015

3 dagen later

Rachel
Rustig liep ik door het bos heen. Ik hield zo van een avondwandeling. Jammer dat Seth niet mee kon, hij had huisarrest gekregen omdat hij was weg gesneakt s'avonds. Wat me eigenlijk al een paar dagen dwars zat kon ik nu eindelijk tijd geven om het te overdenken. Ik dacht de hele tijd aan Collin. Zijn aanwezigheid deed wat met me, maar wat weet ik niet. Zuchtend keek ik naar het pad. Hij heeft al een paar keer zijn excuses aangeboden voor de leugens over Seth. Ik had Seth me laten beloven dat hij er niks over zou zeggen tegen hem, dat maakte alleen maar gedoe. Het was nu toch goed? Ik wil Collin wel vergeven, maar eerst nog even door het stof laten kruipen. Hij moet maar weten dat ik het hem niet zomaar vergeef. Helemaal in gedachten verzonken liep ik verder en dieper het bos in. Toen ik klaar was met peinzen keek ik op. Waar the hell was ik. Ik keek om me heen en probeerde het te herkennen. Ik liep een stukje terug en kwam uit op een klif. Ik zuchtte en besloot dat het zinloos was om de weg terug te gaan zoeken. Ik was verdwaald, punt uit. Ik zuchtte nog eens en ging toen maar zitten en keek uit over de zee. Minuten lang was het rustig en stil tot ik plots iets achter me hoorde ritselen. Met bonzend hart draaide ik me langzaam om, niet vergeten wat al eerder was gebeurd in het bos.. Ik hield mijn adem in tot Collin plots uit de bosjes kwam. Opgelucht haalde ik weer adem. ''Hee.'' mompel ik. ''Hai.'' antwoordde hij verbaasd. ''wat doe jij hier?'' ''Dat kan ik ook aan jou vragen.'' kaatste ik terug. Hij grijnsde. ''Ik zeg het als jij het zegt.'' grinnikte hij terwijl hij naast me kwam zitten. ''Ik maakte een boswandeling, en ben verdwaalt.'' mompelde ik. Ik keek naar mijn handen toen hij hard begon te lachen. ''Hee!'' zei ik verontwaardigd terwijl ik hem een duw geef. ''Handig, ik maak gewoon een rondje voor het slapen gaan, niet verdwaald.'' lachte hij. Ik keek hem boos aan en staarde weer naar voren. ''Heb je het me al vergeven?'' mompelde hij na een stilte. Ik schudde mijn hoofd. ''Ik vind het echt niet normaal. Waarom deed je dat in vredesnaam?'' zeg ik geërgerd. Hij keek even naar de maan en toen naar mij. ''Ik was denk ik jaloers. Je doet iets met me Rachel, en ik kan niet begrijpen wat. Zeg me alsjeblieft dat je hetzelfde voelt.'' zei hij nu zachtjes. Ik bleef stug naar de maan kijken. ''Nee, ik voel niks.'' zei ik kortaf. ''kijk me in de ogen, en beweer het dan nog eens.'' zei hij doordringend. Met tegenzin en tergend langzaam draaide ik mijn hoofd bij en keek hem recht in de ogen