79- huisraad deel 2

Elisabeth Pov
'Daarmee weten we nog altijd niet wat we moeten doen.' zei Edward plots, waarmee hij ons eigenlijk tot de orde riep. 'Alice, kan jij iets zien?' vroeg Carlisle. Embry keek raar en zei dat plots. 'OOH.' toen Alice haar ogen sloot. Rose probeerde haar lach in te houden. 'Het is moeilijk met de wolven, omdat nu bijna heel Jakes pack dicht bij is.' zei Alice. Ikweet niet waarom ik het deed, maar ik stond achter Alice, letterlijk, met mijn handen op haar hoofd. Edward had eerder geopperd dat ik mijn gave niet alleen kopiëren, maar ook versterkend kon zijn. Ik had er geen probleem mee om de wolven en nessie en mijn kleintjes te zien. Misschien wel dankzij mijn kleintjes, omdat ik hen in mijn buik had. Alice sperde haar ogen wijd open. na een paar seconden haalde ze mijn handen weg. 'ik krijg te veel binnen, ik kan het niet snel genoeg zien.' Ik beet op mijn lip. probeer dan iets goeds te zien. 'Het is wel een goeie test.' zei Edward. 'Kan jij ze snel genoeg scannen?' vroeg hij zacht. ik haalde mijn schouders op. 'het is moeilijk.' zei ik. 'Omdat je het amper oefent.' zei Alice. Nu was zei diegene die mij hielp. Ze hield mijn handen vast, het deed me denken aan Aro en Nessie; lichaamscontact was belangrijk. 'Waarop moet ik me concentreren?' vroeg ik. 'Probeer de toekomst eens.' zei Quil lachend. Ik rolde met mijn ogen, maar dat effect werd een beetje gruwelijk toen mijn ogen weg draaiden. 'Dat is normaal de eerste keren.' zei Alice zacht. Ik wist niet meteen wat ik zag; kapmantels, Aro en Caius met uitgestreken gezichten, de Cullens, de wolven, maar van mij, mijn kleintjes en Leah, Embry en Seth was niets te zien, net zoals Marcus er niet was. Ik denk dat ik dankbaar kon zijn dat Bella hier was, want daardoor had ik -misschien uit mezelf- haar schild om me heen getrokken. Edward keek me aan, en het was duidelijk dat hij geschrokken was door het feit dat ik hem niet liet meekijken. Er was nog iets raars aan mijn visioen.. ik .. het voelde aan alsof de Cullens wachtten, de Volturi wachtte op iemand. Alsof ik wachtte op iemand, en dat daarmee de strijd zou beslecht worden. Carlisle keek me geduldig aan, wachtend tot ik zou vertellen wat ik gezien had. 'Ik denk dat Marcus gelijk heeft, dat er een confrontatie komt, in de toekomst.' zei ik. 'Maakt niet zo veel uit; iedereen hier is onsterfelijk.' zei Rose ongeduldig. Iedereen behalve Quil binnenkort, verbeterde ik haar in mijn hoofd. Carlisle wachtte nog steeds, iets wat me enerveerde, alsof hij wist dat ik iets achter hield. 'ARo en Caius zijn er, geen marcus. de cullens en de wolven.. iedereen is er, maar toch heb ik het gevoel dat er iemand niet is, alsof diegene nog moet komen;alsof...' ik kon het niet afmaken, maar Alice deed het voor mij. 'Alsof diegene nog niet weet of beslist heeft dat hij of zij komt.' ik glimlachte naar haar. 'Ja, zoiets.' zei ik. 'Dat is diegene die Marcus nu zoekt.' zei Jasper voor het eerst. 'Zou je kunnen uitzoeken wie het is?' vroeg hij aan mij. 'Hoe zou ik dat moeten doen?' vroeg ik, verbaast. Jasper haalde zijn schouders op. 'Wel, dat doet er niet toe. Blijkbaar zullen we toch beslissen om te doen wat Marcus vraagt.' zei Rose. 'ALs alleen wij en de wolven er zijn.' zei ze. 'Of dat zijn nu net diegene waarop we wachten.' zei Emmett. 'Kan ook.' knikte ik. 'Een moeilijk iets om te voorspellen, bedankt.' zei Carlisle met een knikje naar Alice en naar mij. 'Wat doen we nu?' vroeg Bella, ze keek naar Edward alsof hij elk moment kon verdwijnen. 'Ik stel voor dat we voor het moment doen wat Marcus vraagt, maar wel uitkijken, en dan bedoel ik de toekomst.' zei Edward snel terwijl hij Bella's hand nam. 'Dat lijkt mij ook het meest logische.' zei Carlisle, met een blik op Esmee. Ik was hier eigenlijk de enige die zijn "ware liefde" niet bij zich had, maar ik had geen nood aan Felix. Ik zou het alleen wel redden, hoopte ik.