En ze leefden...

Edward P.O.V.
Ik streelde zachtjes over Bella's gezicht. Waarom werd ze nog niet wakker? Ze was al twaalf uur bewusteloos...
Ik had haar nooit alleen naar Giovanni moeten laten gaan. Dan had ik haar uit die brand kunnen halen voor ze een rookvergiftiging opliep.
Gelukkig voor haar was dokter Cullen in de buurt. Hij maakte een lange avondwandeling toen hij de brandlucht rook. Hij vond zowel Bella als Giovanni bewusteloos halverwege de gang. Hij wist het vuur te doven en hen twee naar buiten te krijgen voor er echte schade geleden was. Zelfs de kamer waar het vuur begonnen was was nog redelijk in tact.
Bella had, behalve een snee op haar hoofd, geen verwondingen opgelopen...
"Edward..."
"Ja, moeder, ik weet het ze komt wel bij. Ik hoef me geen zorgen te maken...Ik wil er gewoon zijn als ze wakker wordt."
"Lieverd, je hebt niets gegeten of gedronken sinds je hier bent. En volgens mij moet je gaan slapen. Zelfs Charlie is ervoor gezwicht."
Ik keek achter me, naar Charlie die net als ik nog geen moment deze kamer uit was geweest sinds hij hier binnen kwam. Ook hij had niets gegeten sindsdien. Het was niet dat ik geen honger had, om helemaal eerlijk te zijn stierf ik zowat van de honger - emotionele stress verbruikt meer energie dan je zou denken - maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Mijn moeder begreep dat ze me niet op andere gedachten kon brengen en verliet de kamer.
Op het bed naast Bella lag Giovanni die in shock was. Ik had geprobeerd met hem te praten maar op elke vriendelijke benadering reageerde hij met een lege blik en een zacht gemompeld: 'Allemaal mijn schuld.' Al snel had ik mijn pogingen hem op te beuren gestaakt en me weer tot Bella gericht. Plots zag ik haar bewegen.
"Bella? Bella, lieverd, word wakker!" Ik wist zeker dat ik het goed had gezien. Toen opende ze haar ogen en knipperde tegen het felle licht.
"Charlie, word waker!" riep ik naar achter. Ik nam Bella's hand en kneep erin, Bella kneep terug en keek me aan.
"Edward." Haar stem klonk rauw, maar de glimlach op haar gezicht deed alle zorgen vervagen. Ze was oké.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze.
"Weet je dat dan niet meer?"
Ze schudde haar hoofd.
"Ik weet nog dat ik bij Giovanni was en... de verassing... en een klap op mijn hoofd. Verder is alles wazig."
Ik keek haar even aan.
"Bella, meisje wat fijn dat je wakker bent." Charlie nam de tweede stoel en zette zich aan de andere kant van haar bed.
"Hoe lang ben ik dan weg geweest?"
"Twaalf uurtjes..."
"Twaalf?! Maar dan...de bruiloft..." Bella veerde recht. Charlie en ik duwden haar tegelijkertijd terug naar beneden.
"De bruiloft is een weekje uitgesteld zodat jij kan rusten. Je hebt heel wat rook ingeademd dus je moet nu even herstellen. Het komt goed."
Bella ontspande en fronste haar wenkbrauwen. "Rook...?" Toen sperde ze haar ogen wijd open. "De brand. Is Giovanni...?"
"Hij is volgens mij in shock maar verder maakt hij het goed." Ik keek naar het bed waar Giovanni lag en Bella volgde mijn blik.
"Giovanni? Alles oké?" vroeg Bella, en voor het eerst sinds hij wakker was leek Giovanni te ontwaken uit zijn vreemde trance.
"Bella? Gelukkig je bent in orde. Het spijt me zo van-"
"Giovanni het is oké. Niets aan de hand..." Ze aarzelde even. "Hoe zijn we eigenlijk weg geraakt?" vroeg ze toen.
"Dokter Cullen," antwoordden Charlie en ik tegelijkertijd. Bella knikte begrijpelijk. Dokter Cullen was wel vaker net op het goede moment op de goede plaats.
Ik kuste haar voorhoofd. "Ga maar slapen lieverd. De bruiloft kan wachten. Jouw gezondheid gaat voor. En we hebben nog alle tijd van de wereld."
Ze schudde haar hoofd. "Niet alle tijd...maar wel een leven lang..."