The Ultimate Fantasy - Hoofdstuk 2

Maura Isles zat helemaal in haar eigen wereldje toen ze samen met Dr. Brennan in het mortuarium aankwam. Ze zat helemaal met haar gedachten bij het telefoontje dat ze eerder op de dag gekregen had toen ze nog op de plaats delict waren. Het nieuws dat het telefoontje met zich mee had gebracht, was bij Maura ingeslagen als een bom.
Ze had zich jaren geleden, toen ze als nog stage liep, opgegeven als pleegouder, maar er was nooit op gereageerd. Toen haar stage erop zat en ze bij de politie van Boston aan de slag kon, eiste haar job zo goed als al haar tijd op, waardoor ze het niet erg vond om geen kind in huis te hebben, later was ze er zelfs heel gelukkig mee dat er nooit op haar aanvraag gereageerd was.
Doordat haar job al haar tijd opeiste, ging Maura ook bijna nooit uit en was ze nog steeds vrijgezel. Als ze al eens uitging, was Jane er bijna altijd bij, en dat vond ze niet bepaald storend. Jane was haar beste vriendin, haar enige vriendin. Ze bleven regelmatig bij elkaar overnachten, gingen vaak samen lunchen en Maura werd ook vaak uitgenodigd wanneer Jane een familieavond had.
Jane was fantastisch in haar ogen, en na een tijdje had Maura beseft dat ze Jane als meer dan haar beste vriendin begon te zien. Ze was er zich al lang van bewust dat niet alleen mannen haar interesseerden, maar ze had het er toch even moeilijk mee gehad toen ze zich realiseerde wat ze voelde voor haar beste vriendin. Ze had het Jane nooit verteld, maar hoopte dat ze ooit wel de moed zou vinden om dat te doen, en hoewel ze wist dat de kans microscopisch was, toch hoopte ze stiekem dat haar gevoelens wederzijds waren.
Maar na het telefoontje leek alles in duigen te vallen.
Jane was een prachtige vrouw, met lang donkerbruin haar en een figuur waar zelfs Maura jaloers op was. Verschillende mannen zouden veel overhebben voor een date met haar, maar Jane wilde een man die niet afhankelijk was, en die haar job begreep en accepteerde, blijkbaar was dat een onmogelijke combinatie.
Maura begreep haar job bijna als geen ander, en ze was niet bepaald van het afhankelijke type, maar een van de andere dingen die voor Jane belangrijk waren, was het feit dat ze geen kinderen wilde. Maura had altijd gedacht ze heel misschien een kleine kans had bij Jane, maar nu na het telefoontje, was er geen enkele kans meer.
In de loop van de week zou er iemand bij haar thuis afgezet worden, zij zou voor hem of haar moeten zorgen, ofwel tot het kind zelf vertrok, ofwel tot ze hem of haar kwamen halen. Er was geen ontkomen aan, ze was een pleegouder en moest voor dit kind zorgen.
‘Dr. Isles, is alles in orde?’ De stem van Temperance Brennan drong tot haar door en ze was weer in de realiteit.
Ze besefte dat ze een lijk voor autopsie aan het klaarmaken was, waarvan de autopsie al afgerond was. Snel liet ze het lijk voor wat het was en begon aan het lichaam van Angelina Harris.
Dr. Brennan observeerde haar terwijl ze de Y-insectie maakte en hielp haar met het verwijderen van de ribbenkas. Daarna gingen ze elk hun eigen weg. Maura ging verder met de autopsie zoals ze altijd deed, terwijl Dr. Brennan zich richtte op de ribbenkas en de gemaakte röntgenfoto’s. Haar specialiteit was immers het skelet en haar bijnaam was niet voor niets “Bones”.

Jane Rizzoli zuchtte toen Seeley Booth de getuige naar de deur van de ondervraagruimte begeleide, om hem daar over te laten aan een agent, en liet haar hoofd op de tafel rustte toen hij tegenover haar ging zitten.
‘God, waarom denken getuigen altijd dat we ze als verdachten zien?’
‘Misschien omdat je hen op dezelfde plaats ondervraagt als de verdachten?’
Jane keek op en wilde hem met een veelbetekenende blik aankijken, maar haar oog viel op zijn handen, en dan meerbepaald de matzilveren ring waarmee hij speelde.
‘Je bent getrouwd.’
‘Jep.’
‘Hoe doe je dat? Ik bedoel, waar vind je in godsnaam iemand die geen problemen heeft met je job en geen totale loser is?’
‘Soms, moet je ze op je werk zelf zoeken.’
‘Je bent getrouwd met een collega? Werken jullie nu nog samen?’
‘Jep, ze is al 5 jaar mijn partner.’
‘Je bent getrouwd met Dr. Brennan?’
‘De enige echte.’
‘Dus als jullie kinderen krijgen, zullen het slimme “badasses” zijn.” Grapte Jane, maar Booth leek er niet om te kunnen lachen.
‘Nee, niet bepaald…’
‘Jullie, hebben al kinderen?’
‘Een zoon, Tom, en hij is niet bepaald een “slimme badass”. Hij is een gewone tiener, heel creatief en een paar rare trekjes, maar verder is hij een normaal kind met een eigen stijl.’ Hij haalde zijn portefeuille boven en haalde er een foto uit.
Op de foto stond een jongen met blonde dreadlocks en hazelbruine ogen. Een lippiercing sierde zijn gezicht, net als een moedervlek op zijn wang.
‘Hoe oud is hij?’
’15, over een paar maanden wordt hij 16.’ Jane bekeek de foto nog even en gaf hem dan weer terug.
“Trotse ouders pronken altijd met hun kinderen.” dacht ze. Zelf had Jane nooit kinderen gewild, maar ze vond het altijd mooi om te zien hoe trots ouders op hun kinderen konden zijn.
‘Waar is hij nu?’
‘In het hotel. Bones en ik verblijven in een hotel hier in de buurt zolang de zaak loopt, en we konden niet anders dan hem meebrengen. Vandaag mocht hij gewoon in het hotel blijven, vanaf morgen wordt hij een tijdelijke leerling op de middelbare school hier in de buurt.’
‘Is het niet vervelend voor hem dat hij zich steeds moet aanpassen aan een nieuwe plaats?’
‘Nee, Temperance heeft een vaste job in het Jeffersonian in Washington, en ik heb daar ook een kantoor, het is de eerste keer dat we op hotel moeten gaan voor een zaak.’
‘Klinkt spannend.’ Antwoordde Jane terwijl ze rechtstond. ‘Ik moet koffie hebben, jij ook wat?’
‘Nee, bedankt.’ Jane haalde haar schouders op en verliet de ondervraagruimte.
Onderweg naar de koffie zag ze Maura uit de lift komen en ze leek haast te hebben.
‘Maura, is alles oke?’
‘Ja, ik heb nog wat dingen te doen. De autopsie is afgerond en morgen maak ik het verslag. Dr. Brennan is nog bezig met het bekijken van het geraamte. Als er iets is kan je het aan haar vragen, ze heeft de hele autopsie gevolgd.’
‘Oke dan. Wil je dat ik straks even langskom?’
‘Nee, ik, heb een avond voor mezelf nodig.’ Antwoordde Maura twijfelend.
‘Oke. Dan zie ik je morgen wel.’
Jane keek Maura nog na terwijl ze naar buiten liep. Maura kon niet liegen, als in, ze begon te hyperventileren wanneer ze het probeerde, dus bedacht Jane dat het, het beste was om haar vanavond gerust te laten. Ze nam een beker koffie en ging dan weer terug naar agent Booth.

Maura zuchtte toen ze thuis aankwam en op het moment dat ze in de zich in de sofa liet neerzakken, dacht ze dat ze zou instorten. Ze had de organisatie voor pleeggezinnen gebeld en had geprobeerd hen ervan te overtuigen dat ze echt geen geschikte pleegouder was. Ze had geen tijd meer voor een kind, haar job vroeg gewoon te veel van haar. Maar het mocht niet baten, zolang ze op de lijst stond konden ze elk moment een kind aan haar toewijzen, en zolang er een kind onder haar verantwoordelijkheid viel, kon ze niet van de lijst af. Ze zou dus moeten wachten tot ze een ander pleeggezin voor dit kind gevonden hadden, en mocht dan vooral niet vergeten om zichzelf van de lijst af te laten halen.
Maura zuchtte en verborg haar gezicht in haar handen. Ze zou Jane zo graag om raad vragen, maar ze wist dat, dat geen goed idee was. Ze kende zichzelf, ze zou teveel zeggen en voor ze het wist, zou Jane weten dat Maura geen kinderen in huis wilde vanwege haar. Jane zou weten wat Maura voor haar voelde, en dat mocht niet gebeuren, nog niet.
Een geluid liet haar opkijken en toen ze de grote groene schild zag, besefte ze dat ze Bass nog eten moest geven. Ze had Bass al sinds hij nog een klein schildpadje was en hij nog op een hand paste, nu was hij al zo groot dat ze hem niet eens meer een haar eentje opgetild kreeg.
Na vijf aardbeien en enkele stukjes appel leek Bass genoeg te hebben en kroop terug in zijn schild. Maura bedacht zich dat nachtrust inderdaad een goed idee kon zijn en besloot zelf ook te gaan slapen. Ze deed de lichten in de woonkamer en de keuken uit en ging naar de badkamer om haar pyjama aan te trekken, maar nog voor ze haar trui uit had kunnen trekken, ging de bel.
Met een zucht nam ze de sleutels van het haakje in de keuken en moest even zoeken achter de juiste sleutel. Blijkbaar was ze al te vermoeid om het op de tast te kunnen, dus deed ze het licht in de hal aan. Ze vond de juiste sleutel en stak hem in het sleutelgat, zich nu pas afvragend wie er nu nog voor haar deur zou kunnen staan. Jane? Nee, ze had duidelijk gezegd dat ze niet wilde dat Jane langskwam.
Nadat ze de sleutel twee keer om had gedraaid, opende ze de deur. Ze keek recht in het gezicht van een kind, en enkel aan zijn lichaamsbouw en de vorm van zijn gezicht kon ze afleiden dat het een jongen was. De jongen durfde haar niet aankijken, had zijn blik op de grond gericht, hij leek het koud te hebben en had enkel een rugzak bij zich. Toen besefte Maura het, ze had er niet aan gedacht dat haar pleegkind vandaag al voor haar deur zou kunnen staan.
‘Mijn naam is Bill.’ Mompelde jongen zacht.

[reacties??]