80- Niké

Marcus PoV
Nu de nacht viel, had ik niet veel keus dan toch maar te doen waarvoor ik gekomen was. ik vroeg me af hoe lang het zou duren eer ik iemand tegenkwam. Ik hoopte dat Dimitri niet lang genoeg gebleven was om de gouden rand in mijn ogen niet te zien. Ik wist dat -met de hulp van een paar dieren- mijn ogen weer helemaal goudkleurig zouden zijn. Ik had me tijden geleden afgevraagd waarom Aro Carlisle gek verklaarde om bij zijn dieet te blijven, maar het van mij bijna 200 jaar getolereerd had. Misschien omdat hij vreesde dat ik Carlisle gevolgd zou zijn. waarschijnlijk wel. Ik liet Boekarest naast me liggen, op naar de bergen. ik had kunnen weten dat hij wachten had uitgezet; nog altijd zo paranoia, hij leek zo op Aro. zo veel gelijkenissen, en dat was nu net het gene dat hen zo liet verschillen, omdat ze niet met elkaar overweg konden.
Of er waren wachtten, of ik werd in de gaten gehouden, met andere woorden gevolgd. De vampier die voor me stond, kwam me vaag bekend voor. 'Niké, juist?' vroeg ik zacht. de jongen knikte, hij was hier ook al de laatste keer dat ik hier op 'bezoek' kwam. "Meester heeft Niké gevraagd om de gast op te wachten.' zei Niké zacht. ik merkte dat zijn ogen goud waren. 'Gestraft?' vroeg ik zacht. de jongen keek naar zijn voeten; hij zag er misschien uit als een 13-jarige, met kort zwart haar, maar hij was ouder dan ... Carlisle, ongeveer 480 denk ik. Net zoals Elisabeth zich dochter kon noemen van Aro, kon Niké zich zoon van de Roemeense vampierlord noemen. 'Iedereen, zelf de meester doet mee, maar hij heeft er minder probleem mee.' zei hij zacht. Juist ja, meester was vegetariër, maar zijn "wacht" hield zich aan de normale normen. 'Dus iedereen is gestraft?' vroeg ik zacht. Niké knikte beschaamd. 'Vader was weg voor een paar dagen, Solomo wou een feestje houden.' zei het jongetje. 'Maar Solomo wist niet hoe aan mensen te komen dus is hij in de buurt mensen gaan ophalen, is het niet?' vroeg ik. De jongen schudde zijn hoofd. 'Solomo was boos op Vader; hij wou dat vader ontdekt werd door de mensen. Hij heeft een deel van ons overtuigd om mee te gaan jagen, lieten de lichamen gewoon liggen.' zei Niké. Ik zuchtte. Wel, je had al eeuwen mensen die zich lieten omringen door anderen met minder goeie bedoelingen. 'Ben je ook meegeweest?' vroeg ik meelevend. Niké schudde zijn hoofd. 'Maar iedereen, iedere vampier die in de buurt nog mensenbloed drinkt, moet voor de meester komen, en zal gestraft of gedood worden.' Niké keek plots strak voor zich uit. 'Vader heeft Solomo onthoofd, in stukken getrokken en verbrand. Niké heeft hem nog nooit zo kwaad gezien. 'Waarom was Solomo boos op je vader?' vroeg ik. Normaal zou ik er niet zo veel belang aan gehecht hebben, maar in dit geval, zou het wel eens kunnen zijn dat hij nog niet helemaal over zijn woedebui heen was, en dan de naam "Aro" gebruiken, zo voor problemen zorgen. Niké haalde zijn schouder op; 'vader weet het, maar wil het niet zeggen aan Niké, het zijn mijn zaken niet, zegt hij.' Het jongetje voelde zich dus nog steeds een 13 jarige. Het verbaasde me hoe kinderlijk hij me toesprak. 'Is er iets?' vroeg ik zacht. NIké draaide zich naar me om, met grote, goudblinkende ogen. 'Vader doet anders tegen NIké, al een tijdje.' zei hij. ik wreef de jongen over zijn hoofd. 'ik ben zeker dat het jou schuld niet is.' zei ik op een toon die zou moeten duidelijk maken dat ik hem wou troosten. Als je zo lang vampier was als ik, begon je soms je grip op menselijke gevoelens en gevoelensuitdrukkingen verliezen. Aro natuurlijk niet omdat hij altijd zo hyperactief was, juist om zo'n dingen te vermijden. Niké liep iets sneller, niet dat ik me daardoor echt moest aanpassen, maar ik vroeg me af waarom hij sneller liep. Ik zag een glimlach op het gezicht van de jongen, en dan werd het me al snel duidelijk waarom hij sneller liep. Hij is en bleef een kind.