Echo

Het getuut aan de monitor herhaalt zich telkens weer in mijn hoofd, met de vrees dat dat het ooit zal stoppen. Het is te gek voor woorden, maar ik hoor telkens opnieuw die vreselijke lange biep in gedachten. Bill zit langs mij en zijn hand ligt op mijn bolle buik, onder mijn hand. Samen voelen we de kleine bewegingen van onze kindjes, waar we nu van genieten. Zolang we beweging voelen zitten we op 50 procent overlevingskansen. Vannacht deden we geen oog dicht, veel te bang dat we door het gebiep door zouden slapen.

De deur gaat open en een dokter schuifelt binnen. 'Goeiemorgen, hebben jullie een beetje kunnen slapen? Al is dat een domme vraag.' zegt hij zacht en ik zie dat hij echt met ons meeleeft. Bill glimlacht zwakjes en knijpt in mijn hand. 'We gaan eens naar de hartslag kijken van de tweeling, daar zijn wat probleempjes mee.' kondigt hij aan en Bill gaat opstaan. 'Kan ik mee?' Hij knikt en mijn bed rolt over de witte gang heen. Een koude gel wordt erop gesmeerd en Bill geeft me een kusje op m'n wang, terwijl hij dichter bij me komt, zittend op een stoel. Er staan dit keer zo'n 4 dokters in de kamer met hun ogen geplakt op het zwart witte schermpje. 'Mhhmm, nummer 1 is regelmatig.' hoor ik ze mompelen en draai mijn hoofd tot Bill. Hij heeft weer tranen in zijn ogen en zucht. 'Hoe gaat het nu bij de anderen?' vraag ik zacht. Hij haalt zijn schouders op. 'Spanning, het enige wat geluid maakt is de tweeling.' Hij krijgt een klein lachje op zijn gezicht, waardoor ik ook moet glimlachen. Ik zie hem niet graag lijden, zeker niet als het langdurig blijft doorgaan.

We horen gemompel tussen de artsen en gefronste blikken blijven ons niet onopgemerkt. 'Wat zou er zijn?' fluistert Bill zacht. Ik schud mijn hoofd en kan een dokter aan zijn vest grijpen. 'Is er iets aan de hand?' vraag ik emotioneel. Hij wrijft over zijn slapen en zucht. 'We merken iets vreemds op, we zijn er nog niet over uit.' meld hij en hij wordt terug aangetikt door een andere arts. '1,2..3....4? of 3?'
'Wat zijn ze in godsnaam aan het tellen?' gromt Bill, maar ik streel over zijn hand om hem gerust te stellen. 'Bill, ze doen hun best, dat weet je!' Hij zucht en kust mijn hand. 'Ik weet het lieverd, maar dit is zo ...frustrerend!' Ze beginnen allemaal te knikken en de hoofd dokter kijkt me serieus aan. 'We zullen een spoed keizersnede moeten uitvoeren.' zegt hij terwijl hij de gel van mijn lichaam haalt.
Ik slik en voel Bill's hand versterken om de mijne. 'Wat?' fluister ik misselijk. 'Je water was gebroken maar niet alles was gelost, daarom konden we weeënremmers toedienen. Het is risico is nu te groot om nog een dag langer te wachten. Als we nu niets doen, overleven ze het zeker niet.' en geeft een even een schouderklopje.


Ik kijk naar Bill die instemmend knikt. 'Kan ik erbij zijn?' vraagt hij zacht. Hij schud zijn hoofd en kijkt even terug naar het scherm waar nu foto's afgedrukt worden. 'Er zitten verschillende hartkloppingen die we niet kunnen plaatsen, we nemen het risico niet om jou half te verdoven.' De tranen branden achter mijn ogen en ik zucht gepikeerd. Wat een zwangerschap is dit, Wat gebeurt er toch daarbinnen? 'Over een half uurtje wordt je klaargemaakt.' en neemt afscheid. Bang kijk ik naar Bill terwijl de eerste tranen ver mijn wangen rollen. 'Als onze meisjes, het maar overleven..' snik ik. Hij knikt en veegt zorgzaam mijn tranen weg. 'Ze overleven het, dat ben ik zeker! Ze zijn niet voor niets een Kaulitz! We blijven samen vechten, oké?' vraagt hij met gebroken stem en knippert zijn tranen weg. 'Ja,..' Hij kust me zacht en strijkt nog eens door m'n haren. 'Ik blijf hier zo, dus je hoeft niet bang te zijn.' Ik schud mijn hoofd en kijk op de klok. 'Waarom haal je Max niet op van school? Dan kan hij eens op bezoek komen.'

Ik moet toegeven dat ik mijn zoontjes allemaal mis, maar de tweeling heeft nu gewoon nog geen besef, vergeleken met Max. 'Lieverd, Max begrijpt het vast wel als ik hier wil blijven, maak je nou maar geen zorgen daarover, het zal veel te druk en te emotioneel worden.'
Natuurlijk heeft hij gelijk.