XLIX

Alice Potter

James is degene die zijn hand op mijn schouder heeft gelegd, en pas na een tijdje emotieloos in Severus’ richting gestaard te hebben, kijkt hij me met iets wat een glimlach voor moet stellen, aan. ‘Alles goed?’
‘Jawel,’ zeg ik zo normaal mogelijk. ‘Met jou?’
James reageert niet, dus besluit Remus dat maar voor hem te doen. ‘Wat vind je van Zweinsveld?’ Hij glimlacht lief naar me, oprecht. ‘Ik hoorde dat je hier nog nooit geweest was?’
‘Klopt. Ik vind het heel mooi en gezellig,’ zeg ik, lichtelijk afgeleid door James, wiens ogen nu heen en weer schieten tussen Severus, Remus, mij, zijn handen, de tafel en de deur.
‘Dat is mooi.’ Hij glimlacht weer, en als ik hem aankijk, doe ik automatisch hetzelfde. ‘Kom je, James,’ vraagt hij dan aan James, terwijl hij hem tegen zijn arm slaat.
James mompelt wat en kijk me dan nog even aan. ‘Dag,’ mompelt hij, terwijl hij blijft staan waar hij staat.
‘Dag, James,’ antwoord ik, waarna ik hoofdschuddend toekijk hoe Remus James zachtjes mee moet trekken om hem weg te krijgen.
Severus kijkt me raar aan.
‘Zelfs voor James was dat raar,’ mompel ik en neem een slok van mijn boterbier.
‘Wat kwam hij doen?’ vraagt Lily, die nog steeds in James’ richting kijkt als ze naast me neerploft.
‘Gedag zeggen,’ zeg ik en kijk haar aan, waardoor mijn blik wederom op de deur valt, die geopend wordt. Ik zie dat Lucy naar binnen stapt, alleen. ‘Ik ben zo terug,’ mompel ik tegen niemand in het bijzonder.
Lucy is met een glas onderweg naar een tafeltje als ik haar bereik. ‘Hey,’ zegt ze glimlachend als ze me ziet.
‘Hey.’ Ik loop met haar mee in de richting van de tafel. ‘Ben je hier alleen?’
‘Ja, Rose is met Jack op haar date,’ ze grinnikt even. ‘En ik had niet zoveel zin om met iemand anders te gaan. En jij?’
‘Ik ben met Lily en Severus,’ zeg ik met een vaag handgebaar in de richting van het tafeltje waar ze nog zitten.
‘Oh ja.’ Ze klinkt een beetje teleurgesteld.
‘Maar misschien kunnen wij samen verder gaan?’ Als ik daarmee Severus blij kan maken en kan voorkomen dat James straks alleen nog maar voor zich uit kan staren, doe ik het graag. Bovendien praat Lily toch net iets te veel naar mijn smaak.
Lucy’s ogen lichten even op, maar dan bijt ze even op haar lip, waarna ze glimlacht. ‘Dat hoeft echt niet hoor. Ik red mezelf wel.’
‘Ik heb eigenlijk liever dat je mij redt,’ mompel ik.