Untouched. -006-

Jane Point Of View.

`Wat ben jij toch voor een rare kwast.´ Praat ik tegen de jongen met zijn lippiercing, waar hij al een tijdje mee speelt. We zitten ondertussen al bij de EHBO van dit kamp. Hij heeft me naar hier gebracht. Katrina en haar man lieten mij doodleuk achter. Wat een familie! `Hoezo?´ Met grote ogen kijk ik hem aan. `Ben jij ziek?´ Vraag ik daarna, wanneer de dokter juist op me afloopt met verdoving. De dokter komt gevaarlijk dichterbij met een spuit waar een extreem lange naald aan bevestigd word. Bang deins ik achteruit, maar de jongen neemt me stevig vast, rond mijn middel zodat ik nergens heen kan. `Hoezo, ziek?´ `Laat me los.´ Sis ik met grote ogen wanneer ik de naald naar mijn hoofd zie gaan. Ik hou mijn hoofd zo ver mogelijk van de dokter af, zodat hij niet kan spuiten. `Meid, je moet die prik krijgen anders heb je meer pijn.´ Fluistert de jongen stil in mijn oor.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en wacht af totdat ik de naald in mijn hoofd voel. `Auw! Auw! Auw!´ Huil ik luidop. `Ssst, rustig maar. Bijna klaar.´ Zijn warme handen strelen mijn blote armen. Nadat ik het goedje in mijn hoofd voel spuiten, trekt de dokter de naald uit mijn vel. `Dat deed pijn!´ Klaag ik hardop. `Het zou meer pijn doen als ik je niet verdoofde. Je hebt glas in je hoofd zitten, meid. En dat moet er uit.´ Mijn ogen werden groot. Langzaam voel ik de greep rond mijn polsen minderen, als teken dat de jongen mij langzaam los liet. `Ik heb glas in mijn hoofd?´ Vraag ik ongeloofwaardig. `Het komt allemaal wel goed.´ Antwoord de jongen. `Wat bazel jij nu allemaal?! Hoe kan jij dat nu weten en waarom in godsnaam ben jij zo warm gekleed terwijl ik al in een T-shirt en een hotpants bijna een beroerte krijg door de hitte.´ Versteend kijkt de jongen mij aan. `Ik ehmm..´