In de trein

Emily zag algauw de trein aankomen en met een grijns keek ze naar haar zus. “EIN-DE-LIJK.” Zei ze met iets teveel enthousiasme, misschien. “Kom op, ik wil een goede coupe kunnen vinden voor ons twee.” Sam lachte. “Geen zorgen die vinden we wel.”
“Het is te hopen.” Zei Emily. Sam glimlachte. “Oh dat geloof ik wel hoor.” Emily grijnsde en duwde haar koffer voor zich uit. “Ja, laten we nu maar opschieten, als we met Draco of zo moeten zitten, gooi ik hem nog uit de trein, ik zweer het je.” Ze grijnsde even, terwijl ze haar zus aankeek. Sam begint te grijnzen. “Ik help je duwen lieve zus, ik help je duwen.” Samen tillen ze hun koffer en huisdier de trein in. “Je helpt me duwen?” Emily begint te lachen. “Ik ben blij dat jij hem net zo aardig vind als ik dat vind.” Zegt ze, terwijl ze naar binnen gaan en ze Sam zowat meetrekt naar een coupe. “Kom op.” Sam gaat lang uit op de bank zitten en rekt zich uit. “ Ik kan nog steeds niet geloven dat we een leraar tegen zijn gekomen in een bus,” zei ze tegen Emily. “Nog even en dan komt er een leraar in onze coupe.” Emily trekt een wenkbrauw op en gaat op de bank tegenover haar zitten. “Wishful thinking.” Zegt ze. “Straks gebeurt het nog ook!” Sam keek Emily grijzend aan. “Nog even en Sneep loopt onze coupe in.”
“Verstoppen!” Zei Emily meteen, met een grijns op haar gezicht. “Dat gebeurt heus niet.” Maar op dat moment begint te trein te rijden, maar gaat ook opeens de deur van hun coupe open. “Kijk, we gaan rijden!” Zei Emily, die niks doorhad van de coupe deur die openging. “Geweldig.” Sam kijkt uit het raam naar buiten ook zij had de deur niet gehoord. Opeens klinkt er een gekuch en verbaasd kijkt Emily om. “Professor.” Zegt ze, behoorlijk verbaasd. Sam draait zich om en ziet dan opeens hun leraar Severus Sneep. “Hallo, Professor.” zei ze. en binnensmond vloekt ze. Dit had ze niet aan zien komen. Snel kijkt Emily naar haar zus, even geen idee hebbend wat ze moet zeggen, daarna kijkt ze naar de professor en glimlacht ze even. “Professor, u zou toch in de lerarencoupe zitten? Wat kunnen wij voor u doen?” Sneep keek de twee meiden even aan en ging op een van de banken zitten. “Ik kwam kijken hoe het met jullie is.” zei hij tegen hun. “Dat is.. heel aardig van u.” Zei Emily, die de pesterijen van de andere kinderen en grotendeels haar vrienden – van Sam wist ze het niet – al horen. Geen leuk vooruitzicht, dacht ze. “Daar kwam u vast ook wel achter als we op Zweinstein aan zouden zijn gekomen, of niet?” Vroeg ze vervolgens. Sneep keek haar even met zijn zwarte donkere ogen aan. “Natuurlijk,” zei hij. “Maar als leraar was ik toch bezorgt om jullie. Hij keek de twee zusjes aan. “En daarom kwam ik langs.” Emily keek hem terug aan met haar eigen vrij donkere ogen. “Oh ja?” Vroeg ze, “hoezo bent u dan bezorgd?” ze was toch wel nieuwsgierig naar de echte reden dat hij gekomen was, niet dat ze verwachtte daar achter te komen. Sneep keek Emily weer aan. “Na wat er gebeurde in de collectebus, Juffrouw Zwarts, wilde ik graag weten hoe het nu met u gaat.” En Emily had gelijk, dat was weer gewoon een stomme smoes, toch besloot ze een glimlach op te zetten en knikte even. “Dat is heel aardig van u, maar zoals u ziet gaat alles prima.” Sneep knikte. “Ja dat zie ik, Juffrouw Zwarts.” Sam zat de hele tijd naar haar leraar te kijken zonder een woord te zeggen. Waarom zou Professor Sneep zo iets doen? dacht ze. “Oh, please!” Viel Emily toen uit. “Noem me Emily, dat ik op school juffrouw Zwarts genoemd wordt snap ik, maar we zijn nog niet op school, nog niet eens op de helft! We zijn net vertrokken.” Ze zuchtte. “Sorry.” Mompelde ze toen. “Maar het gebeurt niet iedere dag dat je een leraar twee keer tegenkomt voor je op school komt.”
“Maar natuurlijk, Emily.” zei Sneep. Hij was zo blij dat hij gewoon met de meiden kon praten. Maar hij wist dat hij ze niks kon vertellen. Emily knikte even, waarna ze naar haar zus keek die niks gezegd had nog. Misschien snapte zij het net zo min als zijzelf waarom de professor gekomen was? Emily wist zeker dat ze erachter wilde komen, omdat ze het maar al te graag wilde weten. Sam wiep even een blik op Emily en zag dat ze naar haar keek. Die wil zeker ook graag weten waarom Sneep hier is dacht ze. Sam keek weer naar Sneep, en verbeelde ze het of leek het alsof hij gekweld werd? Emily zag de blik van haar zus en keek even naar Sneep, waarna automatisch de vraag door haar hoofd schoot of Sam gelijk had kunnen hebben, hij was wel ineens behoorlijk bezorgd en hun.. ouders leek het helemaal niets te kunnen schelen. Was het mogelijk?
Sam keek haar leraar aan en ging toen naast hem zitten. “ Professor is er iets?” vroeg ze aan hem, Hij keek haar verast aan. “Waarom vraagt u dat?” Vroeg Sneep. Emily fronste lichtjes. “Goede vraag.” Mompelde ze, niet doorhebbend waar Sam op doelde. “Nou, het lijkt wel of u een beetje treurig bent,” zei Sam, “gaat alles wel goed met u?” Emily lette al geeneens meer op, doordat haar aandacht werd getrokken door het veranderde landschap, maar haar gedachten bij de hele situatie zat. Het leek wel of Sneep hen in de gaten houdt of zo. “Ja, alles gaat goed.” Hoorde ze Sneep toen zeggen en ze voelde niet lang daarna de ogen van Sneep op haar achterhoofd prikken. Sam keek Sneep aan, iets in haar zei dat Sneep niet de volledige waarheid sprak, maar daar zou ze later wel achter komen, samen met Emily, “Uhm, professor vind u het erg, Maar Emily en ik moeten ons zo verkleden aan gezien we straks bij Zweinstein zijn.” Emily keek op. “Is het al zo laat? Hm, dan heb je gelijk, Sam.” Ze zag Sneep opstaan. “Ja, natuurlijk.” Zei hij. “Dan laat ik jullie verder alleen.”
“Dank U, Professor,” zei Sam en glimlachte vriendelijk tegen haar leraar. Eindelijk op Zweinstein dacht ze. Sneep liep de coupe uit en Emily keek haar zus aan, waarna ze ook opstond. “Dat was raar.” Zei ze, tegen haar. Sam knikte. “Ik hoop dat Sneep soms mijn vader is.” zei ze terwijl ze haar gewaad aantrok. “Blijf hopen” Zei Emily die zich ook omkleedde.