Surgery

Bill:

Het vijfde kopje koffie glijd mijn lichaam binnen en laat een brandend gevoel achter in mijn maag. Natuurlijk veel te warm om zomaar uit te kieperen, maar ach, ik heb nu wel grotere zorgen dan dat.
Ze zijn nu al zo'n halfuur bezig daarbinnen en dat maakt me enorm nerveus. Straks zijn er problemen met mijn 3 meisjes en zit ik mezelf hier op te vullen met Cafeïne. Ze komen me natuurlijk ook niets zeggen he, zo typisch in ziekenhuizen. Mijn gsm trilt in mijn broekzak en zonder kijken neem ik snel op. 'Bill? Waar ben je nu ergens?' hoor ik mijn geliefde broertje vragen. 'Ehm.. voor de operatiekamer, hoezo?' Verward kijk ik om me heen en zie plots een lange jongen met cornrows opduiken. 'Tom!' en haastig sta ik op. Hij legt af en omhelst me meteen hij de kans krijgt. Dit had ik nu wel nodig, even wat broederlijke steun. 'Hoe gaat het met je?' vraagt hij bezorgd en wrijft over mijn wangen, waar nu stoppels opstaan. 'Ik ga op van de stress, ze zijn daar nu al een halfuur bezig en ik weet nog van geen haar of plooien!' zeg ik geïrriteerd. 'Een halfuur? Duurt een keizersnede zolang? Je zou toch tenminste al moeten weten dat ze er zijn.' zegt hij bedenkelijk en tuurt boos naar de gesloten deur. 'Ik weet het, dat dacht ik ook, straks...' Prompt zwijg ik en houdt Tom het hoofd schuin. 'Bill, ga niet zo denken! Er zijn vast problemen, maar ze zijn niet...weg!' zegt hij streng en drukt me op een stoel neer. 'Ja sorry ik weet het, maar het brengt me zo in de war.' kerm ik en hij legt een hand op mijn knie.
'Hoe gaat het met m'n zusje?' vraagt hij bezorgd.



'Slecht, ze is vreselijk bang en ze huilt de hele dag door als ze kan.' zeg ik zielig. 'Man, dit verdienen jullie niet! Het is zo oneerlijk!' bromt hij. 'Hoe is het met mijn kinds thuis?' vraag ik dan zenuwachtig. 'Max is merkbaar kalmer dan anders, hij maakt zich zorgen om zijn baby zusjes en jullie, de tweeling is nogal humeurig. Ze voelen wel aan dat jullie nog lang niet naar huis komen.' en dan plots gaat de deur na lange tijd open. Een dokter kijkt me ernstig aan en ik ga opstaan.
'Ehm..' en kijkt even Tom's kant op. 'Het is oké, hij is mijn tweelingbroer.' zeg ik vluchtig en wacht ongeduldig af.

Hij schud Tom de hand en wrijft in zijn handen. 'Het verliep erg lastig om ze te bevrijden, eentje had de navelstreng om de hals en omdat ze nog heel erg klein zijn, wat normaal is voor een meerling, werd dat moeilijker te bevrijden.' zegt hij duidelijk. 'Maar ze zijn allemaal...' en wacht op vervolg van mijn zijn. 'Ze zijn allemaal boven water, maak je daar nu maar geen zorgen meer over.' zegt hij met een glimlach. Opgelucht zucht ik en krijg tranen van blijdschap, waarbij Tom zijn arm om me heen slaat. 'Ik zei het je toch!' grinnikt hij.



Maar aan de dokter zijn gezicht is dit niet alles. 'Ehm...ze hebben veel herstel nodig, net zoals de moeder, we hebben ook iets eigenaardigs opgemerkt.' en laat ons neerzitten op de stoelen. 'Zijn ze gehandicapt of zo?' vraag ik toch wel met pijn in het hart. 'Nee, dat niet, ik heb op de echo 2 baby's vast gesteld.' Begint hij en aan zijn glimlach te zien, is er maar 1 andere optie. 'OMG, ik heb toch geen drieling?' roep ik hyper uit. Hij schud zijn hoofd en kijkt even naar zijn handen. 'Een vierling.' Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk naar mijn broer. 'Een w-wat..?' het kleur in zijn gezicht vervaagt langzaam en ik begin te huilen. 'Wat? Echt..?' piep ik en schaam me dood, welke man begint nou te huilen! Ach wat! Ik heb ook gevoelens hoor! 'Een vierling, het is echt bizar! De 2 kleintjes zaten net zo goed verstopt achter de andere 2 zodat we ze niet konden bekijken. Ze zijn wel kleiner van gestalte dan de anderen dus ...' hij stopt even en kijkt weer ernstig. 'Ze hebben ademhalingsprobleempjes omdat de longen nog totaal niet volgroeid zijn, de overlevingskans is zo'n 60 op 100.'


Ik knik, want k ben wel blij dat eerlijk is geweest. Hij wekt geen valse hoop en daar ben ik hem nu heel dankbaar om. 'Welk geslacht hebben ze?' vraag ik dan na een stilte. 'Het zijn nu 3 meisjes en 1 jongen.' zegt hij en staat dan op. 'Blake is nu al een tijdje wakker hoor, straks kan ze in de kamer en kun je naar haar toe. Terwijl jullie wat op adem komen, handelen wij verder met de baby's.' Ik sta ook op en schud hem de hand. 'Bedankt! Je hebt echt je best gedaan!' zeg ik oprecht. 'Dat is mijn job.' verklaart hij schouderophalend en gaat dan terug die kamer in. 'Bill..' Ik draai me om en zie zijn nog steeds geschrokken blik. 'Je hebt een vierling man, een baby vierling!' roept hij uit en knuffelt me haast plat. 'Gefeliciteerd!' vertelt hij gesmoord en voel hoe mijn hals nat wordt. 'Ach Tom!' lach ik zelf ook huilend en verstop mijn hoofd in zijn hals. Als dat geen nieuws is, weet ik het ook niet meer. Nu enkel nog hopen dat ze het allemaal goed en wel overleven, want 60% is nog altijd geen 100%.


Blake:

Als ik de deur zachtjes open hoor gaan open ik mijn ogen en zie Bill's lichaam verschijnen. 'Liefje?' fluister ik schor en hoor gegrinnik. Hij plaatst een kusje op mijn voorhoofd en ik glimlach. 'Hoe gaat het met je?' vraagt hij zacht en streelt lieflijk door mijn haar. 'Kon wel beter.' lach ik en zie de overgelukkige grijns op zijn gezicht. 'Een ..vierling.' zucht ik en neem zijn hand beet. 'Is dat niet ongelooflijk? En wij wisten de hele tijd van niets!' Ik lach zacht door zijn enthousiasme en voel de pijn in mijn buik. 'Ik heb ze even kunnen zien, ze zijn zo ontzettend klein, net popjes.' fluister ik starend naar mijn inmiddels platte buik. 'Volgens de dokter is dat normaal bij meerlingen.' Ik knik en hij kijkt me vragend aan. 'Lieverd, Tom is hier.' zegt hij plots. 'Tom? Echt? Waar is hij dan?' vraag ik meteen opgewekt. 'Hier bij de deur, mag hij erin?' Dom kijk ik Bill aan. 'Natuurlijk mag hij erin komen!' vrolijk staat hij op en zie ik Tom met balonnen binnenwandelen. 'Nu je er 4 hebt, had ik 2 ballonnen tekort, dus heb ik die net nog vlug gaan ophalen.'zegt hij schattig. 'Ahw, Tommie!' zeg ik ontroerd en hij geeft me een knuffel. 'Kun je niet wat eicellen doneren aan Fien?' Ik begin te lachen met zijn vraag en Bill rolt zijn ogen. 'Gek! Bill doet het werk, ik niet!' zeg ik overtuigd. 'Ohnee, daarvoor ben je met 2!' zegt Tom meteen erachter.

'Ach Tom, zie het gewoon zo. Ik heb de iets snellere visjes gekregen.' zegt Bill schouderophalend. Ik schiet in de lach om Tom's droge gezicht en laat mijn hoofd in het kussen vallen. 'Misschien moet je wat rusten lieverd.' zegt Bill meteen en legt de dekens beter om me heen. 'Als de dokter komt, maak ik je wakker goed?' Ik knik en val langzaam in slaap tussen het zachte gepraat van de jongens.