*21*

Sommige dakpakken zijn weggewaaid, waardoor de regen toegang heeft tot de eens zo mooie kamer van Niall en Liam. De kamer is doordrenkt met water en hier en daar is het hout al begonnen met rotten. De blauwe lakens zijn op sommige plekken donkerblauw in plaats van het babyblauw dat ze eerst waren. Het ergste is echter nog de grond. Op het bruine tapijt ligt een dun laagje water, wat vrolijk opspat als je je voeten erin zet. In een paar seconde heb ik de kamer geanalyseerd en in die paar seconde zijn de jongens ook naar boven gekomen. 'Dit gaat echt een ramp worden', mompelt Zayn in zichzelf. 'Meer dan een ramp', val ik hem bij. 'Deze kamer kunnen we ook al niet meer gebruiken. We hebben nu nog twee kamers en één badkamer over', zeg ik. 'En een zolder', zegt Niall met een flauwe glimlach. 'Ja, en de begane verdieping nog', snauw ik bot naar hem. 'Hou op! Hij kan daar ook niets aan doen', verdedigt Louis hem. 'Dat weet ik', mompel ik beschaamd, 'Maar het is gewoon zwaar klote', zeg ik. Niall blijft maar met zijn hoofd knikken als zo'n popje met een los hoofdje. Liam komt als eerste in actie en loopt naar de twee bedden toe. Bij elke pas die hij maakt, klinkt het weer als druppeltjes die in het watervallen en zie ik weer het water omhoog spatten. Zijn sokken zijn nat, maar dat lijkt hem niet uit te maken. 'Als we nu snel allemaal helpen om de spullen naar de andere kamer te brengen, dan kunnen we daarna proberen de gaten dicht te maken', zegt Liam. Zijn laatste woorden klinken echt twijfelend, wat ik wel snap. Waarschijnlijk kunnen de gaten niet eens meer dicht gemaakt worden en zal langzaam aan dus ook het water de woonkamer in druppelen.
'Laten we snel zijn', spoort Zayn ons aan, als we allemaal roerloos voor ons uit blijven kijken. We pakken ieder wat spullen en begin aan de grote verhuizing. Liam komt bij Harry en mij op de kamer en Niall bij Zayn en Louis. We versjouwen alle kleren, dekens en matrassen en laten ons dan uitgeput op bed vallen. 'Dat minder eten voel je wel aan je energie', klaag ik. 'Of het komt gewoon doordat je nu je energie niet meer kwijt kan en dus het ook niet meer aanmaakt', merkt Harry slim op. 'Zou kunnen', zeg ik schouderophalend. Ik heb geen zin meer om te denken. Het einde van de storm is nog steeds niet in zicht, een slaap- en badkamer zijn al uitgeschakelt en ik ben nog steeds als vermist opgegeven.
Door die gedachtes voel ik mezelf steeds meer hoop verliezen en uiteindelijk zelfs depressief worden. Wat als we hier aan hongersnood sterven, omdat de storm nog heel lang gaat duren? Of van de kou, omdat een voor een alle kamers worden uitgeschakelt? Of de verdrinkingsdood, omdat de zee uiteindelijk ook hier de boel komt overstromen? Dan ga ik liever in een keer dood door bijvoorbeeld mezelf van het dak te gooien.
'Yara? Waar denk je aan?' vraagt Harry bezorgd. 'Hoezo?' vraag ik onschuldig. 'Je ziet lijk wit', zegt Harry nog steeds op bezorgde toon. Ik glimlach waterig naar hem, waardoor hij naar me toekruipt en me in zijn armen neemt. 'Het komt allemaal goed, Yara, dat beloof ik', fluistert zijn warme stem in mijn oor. De enige warmte, mijn enige hoop, in dit hele gebeuren.


---
New Poll (ja, dat is mijn nieuwe verslaving)
willen jullie um please invullen? (slecht een paar seconde voor nodig!)
*klik*