Emily is weer lekker bezig

Het was een van de vroege herfstdagen waar de bladeren naar beneden kwamen en de zon al even kil doorkwam als deze nog wel langer zou doen. Emily zat in het raam van haar kamer met een kussen tegen zich aan gedrukt en zuchtte even. Vandaag zouden ze weer naar Zweinstein gaan. Een school waar ze veel liever was dan zelfs maar thuis. Uiteindelijk stond ze op en liep ze naar de kamer van haar zus, waar ze op de deur klopte. “Opschieten, Sam, wakker worden!” riep ze, terwijl ze haar hand op de deurklink legde om die te openen als dit nodig was. “Binnen.” Kwam het van de andere kant van de deur. “Goh, als je dat niet had geroepen, was ik alsnog binnengekomen.” Mompelde Emily terwijl ze de deur opende en naar binnen liep. “Opschieten, luiwammes. We moeten over anderhalf uur op het perron zijn.” Sam kwam van het bed af waarop ze had liggen lezen. “Natuurlijk, we mogen niet te laat komen. En ik wil graag weten welke domme leraar we dit keer hebben voor verweer tegen de zwarte kunsten.” Emily lachte even en keek haar aan. “Ja, ik ben ook benieuwd.” Zei ze lachend. “Schiet nou maar op.”
“Ja, ja, ik kom er aan even spullen pakken en ik ben met 10 minuten beneden.” Zei Sam. Emily knikte even en liep haar kamer weer uit, waarna ze naar beneden liep. “Mam, pap, zijn jullie er?” Riep ze, terwijl ze naar de koelkast liep en een pak melk pakte, wat ze in een glas schonk en daarna een nieuw brood aansneed, waarna algauw een van de huiselfen om haar oren vloog, haast letterlijk. “Ik schat dat dit een nee is.” Mompelde Emily, terwijl ze op de klok keek.
Tien minuten later kwam Sam benden. “ Goede morgen,” riep ze en kwam de keuken binnen lopen en schonk voor zich zelf wat water in en wende zich tot haar zusje. “Vader en moeder al wakker?” vroeg ze nadat ze een slok had genomen. “Ja,” zei Emily terwijl ze haar melksnor afveegde, “en ze zijn de deur al uit.” Zei ze. “Dus we moeten onze koffers zelf maar meesleuren, of we sleuren een van de elfen mee, dat kan ook.” Zodra ze dit gezegd had, zag ze al een van de elfen angstig naar hun bagage kijken. Sam begint te lachen. “Misschien kunnen ze ons naar de trein verschijnselen en dan nemen we daar een karretje voor de hutkoffer.”
“Dat kan ook.” Zei Emily lachend. “Laten we nu maar opschieten, dan kunnen we wel met de collectebus mee.” Zei Emily die naar een elf keek met een geruststellende blik, dat ze hun niet perse hoefde te helpen. De elf vloog meteen de kamer weer uit en ze grijnsde even. “ja, dat vinden ze wel leuk, hé?” Merkte ze lachend op. Sam begon te lachen. “Ja echt hè, raar hè dat we niet op onze ouders lijken?” Emily knikte. “Het zal wel een generatie over zijn geslagen.” Ze keek haar zus aan. “Onze grootouders en de rest van de familie kennen we geeneens, dus het zou best kunnen.” Ze haalde haar schouders op. “Hoezo? Maak jij je zorgen dat we geadopteerd zijn, of zo?” Sam schudde haar hoofd. “Nee dat niet, maar we zijn zo anders dan onze ouders. Zij zijn dooddoeners en dienen de duistere heerser en ze zitten allemaal in Zwadderich en wij zijn verdeelt over twee afdelingen en we zijn niet eens zo slecht.” Emily begon te lachen. “Nee, het moest er nog maar bijkomen dat we zo slecht als onze ouders waren!” Zei ze. “En serieus, dat ik in Ravenklauw zit en jij in Zwadderich, is toch niet perse iets slechts?” Ze keek haar aan. Sam knikte. “Nee, daar heb je gelijk in.” Langzaam pakte ze haar koffer en liep naar buiten en trok haar toverstok. Emily deed hetzelfde en trok een wenkbrauw op. “Je geeft me gelijk, dat is ook een wonder.” Zei ze lachend. Sam glimlachte en riep de collectebus op. “Tijd voor school.”zei ze lachend en keek haar zus aan. “Na jou.” Emily sprong de bus in en betaalde voor haar en haar zus, terwijl ze nar de bestuurder knikte met een grijns. “We kunnen gaan.” Zei ze. “Naar King’s Cross graag.” Ze zocht een plek waar ze kon zitten, maar merkte algauw dat alle plekken bezet was, dus zuchtte ze en pakte ze de eerste de beste paal vast. Van schrik liet ze die weer los. “P..professor Sneep.” Zei ze wat vertwijfeld. “W..wat doet u hier?” Achter de paal kwam een man in een zwart gewaad tevoorschijn. “Wel, wel, wel, wie hebben we hier, de zusjes Zwarts, wat een aangename verrassing.” Emily vernauwde haar ogen wat. “Van hetzelfde.” Zei ze op een haast kille toon. Ze keek naar Sam. “Kom mee, Sam, we zoeken achterin wel een plekje.” Voor noch Sneep noch Sam wat konden zeggen, trok Emily haar zus al mee, niet doorhebbend hoe Sneep hun kwant opkeek met een blik die aangaf dat hij dit niet bepaald leuk vond. “Ik krijg ze wel terug.” Mompelde hij, voor hij de bus doorkeek. Sam keek nog even naar Sneep. “Dag, Professor,” riep ze naar hem. “Tot straks op Zweinstein.” Toen wendde ze zich tot haar zus. “Het is wel eng vind je niet om je leraar tegen het lijf te lopen in een bus.” Emily knikte. “En dan ligt het er nog aan welke leraar je tegenkomt buiten Zweinstein.” Zei ze, voor ze zich weer vasthield aan een andere paal. “Ja, echt wel, maar professor Sneep is best aardig hoor.” Sam keek achterom om te kijken of ze Sneep nog zag. “Ja, hij is inderdaad aardig,” zei Emily, “als hij slaapt en geen nachtmerries heeft.” Ze zuchtte even, “droom jij maar verder over je geliefde leraar. Ik ga voorin even naar de chauffeur toe.” Ze liep naar voren toe, waardoor ze opnieuw langs Sneep kwam, die haar aanhield door haar bij haar arm te pakken. Ze keek op. “Is er iets, professor?” Vroeg ze ietwat bot. “Ja, Juffrouw Zwarts, ik wil graag weten waarom u zo bot tegen mij doet.” Emily keek hem aan en beet toen wat op haar lip, waarna ze de bus doorkeek. “Ik weet het niet.” Zei ze, waarna ze hem weer aankeek. “Professor.” Voegde ze er snel achteraan, zich plotseling wat beschaamd voelend door haar gedrag naar hem toe. “Het zal niet meer gebeuren.” Sneep knikte.
Van een afstandje keek Sam naar de twee personen, ze wilde graag ingrijpen en liep toen ook op hun af. “Hallo,” zei ze droog tegen Emily en Sneep. “Is er hier iets leuks te vertellen?” Van verbazing liet Sneep de arm van Emily los en Emily keek dankbaar naar haar zus, voor ze naar voren liep. “Nee, juffrouw Zwarts. Ik sprak uw zus alleen aan op haar gedrag, dat is alles.” Sam sloeg haar armen over elkaar en trok een wenkbrauw op. “Ja, ja, Professor dat zal wel.” Sam hield haar blik op haar leraar en liet niks los over het feit dat ze hem zat te bestuderen.
Emily keek opgelucht naar haar zus die Sneep bezig hield. En voor ze verder nog wat kon zeggen of doen, hoorde ze een luide bel en vloog ze naar achteren, regelrecht tegen Sneep aan die haar met allebei zijn armen opving. “au, au, au!” Bracht ze uit. “Waarschuw even als je stopt!” Zei ze toen tegen de chauffeur, waarna ze opeens twee armen om haar heen voelde die haar snel loslieten, waardoor ze zich omdraaide. “Oh! Het spijt me, professor.” Zei ze. "Het geeft niet Juffrouw Zwarts," zei Sneep en hield zijn gezicht in de plooi, hij wilde niet laten zien dat hij het geweldig vond om haar even vast te houden. "E..Echt niet?" Stotterde Emily, terwijl ze voelde hoe haar hart wat sneller ging, zelfs al was het misschien wat onbewust. Sneep schudde zijn hoofd. " Nee echt niet." Hij keek naar buiten. “Volgens mij zijn we bij het station,” hij knikte naar buiten. Emily knikte wat vertwijfeld. "Als u het zegt." Zei ze enkel. Ze keek even naar Sam en vervolgens ook uit het raam. "Ja, u heeft gelijk." Zei ze. Sam was geschrokken toen haar zus naar achter viel maar glimlachte opgelucht dat Sneep haar opving. "Kom, Emi laten we gaan anders missen we de trein." Ze wachtte even en vroeg toen aan haar leraar. "Gaat u ook met de trein, Professor?” Sneep knikte wat vaag. "Ik moet toch ook op Zweinstein komen?" Vroeg hij, lichtjes spottend. Emily besloot hier niks van te zeggen omdat ze Sneep geen tweede keer op haar af wilde hebben en keek toen naar Sam. "Ja," zei ze, "kom op." Sam grinnikte even om Sneep’s lichtte spot en liep toen haar zus achter na. "Ik haal de karretjes wel," Zei ze. "Let jij op de spullen?" en zonder op antwoord te wachten rende ze naar de plek waar je karretjes kon halen en liep toen weer terug. "Hier ben ik weer," zei ze en zette haar koffers op het karretje en als laatste haar uil. Met een lach op haar gezicht keek Emily haar zus na en toen ze weer terugkwam, grijnsde ze even. "Dat zie ik." Sam gaf een knipoog en gooide wat uilen snoepjes in de kooi van haar uil. "Alsjeblieft." zei ze tegen haar uil die dankbaar kraste. Emily grijnsde even en keek even naar haar zwarte kat die rustig in haar reismand lag te slapen. Daarna bleef ze stokstijf staan, toen ze een overbekende stem hoorde die afkomstig was van een bepaalde blonde jongen. "Kijk, kijk, kijk, de lievelingetjes van Zwadderich. Wat een verrassing om mijn kleine nichtjes hier zo tegen te komen." Sam draaide zich om en zag Draco staan. "Hallo, Draco," zei ze. "Hoe gaat het ermee?" Ze keek de jongen eventjes aan. “Vast niet goed,” zei Emily spottend, “je zit nu met ons opgezadeld omdat je geen eerste jaars kunt pesten. Zal wel een grote straf voor je zijn.” Sam lachte en keek haar neef aan. Draco daar in tegen vond dat blijkbaar niet leuk. "Heel grappig, Emily." zei hij. "Vond ik nu ook." Zei Emily spottend, terwijl ze Draco aankeek. "Nou hup, ga eerste jaars pesten, hoeven wij niet meer tegen jou kop aan te kijken." Voor een van hen nog maar iets kon zeggen, liep ze door de muur naar de andere kant. Ongelofelijk! Het was gewoon waanzin waarom ze nu weer zo deed! Zowel tegen Sneep als tegen Draco! Sam keek even naar Draco en haalde haar schouders op. "Zie op Zweinstein, Draco." zei ze tegen hem. Hij knikte. "Zie je op Zweinstein, Samantha." Daarna rende Sam op de muur af en verdween naar het perron. Daar zocht ze Emily op. Emily keek om, naar haar zus. “Ga me nu niet vertellen dat ik me gedraag als een idioot, daar ben ik nu al wel achter. Ik ben miss idioot van de maand.” Zei ze sarcastisch. Sam schudde haar hoofd. "Wel nee joh, dat ben je niet. Ik vond het wel leuk hoe je zo te keer ging."
"Dat is alleen maar omdat ik gek wordt van Draco!" Zei Emily. "Hij met zijn eeuwige pesterijtjes en zijn eeuwige arrogante houding de hele tijd." Ze zuchtte. "Dat jij je in kan houden bij hem vind ik al een heel wonder." ze glimlachte even. "En ik had het niet alleen over Draco." Sam keek haar zus even aan terwijl ze de trein in stapte. "O waar nog meer dan?" vroeg ze nieuwsgierig. "Of wie nog meer dan?" Emily keek geïrriteerd naar haar zus. “Gedraag je niet zo van de domme! Ik had het over de collectebus en Sneep? Gaan er dan ergens belletjes rinkelen?”
"O bedoel je dat, ik weet niet Em er is iets aan Sneep dat ik niet begrijp." Emily knikte. “ik weet wat je bedoelt. Zoals dat hij me ineens helemaal vasthield toen ik tegen hem aangevallen was en hij het nog prettig leek te vinden ook!” Sam knikte. " Dat bedoel ik, Soms denk ik dat Sneep familie van ons is, dat hoop ik soms wel eens." Emily lachte. “Dan wil je zeker weer terugkomen op dat hele adoptieverhaal waar je tijdens het ontbijt over bezig was? Dat Sneep onze vader is?” Haar toon was spottend, maar dat zou die een heel stuk minder zijn als ze wist hoe dicht ze bij de waarheid zat.