Quatro

1 weekje later ben ik zo goed als herstelt en kan ik al wat rondlopen, maar nog niet perfect zoals het moet. Zo moet Bill aan mijn zijde lopen en moet ik zoveel mogelijk proberen te zitten. Onze kindjes leven alle 4 nog en vandaag is een speciale dag voor ons beiden. Het wordt de eerst keer dat Bill en ik ze mogen aanraken. De 2 kleinste die we gedoopt hebben tot Rose en Zayn, lijden beiden aan uitdroging en hun longetjes moeten kunstmatig bediend worden, tot op de dag van vandaag. Ze zijn wel al heel wat gegroeid en het lijkt goed te gaan volgens de dokter. Over hun moeten we ons eigenlijk het minste zorgen maken. Amy en Honor daarentegen, hebben problemen met het hart en hebben beiden last van kinkhoest. Daarbij, moeten ze dus is een nog aparte kamer verblijven zodat ze de andere baby's zeker niet kunnen besmetten. Bij hun moeten we vandaag ook schorten en maskertjes om hebben, dat hebben ze ons verteld.

We komen bij de 'slaapkamer' zal ik zeggen van de kleinste kindjes. Een eeneiige tweeling, net zoals Amy en Honor. Bill heeft zijn hand in de mijne verstrengelt en kust mijn slaap. 'Zullen we eens gaan kijken?' vraagt de verpleegster met een glimlach en geeft ons elk een maskertje. Binnen loop ik langzaam naar Zayn's couveuse en krijg tranen in mijn ogen. Het kleine kereltje slaapt rustig en ligt met verschillende buisjes en slangetjes vast aan een monitor. Ik steek mijn hand erin en streelt zacht over zijn armpjes. 'Hey, knulletje..' fluister ik zacht. Hij geeuwt uitgebreid en plots klemmen zijn kleine vingers om mijn pink. 'Zayn..' mompelt Bill en legt zijn hoofd op m'n schouder. 'Hij is prachtig.' Ik knik en laat Bill even bij zijn zoontje. Rose ligt echter te huilen en Bill maakt zachte susgeluidjes om haar te kalmeren. 'Mama en papa zijn hier nu liefje, je hebt ons toch wel gemist he?' Ja he..' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik hem zo bezig hoor. Ik schrijf ook haar naam op een strookje dat aan haar arm wordt vastgemaakt.


Bij Honor en Amy mogen we niet te lang blijven om risico's te vermijden. De 2 zitten wat paars en maken rare enge hoestgeluidjes. Ze hebben beiden koorts en ik zou gewoon niet langer kunnen blijven hierbinnen. Het is gewoon veel te erg om te blijven. Zodra ik achter het glas ben omhelst Bill me stevig en wiegt me zacht heen en weer. 'De arme schatjes,...' mompelt hij net zo aangedaan. 'Dat hoesten blijft wel nog een 4 tal dagen hangen, daarna kunnen we zien of het betert of niet.' zegt de verpleegster en brengt ons terug op de gang. 'Gaat het?' vraag ik aan Bill die wat rusteloos voor zich uitkijkt. 'Ja liefje.' zegt hij meteen en geeft me een lief kusje. 'Ik dacht gewoon na, het zou gewoon erg leuk zijn om ze alle 4 ineens mee naar huis te nemen weet je.' Ik ga in de rolstoel zitten en hij neemt me terug mee naar de kamer. 'Ik verlang tot ik hier eindelijk weg mag... Ik wil weer bij jou kunnen slapen.' zeur ik voor de zoveelste keer deze dag en week. 'Mis je me zo hard dan?' vraagt hij zoet. 'Wat dacht jij dan! Je bent zo lekker warm om tegen aan te liggen en je bent zo lief!' Hij lacht en kust mijn voorhoofd. 'Ik mis je ook hoor schat, maar geduld over een paar dagen kan je weg en wie weet over een 2 weken de vierling ook.'
Gelukzalig zucht ik. 'Laten we daar nu op hopen, ja.'


Ondertussen weet de halve wereld zoal dat mijn tweeling getransformeerd is naar een vierling. Want wie heeft natuurlijk zin mond niet kunnen houden, je kan 3 keer raden...