132~

Laura PoV
'Waarom wonen jullie dan nog steeds bij Simone?' vroeg ik verbaast. Ik was gelukkig onder mijn perfecte waas van dronken zijn. Niet meteen iets om trots op te zijn, maar goed... Dit was ik nu eenmaal. 'We wonen niet bij mam. We wonen apart, het is gewoon makkelijker om daar te eten. Bill kan echt niet koken.' zei hij samenzweerderig. 'tuurlijk, en jij durft niet om het te proberen.' zei ik lachend. Hij haalde zijn schouders op. 'Hotel Mama is nog steeds het beste alternatief.' zei Tom zorgeloos. Nog zoiets dat niet veranderd was. het feit dat Tom zich nergens van aantrok. Tom hielp me naar binnen, ik kon amper op mijn benen staan. Vanaf het moment dat de deur dicht ging, hief hij me op en droeg me in zijn armen. ik probeerde me te verzetten, maar hij had geoefend, en was veel sterker van vroeger.'He, skaterboy, even voor je herinnering. Dit verandert niets. Ik blijf erbij dat ik je haat voor wat je hebt gedaan.' maar ik zei het op zo'n onovertuigende toon, dat Tom me gewoon uitlachte. 'Je haat me? Oh, I'm tutched.' zei hij lachend. Ik had toch gedacht dat hij me iets eleganter zou neerzetten. Hij had me blijkbaar tot aan de zetel gedragen, waar hij me -lettelijk- liet vallen. 'Ohw, sorry, ik dacht even dat ik Barbara vast had. Zal ik je opnieuw in mijn armen nemen en je rustig neerleggen?' vroeg hij spottend toen ik kreunde van de pijn. hij plofte naast me neer, zo erg dat ik bijna uit de zetel werd gekatapulteerd. Tom, greep me om mijn middel naar hem toe. Oké; ik viel niet uit de zetel, maar met mijn hoofd op toms benen, leek me ook niet meteen de beste positie. hij glimlachte terwijl hij naar me keek.