31

'Wij weten het niet,'zei Sue,'het gaat erom dat jij je fijn voelt.'
'Het kan toch niet gewoon zo blijven? Ik bedoel mijn pleegouders hebben jaren gelogen en Tom is met mij ingeprent.'
'Wat voor jou waarschijnlijk het belangrijkst is is dat je je ouders confronteert,' zei Billy,'later kunnen we nog voor andere oplossingen zoeken.'
'Nu wil ik het liefst gewoon naar huis.'
'Ik denk dat de meeste naar huis moeten of moeten gaan wachtlopen,'zei Sue.
'Maar hoe kom ik thuis?'vroeg ik.
'Jacob, Paul, Kim moeten daarlangs en waarschijnlijk loopt Jared ook nog mee.'
'Ga jij ook maar mee Tom, maar ik verwacht dat je morgen om half drie met mij gaat wachtlopen.'
'Oké,'zei die voor ons zestal aan onze terugweg begon.
'Wanneer had je door dat ik je tweelingzus was?'vroeg ik aan Jacob.
'Je leek zo op mijn zussen en je kwam uit Tacoma dus ik wist dat jij het moest zijn.'
'Jij en Tom moeten hier zijn,'zei Paul toen we voor mijn huis stonden.
Mijn pleegmoeder keek Tom en mij chagarijnig aan toen we binnenkwamen en mijn vader kwam de verstrooid de keuken uit.
'Het is niet gezellig voor mij en jullie vader als jullie steeds weg zijn,'zeurde mijn pleegmoeder.
'Dus eerst wordt ik tegen mijn zin hierheen gesleurd en daarna mag ik het niet eens leuk hebben?'vroeg ik lichtelijk geïrriteerd.
'Leuk hebben kan hier thuis ook.'
'Hallo ik ben zeventien, wat verwacht je? Dat ik altijd thuis zit zonder mijn vrienden?'
'Schreeuw niet zo tegen je moeder prinses,'zei mijn pleegvader lief.
'Ik ben je prinses niet en het is mijn moeder niet,'nu schreeuwde ik echt.
'Wat zeg je daar?'vroeg mijn moeder.
'WAAROM HEBBEN JULLIE NOOIT VERTELD DAT IK GEADOPTEERD BEN?!?!'