The day...

Opgewonden staan we aan het raam van de kinderafdeling. Vandaag mogen Rose en Zayn naar huis komen, na zo'n 7 weken, inclusief de dag van hun geboorte, mag dat er wel eens van komen. Het was behoorlijk leeg zonder hun, dat gevoel hadden ik en Bill toch. We hebben iedere dag in het ziekenhuis gezeten en mochten elk de kindjes eten geven en wassen. Ze zijn nog steeds niet zo groot en zwaar als ze moeten zijn, maar het is al heel veel verbetert! Zayn's oogjes gaan open en hij kijkt verwonderd om zich heen. 'Nu zullen we de wijde wereld eens gaan ontdekken he?' zeg ik liefjes en druk een kusje op zijn voorhoofdje. Het is zo raar maar toch enig om hem nu eindelijk in mijn armen te hebben, voor de eerste keer. Voor we vertrekken met beiden gaan we even kijken wij de andere tweeling.


Ze slapen diep en de monitor geeft hun hartslag weer. In gedachten hoor ik weer die luide bieptoon en zie haastige verpleegsters in mijn ooghoeken.'Blake..'


'BLAKE!' geschrokken ontwaak ik uit mijn dagdroom en voel dat mijn gezicht nat is. Heb ik nou gehuild? Maar het enge beeld trekt mijn aandacht meer. Met zo'n 5 man staan ze om Amy's bedje heen. Van alle soorten apparatuur wordt uitgehaald en ik voel hoe iemand me dicht tegen zich aandrukt. 'Je moet dit niet zien..' zegt de stem hard, waardoor ik me gewoon laat meevoeren. Ik zeg niets en zie enkel Amy's lichaampje onbewogen in het bedje liggen. Het was dus toch geen denkbeeldige biep toon. Ineens begint de tweeling te huilen en proberen de verpleegsters hun te kalmeren. 'Schat?..' mompel ik benauwd. Bill staat aan het raam en houdt zijn ogen wijd open, om alles te kunnen volgen. 'Is..is ze d...' Met een klap wordt de deur open gegooid en verschijnt er een opgeluchte dokter. 'Ze ademt weer, alles is in orde, ze had slijm in d'r luchtwegen.' zucht hij opgelucht met een trotse glimlach op zijn gezicht. Ik omhels hem uit dankbaarheid en voel Bill aan mijn arm trekken. 'Liefje,..laat die man eens los..'

Ik begin te lachen als ik doorheb dat het eigenlijk niet hoort en zie de man lachen. 'Ik hou van dit werk..' Bill begint te lachen en trekt me eigenhandig in zijn omhelzing. 'Ze komen erdoor.' fluistert hij en zoent mijn haren. We nemen elk een kindje die we in een maxi cosi stoppen en leggen daar een deken overheen. Die fotografen volgen ons op de voet, nergens komen we nog onopgemerkt. Met onze zonnebrillen op lopen we naar buiten en stoppen hun in de witte cadillac. We stappen in en zuchten. 'Nu nog wegrijden zonder dat er iemand gewond raakt.' spreekt Bill verwoed en lieflijk leg ik een hand op zijn been. Hij glimlacht mijn kant op en zodra hij kan legt hij zijn hand er bovenop.

Thuis staat iedereen ons al op te wachten aan de voordeur. Gelukkig mogen fotografen niet dichter komen hier. Een beetje privé mag toch wel, niet?

We zijn nog niet opgereden en ze stormen naar de auto. Ze hebben namelijk nog geen enkele baby gezien of het was op foto. Enkel ik en Bill mochten hen bezoeken, voor bacteriën en zo.. 'Mam, wie van de twee is ...ohja, de jongen is Zayn, toch?' verbetert hij zichzelf en wacht geduldig tot ik de deur open. Ik neem het doek eraf en weer kijken die verwonderde oogjes me aan. 'Bereid je maar voor jongeman.' grijns ik en meteen klinkt een oh geluidje. 'Mag ik hem vasthouden?' spreekt Max vertedert. 'Ja en je mag hem meteen ook verversen.' lach ik, waarbij hij zijn neus ophaalt. 'Alles voor mijn nieuwe broertje.' Ik streel door zijn haren en we lopen binnen. 'Ahh, welkom Kaulitz'jes!' roept Georg geamuseerd als zijn zoontje eindelijk in slaap valt. De kleine Damon, wordt natuurlijk meteen wakker en zet het op een huilen. 'Schat! Dit meen je niet!' roept Stéphanie kwaad en meteen trekt hij een schuldig gezicht. 'Maar mijn nieuwe familie arriveert.' ze zucht en drukt toch maar een zoentje op zijn wang. 'Het is al goed, het is dat ik van je hou, of ik had je een klap gegeven.' zucht ze vermoeid.


Ik grinnik in mezelf om die twee en kijk naar Max en Zayn. Thomas kijkt verwondert toe en wijst het aan. 'Zusje?' vraagt hij schattig. 'Thomas, wat heeft grote broer gezegd, het babytje met de blauwe kleertjes is je nieuwe broertje.' herhaalt Max voor de zoveelste keer. 'Oeps, mis..' en slaat glimlachend een handje voor z'n mond. 'Kom hier dat ik je kan opeten!' zegt Tom met een gekke stem en neemt hem uit de zetel. 'Nee, oompie,..niet eten!' gilt hij lachend. Rose ligt bij Simone en slaapt rustig door al het lawaai heen. Ik vind het enkel wel balen dat niet iedereen mee naar huis mocht, dat had ik liever gehad, nu is het nog steeds niet volledig! 'Liefje, waar pieker je steeds over?' Bill's zachte stem weerklinkt in mijn oor en hij slaat zijn armen om me heen.
'Amy en Honor.' zeg ik enkel wat down. 'Het komt wel goed, misschien is het ook beter dat we ze niet ineens mee krijgen. Nu kunnen we even wennen aan deze drukte, met vier wordt het alsmaar nog drukker, vergeet ook niet kleine Damon en Lizzy die nieuw zijn. En natuurlijk mijn kleine halfbroertje.' Zijn stem klinkt daarbij iets enthousiaster waardoor ik lach. 'Je hebt misschien wel gelijk, gelukkig hebben we die hulpnanny's nog!' zuchtend laat ik hem los en geef hem een vlinderzacht kusje op zijn lippen. Ik neem Bentley op die zijn armpjes meteen om me heen slaat. 'Waar nieuwe zusjes?' brabbelt hij verbaasd. 'Nog in het ziekenhuis, tot ze gezond zijn lieverd.' zeg ik en hij knikt begrijpend. 'Ik Roos, zoentje geven.' zegt hij zacht als hij ziet dat iedereen zich om haar heen heeft verzamelt.

'Aan de kant!' roep ik en laat hem erboven zweven. 'Ik Benly, grote broer.' verteld hij informatief en kleeft dan zijn natte lippen op haar wang. Iedereen begint te lachen en hij bloost hevig. 'Lieve schat toch, zeg een Bentley.' zeg ik grinnikend. 'Kan nie.' zegt hij boos. Ik zucht en kijk naar Bill. 'We moeten die naam veranderen.' zeg ik doodserieus. 'WAT? Echt niet!' roept hij panisch en kijkt hem aan. 'Liefje, als je het juist zegt krijg je een dikke zoen van papa!' en klapt in zijn handen. Bentley zucht en probeert het steeds opnieuw. Alles komt eruit, uitgenome Bentley. Gefrustreerd stampt hij met zijn beentjes en trekt een zielig gezichtje. 'Omdat je Zoveel hebt geprobeerd, krijg je toch een dikke knuffel van papa!' zegt Bill toch opgewekt. 'Yeah!!!' gilt hij en strekt zich al uit. Die jongen doet echt alles voor het simpelste ding in de wereld.