdween in een gang en Bill volgde haar gewoon. Ze hielden halt bij een witte deur die ze opende.
‘Normaal is dit de logeerkamer, maar je mag het inrichten zoals je wil.’
‘Bedankt, mevrouw.’
‘Je mag me Maura noemen, hoor.’ Bill lachte even en ging dan zijn nieuwe kamer in.

Toen Maura eindelijk in haar bed lag, was haar verlangen naar slaap verdwenen. Ze had ineens zoveel andere dingen aan haar hoofd, dat slaap eigenlijk een van de laatste dingen was waar ze aan dacht.
Eerst was er Bill. Wie was hij? Wat had hij meegemaakt? Hoe oud was hij eigenlijk? Gezien zijn grootte schatte Maura hem ongeveer 16, wat zijn stem dan weer tegensprak, want hij klonk niet ouder dan 13.
Dan was er nog een ander probleem. Maura moest morgen weer gaan werken, wat moest ze met Bill doen? Ze kon hem onmogelijk meenemen naar het politiebureau, maar om hem dan de hele dag alleen thuis te laten? Ze kon hem ook niet naar haar ouders brengen. Maura had niet zo’n goede band met haar ouders, wat deels kwam doordat ze geadopteerd was, en haar biologische ouders kende ze niet.
Maura zuchtte. Ze was er totaal niet op voorbereid om ineens ouder te worden van een tiener, ze had eigenlijk niet eens een slaapplaats voor hem. Ze noemde het dan wel een logeerkamer, eigenlijk was het meer Jane’s slaapkamer. Jane bleef regelmatig bij haar overnachten en andersom ook, en in Maura’s logeerkamer lagen ondertussen zelfs enkele persoonlijke spullen van Jane zoals een familiefoto op het nachtkastje en haar iPod. In de badkamer stond zelfs een rugzak met kleren en ondergoed van Jane.
En dan was er ook nog het probleem met Jane. Jane zou ’s avonds niet meer langs kunnen komen, en Maura zou veel minder bij Jane lang kunnen gaan, hoe moest ze dat gaan uitleggen? Misschien vonden ze wel heel snel een ander gezin voor Bill, was hij deze week alweer weg en zou hij er geweest zijn zonder Jane het merkte. Maar het zou ook maanden kunnen duren voor ze een ander gezin voor hem hadden.
Maura draaide zich op haar andere zij en zuchtte opnieuw.
Die nacht sliep ze niet.

De volgende morgen was Maura twee uur vroeger op dan normaal. Ze had de hele nacht wakker gelegen en kon niet stoppen met nadenken, maar had voor geen enkel probleem een oplossing gevonden. Ze douchte zich langer dan normaal in de hoop er niet al te miserabel uit te zien, en probeerde de wallen met wat extra make-up weg te werken.
Toen ze naar de keuken ging om een ontbijt te nemen, zag ze Bill aangekleed in de zetel zitten.
‘Heb ik je wakker gemaakt?’
‘Ja, maar het geeft niet.’
‘Kom maar naar de keuken, dan kunnen we kennismaken tijdens het ontbijt.’ Ze zag de jongen rechtstaan en draaide zich om, om aan het ontbijt te beginnen.
Ze opende de kast, haalde er twee kommen uit, maar twijfelde toen ze de doos ontbijtgranen vastnam. Zou Bill dat wel lusten?
‘Wat in godsnaam is dat?!’ Maura draaide zich om en haar voorgevoel was juist. Bill had Bass ontdekt.
‘Niet zo roepen, je maakt hem bang.’
‘Dat ding leeft?!’ Maura lachte en moest automatisch terugdenken aan het moment waarop Jane Bass voor de eerste keer gezien had. Jane had namelijk precies hetzelfde gereageerd.
‘Ja, zijn naam is Bass, ik heb hem al jaren. Lust je deze ontbijtgranen of heb je liever iets anders?’
‘De ontbijtgranen zijn goed.’ Antwoordde Bill terwijl hij op een stoel wipte.
Maura draaide zich weer om naar het ontbijt en vulde de twee kommen.
‘Hoe oud ben je eigenlijk?’
’15, over een paar maanden ben ik 16.’
‘Je bent groot voor je leeftijd.’
‘Ja, weet ik.’
Het gesprek viel stil, en eigenlijk vond Maura het niet zo erg. Bill was blijkbaar niet het spraakzame type, net zoals zij. Dat was een van de redenen waarom ze zo van haar job hield, het was rustig en ze er was niemand tegen we ze verplicht was te praten. Het was niet zo dat ze stil was en zelden iets zei, in tegendeel, soms was ze zo op dreef dat Jane haar smeekte om te stoppen met “googlepraten”. Blijkbaar was niet iedereen ermee gediend als ze soms haar kennis met anderen deelde.
‘Bill, ik was totaal niet voorbereid op je komst, en ik moet binnen een uur gaan werken, vind je het erg om de hele dag alleen te blijven?’
‘Maar, ik moet naar school.’
‘Ga je gewoon naar de school als dat je gisteren bent gegaan?’
‘Nee, Springfield is net iets te ver om elke dag met de bus heen te gaan, en ik denk niet dat jij van plan was om er elke dag heen te rijden. De organisatie heeft me ingeschreven in een school in Boston, zij regelen de zaken met school altijd, ze willen er de pleegouders niet mee opzadelen.’
‘Dat is handig. Ik werk in Boston, dus ik zal je wel afzetten als je wil.’
‘Bedankt, Maura.’
Maura was zo opgelucht dat, dat probleem van de baan was. Nu zou ze nog een manier gaan zoeken om Bill zo lang mogelijk verborgen te houden voor Jane.

Twee uur later kwam Maura aan in het mortuarium waar Dr. Brennan al aan het werk was.
‘Is het toxicologisch verslag al binnen?’
‘Nee, maar volgens mij heeft hij haar ook niet verdoofd op enige manier. Kijk, er zitten haarfijne barstjes in enkele van de vingerkootjes, duidelijke tekens van verwering.’
‘En er zijn geen blauwe plekken omdat ze dood was nog voor die zich konden vormen. Maar als ze zich verweerd heeft, dan zou er DNA onder haar nagels kunnen zitten.’
‘Juist, er zaten huidcellen onder haar nagels, ik heb ze naar het labo gestuurd.’
‘Oke, dan ga ik mijn autopsieverslag opstellen.’ Ze ging achter haar computer zitten en wachtte tot hij opgestart was.
Met een zucht logde ze in en leunde achterover in haar stoel. Het duurde altijd een eeuwigheid eer haar computer gebruiksklaar was.
‘Is er iets, Dr. Isles?’ ze keek om.
‘Je mag gerust Maura zeggen. En, eigenlijk wel. Hebt u kinderen, Dr. Brennan?’
‘Ja, ik heb een zoon. En ik denk dat als ik u Maura mag noemen, dat het wel oke is dat u mij Bones noemt, niemand gebruikt Temperance, en zelfs mijn man noemt me Bones. Maar waarom vroeg je dat?’ Maura zuchtte opnieuw.
‘Ik ben sinds gisteren pleegouder van een jongen. Ik was er totaal niet op voorbereid toen hij ineens voor mijn deur stond, en nu weet ik absoluut niet wat te doen. Ik heb geen tijd voor een kind!’ Toen werd het verdacht stil in de autopsieruimte. Maura keek op toen Dr. Brennan niet reageerde, en ze zag dat ze in gedachten verzonken was. ‘Dr. Brennan? Sorry, maar ik vind het prettig om je gewoon met je achternaam aan te spreken.’
‘Het is oke, Ik verkies het ook om jouw achternaam te gebruiken.’ Toen werd ze weer stil.
‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’
‘Ik was vroeger ook een pleegkind, mijn ouders verdwenen op een dag zonder enig spoor na te laten. Je gaat van gezin naar gezin, maar je hoort nergens thuis. Nergens voel je de liefde waar je zo naar verlangt, er mist altijd iets. Gewoon het gevoel dat je geliefd bent, dat vind je alleen thuis. Heeft hij een lijst?’
‘Wat voor lijst?’
‘Ik schreef de achternamen van mijn pleeggezinnen aan de onderkant van mijn schoen, en ik weet dat ik niet de enige was die zo’n lijst bijhield, misschien heeft hij het ook. Je moet met hem praten, geef hem een beetje aandacht, dat laat een kind zich soms al beter voelen.’ Maura knikte en voelde zich ineens schuldig om het feit dat ze Bill eigenlijk zo snel mogelijk weer weg wilde.
‘Wil je zwijgen over de jongen? Ik wil niet dat iedereen het weet. Als ze het weten wil iedereen hem leren kennen, en de kans is groot dat hij niet lang bij mij blijft.’
‘Ja, oke, geen probleem.’
Maura draaide zich weer om naar haar computer en begon aan het verslag terwijl Dr. Brennan verder ging met het bestuderen van de röntgenfoto’s. Met de vrouwen elk in hun eigen wereld en hun gedachten toch niet zo ver uit elkaar, verliep de werkdag in het mortuarium stiller als ooit tevoren.

[reacties??]