133~

Laura PoV
na een paar seconden, was het grappige er ook al weer af. 'Tom, ik verveel me.' zei ik luid. 'Rustig, Barbara, ik ben niet doof.' zei hij met een grote grijns. Ik probeerde hem te slaan, maar eigenlijk sloeg ik in het wilde weg, tot ik op een verkeerde plaats sloeg. Tom zuchtte. 'Ik wist dat ik je een beetje zou beledigen, maar deze reactie is overdreven.' zei hij met een pijnlijk gezicht. Ik lachte. 'Ik wil iets doen.' zei ik. Tom kroop recht en trok mij -eerst weer bijna van de bank- mee. ik had een beetje moeite om hem te volgen, dus trapte ik onder het lopen mijn pumps uit. Tom keek er niet van op, het ging sneller, dus had hij geen probleem. Ik hield hem toch even tegen toen we aan de trap komen. 'Niet alle roddels zijn waar, miss.' zei hij een beetje gegeneerd. 'iK zoek mijn slaapkamer niet, mijn piano staat boven.' zei hij. 'oh.' zei ik zacht. Tom grijnsde. 'Als je liever een beetje in mijn kamer zit, voor mijn geen probleem.' zei hij met een knipoog. Ik negeerde hem en liep naar boven, ik probeerde de eerste deur uit. 'Jah, toch maar mijn kamer?' vroeg Tom lachend. ik had het kunnen weten, het was een echte rommelboel. Tom probeerde me weer naar buiten te duwen, maar ik had iets gezien dat mijn aandacht had getrokken. ik liep ernaar toe, TOm bleef staan aan de deur met een gezicht dat een kind trekt als het een koekje genomen heeft, zonder dat het mocht. Ik had een foto van mezelf vast, maar dan van zes jaar geleden, en daarnaast stond een van Tom en ik. ik durfde me niet om te draaien, ik wou Toms gezicht niet zien. 'Jah, dat is... niet wat je denkt.' zei Tom zacht achter me. 'Tuurlijk niet.' ik zette de foto's terug, en perste me aan de deur tussen tom en de muur. Tom hield me tegen, zodat ik niet weg kon.