Wat is er toch aan de hand? - Chapter 2

Langzaam loop ik door de gang van de school. Zoals altijd is het weer een lange, saaie dag vol vervelende lessen. En zoals altijd kan ik niet stoppen met denken aan Niall. Ireen loopt naast me en vraagt: 'Wat is er toch aan de hand met je? Ja het is uit met je vriendje, maar dat is toch niet het einde van de wereld?' Ik haal mijn schouders op en bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden. 'Kom op Lynn, kan je niet wat vrolijker doen?' Abrupt stop ik en ik smijt haar keihard tegen de kluisjes aan. 'Nee dat kan ik niet, oké? Nou tevreden?' Ik ben buiten zinnen en geef haar een harde klap in haar gezicht. Ireen kijkt me verschrikt aan. Geschrokken kijk ik naar haar bloedende lip en dan ren ik de school uit. Wat heb ik gedaan?! Dit kan echt niet! Normaal doe ik nog geen vlieg kwaad, maar het leek wel alsof er een knop in mijn hoofd omgedraaid werd. Ik loop naar de skatebaan en ga op de ramp zitten. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Wat bezielde me in godsnaam? Aan de andere kant, ik krop nu al weken alles op en het voelt eigenlijk wel goed dat ik me een keer heb afgereageerd. Net als ik ergens anders naartoe wil gaan trilt mijn mobiel. Met tegenzin open ik het bericht. Het is van Lisa, iemand uit mijn klas.
Omg you stupid,
Wat heb je nu weer gedaan? Echt hoe dom ben jij?
x lisa.
Woedend smijt ik mijn mobiel op de grond. Pfft dat stomme kind! Wie denkt ze wel niet dat ze is? De koningin? Opeens merk ik dat er iemand achter me staat. Woest draai ik me om. 'Wat nou weer? Ja ik weet dat het heel stom van me is dat ik mijn beste vriendin heb geslagen en het spijt me heel erg. Okee?' Dan pas zie ik dat het Louis is. 'Louis?' Hij knikt en wrijft over mijn rug. 'Ga even zitten Lynn en neem een slokje water.' Met trillende handen neem ik een slok. 'Luister, het is inderdaad heel stom dat je Ireen hebt geslagen. Zal ik anders even met haar gaan praten?' Geschrokken kijk ik op. 'Nee alsjeblieft niet, dat maakt het alleen maar erger...' Louis knikt. 'Dat snap ik.' Mijn ogen vullen zich met tranen en met een brok in mijn keel fluister ik: 'Kun je nu alsjeblieft weggaan?' Als ik opkijk is Louis verdwenen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en barst in huilen uit.