Untouched. -007-

Jane Point Of View.

'Ik ben gewoon ziek. Ik moet deze kleren aan van de dokter. Geloof me, ik zweet me te pletter, maar ik mag deze kleren niet af doen.' 'En jij wilt dat ik dat ga geloven?' 'Dan geloof je het niet, maar ik weet wel wat waar is.' Doordringend kijk ik hem aan, maar de lip-piercing-jongen kijkt mij enkel serieus aan. 'Hoe heet je?' 'Tom. Jij?' 'Jane.' 'Leuk je te ontmoeten, alhoewel ik wou dat deze ontmoeting anders verliep.' Ik knikte. 'Dan had ik dit vervelend stuk glas niet in mijn hoofd zitten.' Tom grinnikt. 'Ja, dat is waar.' 'De verdoving moet wat in je hoofd doordringen en daarna kan ik beginnen met het glas uit je hoofd te halen.' Bemoeit de dokter tussen ons gesprek. Ik knik even. De man verdwijnt naar een andere patiënt en laat me levenloos achter bij Tom. 'Hoe heet je tweelingbroer?' Vraag ik nieuwsgierig.

Aan Tom zijn gezicht te zien schrikt hij uit zijn gedachten. 'Hoe weet jij dat ik een tweelingbroer heb?' Vraagt hij betrapt. Fronsend kijk ik hem aan. 'Omdat hij misschien op de camping misschien naast je stond? En zo verdomd goed op je leek?' Ik zie hoe Tom zijn lippen een o-vorm krijgen en zijn kijkers me gespannen aankijken. Die jongen is dus duidelijk niet op zijn gemak bij mij. 'B.. Bart.' Stottert hij. 'Voel je je wel goed?' Vraag ik bezorgd. 'Ja hoor, enkel die ziekte die me wat stoort.' Ik bedenk me nu pas dat zijn broer en die andere jongen bij hem ook allemaal dik gekleed waren. Zouden ze allemaal dezelfde ziekte hebben? 'Wat heb je?' Vraag ik geïnteresseerd. 'Ben je zo nieuwsgierig, dan?' Ik knik. 'Bart en die andere jongen waren ook dik gekleed, dus ik wou weten wat je had.' 'Een soort van griepje, niets bijzonders.' Mompelt de jongen. 'Zo, zijn we klaar voor het stuk glas uit je hoofd te halen?' Met een grote glimlach zie ik de dokter naar ons kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Tom opgelucht adem haalt. Was ik zo lastig dan?