...en gelukkig

Bella P.O.V.

Eindelijk was de dag daar, het was een mooie dag en de zon zou een regenboog van kleuren in de kerk laten verschijnen. Ik was volledig hersteld dus niets zou deze dag nog in de weg staan. Ik hoestte al 48 uur geen rook meer op, mijn stem klonk niet meer als schuurpapier en ik kon meer dan 1 trap oplopen zonder buiten adem te raken.
Eliza was druk in de weer met mijn haar en ik zat zo stil mogelijk zodat het snel voorbij zou zijn. "Klop, klop. De getuige van de bruid is in aantocht."
"Evelien! Kom binnen," zei ik blij. Ik was opgelucht dat zij even langskwam. Dan kon ze me helpen mijn zenuwen te vergeten. Ik viel vast, of ik ging huilen, of lachen van de zenuwen dat zou pas echt een complete ramp zijn. Ik keek voorzichtig over mijn schouder zodat Eliza niet opnieuw zou moeten beginnen. Evelien liep op me af en pakte mijn handen vast.
"Je ziet er mooi uit Bella. Net een prinses uit een sprookje."
"Zo voel ik me ook. Volgens mij droom ik." Plots kneep Evelien hard in mijn hand. "Auw!"
"Nee, je bent wakker," grijnsde ze en we lachten allemaal met haar mee.
"Wat een mooie jurk Evelien."
"Bedankt Bella. Mag ik de jouwe eens bekijken?" Eliza was net klaar met mijn haar en ik wilde net rechtstaan toen ze me ietwat hardhandig neerdrukte. "Nee, niemand ziet die jurk voor ze de trap afloopt behalve wij tweeën en mevrouw Masen." Eliza had kennelijk strikte orders.
"Sorry Evelien. Bedankt voor het langskomen...hoe gaat het met Edward?" vroeg ik plots gespannen.
"Afschuwelijk. Ik ben net Nicolaas tegen gekomen, hij kwam uit Edwards kamer en volgens hem loopt Edward het tapijt stuk te ijsberen van de zenuwen." Evelien en Eliza begonnen te lachen. Ik had wel mee willen doen, maar ik was waarschijnlijk net zo nerveus als Edward en ik was bang dat mijn lach nu hysterisch zou klinken.
"Kom op Bella. Alles komt goed," begon Eliza toen ze mijn uitdrukking in de spiegel zag. "Ja, je ziet er fantastisch uit en op dagen als vandaag gaat er niets mis," viel Evelien haar bij. Ik knikte. Ze hadden vast gelijk, ik overdreef.
"En nu de kamer uit! Ik heb nog veel te doen en Meneer Swan is hier straks met de koets." Sommige mensen vonden het heel chique staan als de bruid met een auto naar de bruiloft werd gebracht. Dat was 'modern' of 'een teken van vooruitgang' of iets in die richting. Ik vond auto's maar niets. Ze overheersten de straten te veel. Ik vond ze bovendien stinken. Ja, paarden ook, maar van paarden kreeg je liefde terug, van auto's niet. Paarden waren loyaal, iets wat je van zo'n machine niet kon zeggen. Hoe dan ook ik gaf de voorkeur aan een koets om mijn laatste reis als Isabella Marie Swan af te leggen en mijn eerste als Isabella Marie Masen te beginnen. Ik zuchtte diep. Nog even.
Ik was me er, maar vaag van bewust dat Evelien me gedag zei en de kamer verliet, dat Eliza me in mijn jurk hees, de tiara op mijn hoofd zette en mijn moeders haarspeld in mijn haren stak. Ik dacht alleen maar aan Edward.

Edward P.O.V.

Ik stond met mijn rug naar onze gasten. Volgens de traditie mocht ik de bruid niet aankijken voor ze naast me stond. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Nikolaas stond naast me en klopte op mijn schouder. Ik draaide mijn hoofd lichtjes zijn richting.
"Geen stress Edward. Ze laat je hier heus niet staan." Hij begreep het niet. Ik wist ook wel dat Bella me niet zou laten staan. Ik wist dat alles perfect zou gaan want mijn moeder kennende had ze alles tot in de puntjes geregeld. Ik was gewoon zenuwachtig. Dat zou iedereen zijn in mijn plaats. Nikolaas zou dat nog wel merken als hij en Evelien op een dag zouden trouwen. Ook al was er geen echte aanwijsbare reden ik knapte van de zenuwen. Ik zou blij zijn als de plechtigheid begon. Dan zou de spanning snel verdwijnen. Ik wilde stiekem achterom gluren om te weten of de koets er al was, maar zelfs dat mocht niet.
"Ik weet het Nikolaas. Ik kan gewoon niet tegen het wachten." Er klonk gegrinnik achter me.
"Dat kan ik begrijpen. Ik weet het nog goed." Het was mijn vader.
"Bedankt pap," mompelde ik.
"Je moeder wil niets lossen over de jurk," zei hij om het gesprek op gang te houden.
"Zo kennen we haar, alles gaat altijd zoals zij het plant," mompelde ik.
"En wat zij organiseert doet ze goed," grinnikte mij vader. Dat was meer dan waar. Elk verjaardagsfeest dat ik me kon herinneren was steeds weer een dag om nooit te vergeten, net zoals de kerstfeestjes, nieuwjaar, jubileums. Als mijn moeder een feest gaf dan was het er eentje waar half Chicago nog een eeuwigheid over sprak.
Plots begon de muziek. Het was zover.
Ik voelde hoe mijn gewrichten op slot sprongen en mijn spieren verstijfden. Ik hoorde paarden hinniken toen de zaaldeuren open gingen. Iedereen stond recht om de bruid te bekijken. Waarom was die stomme traditie er? En waarom was die kerk zo vreselijk groot? De seconden tikten voorbij en ik bestierf het van de spanning. Plots hoorde ik het getik van haar hakken vlak bij me. Ik draaide me langzaam om en keek in haar prachtige ogen. Ik tilde mijn hand op en wierp een korte blik op Charlie die me haar hand gaf. Van zodra ze haar vingers door de mijne vlechte ontspande ik me. Alles was goed ze was bij mij. Ik bekeek haar volledig. Haar jurk was beeldschoon. De overbodige make-up stond haar belachelijk goed. Ik hoorde maar half wat de pastoor zei tot het tijd was voor onze trouwgeloftes.
"Isabella ik beloof je altijd van je te houden, je te beschermen, lief te hebben.
Als ik een wens kon doen zou ik wensen dat we mooie gezonde kinderen krijgen en samen gelukkig oud zullen worden. Ik kan niets wensen, maar ik weet dat het met jouw bijna niet anders kan dan dat die wensen uitkomen. Ik hou van je en ik zal dat altijd blijven doen. Wat er ook gebeurt." Bella keek me met tranen in haar ogen aan. Ze slikte voor ze haar gelofte begon.
"Edward. Ik wil je de wereld beloven. Maar helaas licht dat niet in mijn macht. Ik kan je wel beloven dat ik altijd van je zal houden. Ik ga niet beloven dat jij de enige zal zijn waar ik van zal houden. Ik zal namelijk ook zielsveel van onze kinderen houden en een goede moeder proberen te zijn. Ik zal je steunen op de mooie en de afschuwelijke momenten en ik zal je vertrouwen in je oordeel, ook al ben ik het er niet helemaal mee eens. Ik hou van je Edward." Ik glimlachte terwijl er een langgerekte "Oh," door de zaal gonsde. Moeder wist niet dat we dat deel van de speech samen hadden afgesproken net als de volgende zin.
"Daarom zijn we hier." Het was één zin, gesproken door twee personen, door twee gelijkgestemde zielen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn moeder een traantje wegpinken. Ze was trots op me dat zag ik, dat voelde ik. Ook mijn vader kon zijn trots niet langer inhouden en dat gold ook voor Charlie. Het was bijna zover over enkele minuten mocht ik de bruid kussen.
Ik nam haar hand en samen zeiden de dominee na.
"Wij beloven van elkaar te houden, in goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom, tot de dood ons scheid." Ik hield mijn adem in. "Dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. U mag de bruid kussen." Ik nam Bella's gezicht vast en boog me langzaam naar haar toe en kuste haar vol liefde. Het gejoel en gejuich in de zaal stierf weg in ons moment van perfectie.

9 jaar later.

Eva P.O.V.

"Mama!!!!!!" Ik rende de veranda op, op de voet gevolgd door Ed.
"Evangeline? Wat...? Edward junior! Hou op!" Mama ging voor me staan en gritste de dode vogel uit Ed's handen. Ik boog om mama heen om Ed aan te kijken en stak mijn tong uit.
"Maar mam, het was maar een geintje!"
"Je weet dat je zus doodsbang is van dode dieren. En het is niet leuk om daar grapjes over te maken, zelfs al is hij niet echt." Niet echt? Had hij me beet? Alweer?
"Wat is niet echt?" Papa kwam net thuis van zijn werk.
"Je oudste zoon loopt zijn kleine zusje weer te pesten, en dat de dag voor haar zevende verjaardag."
"Ed, doe eens lief voor je zusje."
"Waarom? Ze is stom! Net als alle meisjes!"
"Dat vond je niet toen Eric haar liep te treiteren."
"Dat was omdat ik een excuus wilde om hem terug te pakken." Dat zei hij alleen om stoer te doen. Mama en papa wisten heel goed dat hij me daarna nog had getroost. Mama zuchtte.
"Edward probeer jij hem verstand bij te brengen naar mij zal hij nu niet luisteren." Ik volgde mama toen ze het huis inliep.
"Mama?"
"Ja Eva?"
"Zijn alle jongens zoals mijn broer en Eric?"
Mijn moeder lachte me toe. "Kom maar mee liefje. Ik zal je wat vertellen." Ik liep met mama naar mijn kamer. Ze ging op het bed zitten. "Ja lieverd, op dit moment zijn alle jongens zo, maar ze veranderen. Net als meisjes veranderen ze heel erg wanneer ze groot worden. Nu willen ze nog stoer doen. Maar over...zeg maar vijf jaar als je broer veertien wordt zal hij meisjes niet meer zo stom vinden. In tegendeel. Hij zal alles doen voor hun aandacht, en hij zal alles doen om je te beschermen. Dat doet hij nu al, hij geeft het alleen niet toe." Ik keek met grote ogen naar mijn mama. Ik kende die blik die nu in haar ogen zat. Ze dacht aan toen papa en zij elkaar ontmoetten.
"Was papa ook zo?"
"Ik weet het niet. Ik kende hem toen nog niet, maar ik denk van wel. " Ze glimlachte en gaf me een knipoog.
"Evangeline, ik wil dat je onthoud dat je broer niet altijd zo geweest is en niet altijd zo zal zijn oké. Als hij je weer loopt te pesten denk je maar even aan je vader en aan Peter. Goed? Dan weet je dat dit gewoon een stom jongens-ding is en dat hij nu denkt dat een man zich zo hoort te gedragen. Oké? Laat je door hem niet bang maken." Ik knikte.
"Mam?" Mama en ik keken op. Peter mijn kleine broertje van vijf stond in de deur. "Ja Peter we komen," zei mama waarna ze weer naar mij keek.
"We gaan eten. Maak het zo goed met je broer oké?" Ik knikte en liep met mama mee naar de eetzaal. In de deuropening stonden Ed en papa. Ze hadden vuile vegen op hun gezicht en hun haar zat door de war. Wel dat was altijd zo, maar nu was het extra erg. Ik leek erg op mama en Ed leek hard op papa, we hadden alleen van ogen verwisseld zei opa soms. Peter was een combinatie van hen allebei.
"Ik verwacht dat jullie twee je wassen en iets schoons aantrekken voor we aan tafel gaan." Papa glimlachte naar mama. Hij liep op haar af en gaf haar een vlugge kus voor hij door de gang verdween. "Denk aan ons gesprek Ed,' hoorde ik hem nog roepen voor zijn voetstappen volledig wegstierven. Ik zag dat mama, Peter wenkte.
"Help me even met de tafel wil je?" Peter leek niet helemaal te volgen maar volgde mama gehoorzaam.
"Waarom deed je dat?" vroeg ik toen we alleen waren.
"Het was een geintje. Zei ik toch?" Ik keek Ed boos aan.
"Ik vond het niet grappig!" snauwde ik. Tot mijn verbazing boog Ed zijn hoofd beschaamd.
"Ja, ik weet het. Ik had na moeten denken. Pap heeft me al goed genoeg laten voelen dat een man zich niet zo hoort te gedragen." Ik keek hem vragend aan. Pap zou ons toch nooit slaan?
"Hij heeft me uitgedaagd voor een spelletje. Hij liet me zien dat het niet eerlijk is om een tegenstander te kiezen van wie ik weet dat die zwakker is dan ik. Of middelen te gebruiken waarvan ik weet dat die mijn tegenstander uit zullen schakelen. 'Dat doe je in een gevecht op leven en dood. Niet als je je zusje plaagt,' zei hij. En hij heeft gelijk. Een grapje is leuk, maar niet als je er zo bang van wordt. Sorry, voortaan gedraag ik me netjes. Vrienden?" Hij stak zijn hand naar me uit. Ik nam de zijne vast en lachte. "Vrienden," knikte ik en we gingen lachend naar de badkamer om Ed's gezicht schoon te boenen.

Wat denken jullie ervan. Zou ik het verhaal verder zetten door de ogen van hun kinderen?