016

Rachel's pov

Als een klap in mijn gezicht voelde ik opeens van alles tegelijk. Nog steeds irritatie, maar ook.. Liefde. Ik draaide mijn hoofd snel weg maar Collin hield me tegen. ''Ik weet wat je voelt nu.'' zei hij zacht. Ik keek hem verbaasd aan. ''Hoe?'' ''Omdat ik hetzelfde voel, al een hele tijd.'' glimlachte hij. Ik keek in zijn bruine ogen zag zijn genegenheid voor mij. Verward keek ik naar de grond. ''Rachel?'' zei hij zachtjes. Ik keek op en voor ik wat kon zeggen duwde hij zijn lippen op de mijne. Het was alsof er een bom vol met vlinders ontplofte in mijn buik. Gelijk beantwoord ik zijn kus, alsof het nooit anders is geweest. Na de kus kijk ik hem lief aan terwijl hij over mijn wang wrijft. Samen kijken we zwijgend naar de maan, elkaar vasthoudend. ''Zal ik je naar huis brengen?'' vraagt hij zacht na een tijdje. Ik knik en sta op. ''Graag.'' Hij pakt mijn hand vast en als vanzelf sprekend verstrengelen onze vingers. De terug tocht duurt niet lang, blijkbaar was ik toch niet zo ver van huis. Hij loopt helemaal met me mee naar de voordeur en duwt daar nog een kus op lippen. ''Ik zie je morgen weer..'' fluisterde Collin voor hij weg ging. Ik knikte nog even half en liep snel mijn kamer in.