Zwerkbaltraining

De dagen gingen verbazend snel voorbij en voor iedereen het wist was et woensdag en waren de lessen net afgelopen. Het was tijd voor de zwerkbaltraining van Zwadderich en daarna was het de beurt aan Ravenklauw om te oefenen, de andere twee afdelingen oefenden op donderdag of in het weekend.
Emily ging op de tribune zitten en trok haar knieën op, ter hoogte van haar borst, terwijl ze omlaag keek naar het zwerkbalveld, ze was benieuwd hoe de eerste training zou verlopen voor Sam en of ze er weer een beetje in kon komen.
Sam klom hoger en hoger met haar bezem en het voelde geweldig en ze keek naar de tribune, daar ze Emily zitten en zwaaide. "Heey,” riep ze. Helaas voor haar keek ze ook gelijk naar beneden en voelde iets van hoogtevrees op komen, o hemel, dacht ze en vloog verder. Emily glimlachte even en zwaaide naar haar zus. Toen ze befte dat Sam omlaag keek, slikte ze even, was haar zus nu eigenlijk al over haar hoogtevrees heen? De vraag werd algauw beantwoord toen ze omlaag viel. Dat was dertig meter! Geschrokken schoot ze overeind en rende ze naar haar zus toe. “Samantha!” Riep ze, terwijl ze zich niks aantrok van de rest van de Zwerkbalspelers. Snel knielde ze neer bij haar zus. “Sammy!” Ze keek omhoog. “Haal iemand van de ziekenzaal, snel!” Sam bewoog niet en hoorde Emily niet haar naam roepen, maar kreunde wel van de pijn. “Draco!” Gilde Emily. “Haal iemand! Of laat een van je slaafjes iemand halen.” Ze keek omlaag naar Sam en slikte even. “Het komt goed, Sam.” Zei ze. “Hou vol.” Malfidus die alles had gezien, keek lijkbleek naar de twee zusjes. en zonder ook maar iets te bedenken rende hij naar de ziekenzaal. om madame Pleister te halen, en rende 10 minuten later met haar op zijn hielen de school weer uit. gevolgd door een bezorgde Sneep. Emily had tranen in haar ogen en merkte dat haar lichaam niet wilde stoppen met trillen. Ze merkte dat ondanks dat ze wat wilde zeggen, er helemaal niets uit haar mond kwam en ze keek hulpzoekend op, om daar professor Sneep te zien staan. Ze was ongewild toch blij hem te zien, maar toch ging haar blik algauw weer terug naar haar zus. Sneep rende op top snelheid naar de twee zusjes. "Wat is er gebeurt?" vroeg hij lijkbleek terwijl hij Madame Pleister hielp om Sam op een brancard te leggen. Emily keek hulpeloos naar Draco, toen Sneep vroeg wat er gebeurd was enk wam trillend overeind, zelfs al merkte ze dat ze totaal niet stevig op haar benen stond. "Ze.. ze viel van haar bezem af, vanaf.. 30 meter." Zei ze uiteindelijk, amper verstaanbaar. Zowel Madame Pleister als Sneep werden lijkbleek. 30 Meter dacht Sneep, lieve hemel. "Ik zal haar mee nemen naar de ziekenzaal" Zei Madame Pleister en liep met de brancard terug naar de school. Sneep keek Emily vragend aan. "Zou u uit kunnen leggen wat er gebeurt is?” vroeg hij bezorgd en wees naar de school. "In mijn kantoortje, zodat u tot rust kan komen." Emily knikte en beet even op haar lip, in een poging om te stoppen met trillen. “Is goed, professor.” Zei ze, terwijl ze al wat in de richting begon te lopen van de school. Sneep keek bezorgt uit zijn ooghoeken naar Emily. De arme meiden, dacht hij. Hij hoopte dat alles goed kwam met Samantha. “Geen zorgen, juffrouw Zwarts,” zei hij. “Het komt allemaal weer goed.” Emily keek op naar Sneep en knikte even. “Ik hoop het.” Zei ze. “Sam denkt altijd dat ze alles kan, maar dat is zoals nu helaas niet altijd zo.” Ze sloot een tel haar ogen en opende die vervolgens weer. “U heeft vast gelijk.” Zei ze uiteindelijk. Sneep keek haar glimlachend aan. Iets wat heel zeldzaam bij hem was. Toen ze bij zijn kantoor kwamen, hield hij de deur voor haar open. Emily keek een tel verbaasd toen ze Sneep zag glimlachen naar haar, maar beantwoordde onwillekeurig die glimlach toch. Toen hij de deur voor haar openhield, glimlachte ze opnieuw. Hij was tenminste een echte gentlemen, dacht ze, terwijl ze naar binnen liep. “Zo juffrouw Zwarts,” Begon Sneep toen hij achter zijn Bureau ging zitten en Emily een stoel aan bood. “Vertelt u eens wat er allemaal gebeurt is met uw zuster?” Zijn zwarte ogen keken recht in die van Emily en keken haar strak aan. Emily rilde lichtjes onder het gestaar naar haar toe en keek dus een tel naar de vloer. “Ze was enthousiast over het kunnen trainen, maar ze heeft ook tot op een zekere hoogte last van hoogtevrees. Normaal heeft ze daar niet zo’n last van, maar toen ze naar mij keek, keek ze ook naar de grond en ja, toen viel ze.” Ze zei het zowat in een adem en keek uiteindelijk toch op. Sneep keek haar vol medeleven aan. “Ze is nu bij Madame Pleister, dus ik denk dat het goed komt met haar.” Toen stond hij op. “Ik stel voor dat u teruggaat naar uw eigen ziekenzaal en wat probeert te rusten, ik begrijp dat het pijnlijk is wat u net heeft gezien. Ik ga naar Professor Pierce en leg het haar uit. Daarna zal ik bij uw zuster gaan kijken, hoe het met haar is.” Emily's blik schoot op, zodra ze de naam hoorde van die nieuwe professor. "Waarom moet professor Pierce het weten? wat gaat het haar eigenlijk aan? Ze kent mij en Sam niet eens!"
“Omdat professor Pierce uw afdelingshoofd is, juffrouw Zwarts. En als u gaat rusten, zoals ik al zei, moet ik dat ook aan uw afdelingshoofd doorgeven.” Zei Sneep, terwijl hij haar rustig aankeek. “Dan nog.” Emily zuchtte even, toen ze besefte dat het geen nut had om ertegenin te gaan. "Al goed, ik zal naar mij afdeling gaan, maar dat betekend nog altijd niet dat ik het begrijp!" Ze beet even op haar lip en merkte dat ze nog altijd lichtjes trilde. "Bovendien wil ik eerst mijn zus zien." Zei ze uiteindelijk. Sneep zuchtte. “Heel begrijpelijk,” zei hij en liep naar de deur. “Deze kant op.” en bracht haar toen naar de ziekenzaal waar Sam op een bed lag en Madame Pleister naast haar stond. “Hoe gaat het met haar?” vroeg Sneep op een bezorgde toon. “Sammy!” Zei Emily meteen, toen ze eenmaal in de ziekenzaal waren aangekomen. Meteen ging ze naar haar zus toe en ging ze op de rand van het bed zitten. “Hey.” Zei ze, terwijl ze de hand van haar zus pakte en er lichtjes in kneep. “Het spijt me..” Zei ze. Madame Pleister keek de twee stilletjes aan en zei toen tegen Sneep; “Ze is bewusteloos, maar buiten levensgevaar.” Ze zuchtte even en vervolgde toen; “Het zal nog even duren voordat ze wakker wordt.” Toen keek ze weer naar Samantha. “Ik vindt het raar dat ze niks gebroken heeft.” Emily zei niks, ze had enkel oog voor haar zus. “Sammy, wordt wakker.. Als ik er niet was geweest, had je niet omlaag gevallen, het is mijn schuld dat je de controle kwijtraakte.. Het spijt me, Sam.. Wordt wakker, alsjeblieft!” Sneep legde een arm op Emily's schouder. “Het komt wel goed, Emily.” fluisterde hij zachtjes, op een bijna vaderlijke toon. Sneep schudde zijn hoofd en nam Emily in zijn armen. “Nee Emily, het is niet jou schuld, het is niemands schuld.” Hij wierp even een blik op Samantha en zag tot zijn verbazing twee wimpers trillen. Emily voelde hoe hij haar in haar armen nam, maar merkte dat het vreemd genoeg alles behalve vertrouwd aanvoelde. Ze sloot opnieuw even haar ogen en zweeg, in een poging om zichzelf tot bedaren te brengen weer. Ze was bang dat Sam niet wakker zou worden, echt waar en dat het wel haar schuld was. Ze wedde dat Draco en de andere Zwadderaars het ook zo zagen. Toen ze haar ogen weer opende zag ze tot haar verbazing de ogen knipperen van Samantha. “Sammy!”
“Heey, kleine tweelingzus” mompelde Samantha kreunend. “Hoe gaat het er mee?” Emily keek haar zus aan. "Laat me nooit meer zo hard schrikken, Sammy!" Zei ze, terwijl ze zich losmaakte uit de omhelzing van Sneep en haar zus om de nek vloog. Samantha begon lichtjes te grijnzen. “Sorry, het spijt me, zal het niet meer doen.” En omhelsde toen haar zusje. “Heb jij net Sneep omhelst?” vroeg ze fluisterend aan Emily. Emily keek haar aan. “Het is je geraden dat je dat nooit meer doet, Sam.” Zei ze, waarna er een lichte blos verscheen. “Dus dat zag je toch, ja, hij kalmeerde me. Ik ben echt heel hard geschrokken.” Fluisterde Emily terug, voor ze weer omhoog kwam en opkeek naar Sneep, waarnaar ze even lichtjes glimlachte. Waarschijnlijk zou ze nu heel anders naar hem gaan kijken dan eerst.