Chapter Seventy-Five,

Elise's pov.

Ik zit voor de spiegel. Ik zie een meisje, mijn leeftijd, levenloos voor zich uit aan het staren. Ik pak mijn borstel en haar hem door mijn haren. Ik hoor iemand de trap op lopen. Harry komt mijn kamer binnen. Hij had een zwarte blous aan en een donkere spijkerbroek. 'Ben je klaar?' Ik kijk hem even aan en schud mijn hoofd. Hij komt naast me zitten. 'Wat is er?' 'Als ik ga,' begin ik. 'Als ik ga, dan is het echt zo. Dan is het definitief, hij komt niet meer terug.' een brok in mijn keel blokkeerd mijn stem. Harry doet troostend zijn arm om me heen. 'Iedereen heeft het moeilijk, maar je vader zou niet willen dat je niet zou komen.' Ik knik en leg mijn borstel neer. Harry staat op en steekt zijn hand uit. Ik pak die vast en we lopen naar beneden. Louis, Maya, Lisanne en Liam zaten in de woonkamer. Miriam, Zayn, Leoni en Niall stonden buiten te wachten. We lopen naar de auto's en stappen in. De weg naar de begraafplaats leek eeuwig te duren. Maar uiteindelijk zijn we er. We liepen naar mijn vaders graf. Er stonden al mensen. Meredith, de vrouw uit het ziekehuis die ik toen had omtmoet, en nog wat collega's. We gaan erbij staan en een man begint te praten. Ik hoor zijn geklets maar al te goed terwijl mijn hart elke seconde weer een beetje breekt. De kist zakt de grond in. De tranen lopen. Ik kijk om me heen. Iedereen huilde. Harry laat mijn hand los en de jongens lopen naar voor. Lisanne kwam naast me staan. De jongens begonnen te zingen. 'Ik hou van je pap.' fluister ik zacht. Ik loop naar voor en leg een witte roos op het graf. 'Bye.' Ik haal diep adem en loop terug naar Lisanne. Het lied is klaar en mensen gaan weg. Meredith komt naar me toe. 'Elise, het spijt me zo erg van je vader.' Ik knik. 'Dankje.' 'Sterkte.' zegt ze. 'Jij ook.' ik wist dat ze van hem hield.

Bijna iedereen is weg, alleen de jongens, lisanne, miriam en ik waren er nog. Ik kijk rond. Ik zie een vrouw naar ons toe komen lopen, maar als ze me ziet staat ze stil. Ik voel mijn woede en teleurstelling opkomen. Ik loop naar haar toe. 'Wat doe je hier? Niemand heeft je uitgenodigt.' Mijn moeder kijkt me geschrokken aan. 'Het is mijn ex-man. Ik mag toch zeker wel komen?' 'Ga.' zeg ik bot. Ze kijkt naar de witte roos in haar hand. 'Kun je dit dan op zijn minst op zijn graf leggen?' Ik neem de roos aan en knik. Ze draait zich om. 'Ik hield van je vader. Daar kun je niets aan veranderen. Ze loopt weg. Ik loop terug naar het graf en leg de roos neer. 'Gaat het?' vraagt Harry. Ik haal diep adem. 'Voor nu wel.' ik kijk naar de tekst op de grafsteen. 'Lieve vader Derek Shepherd. May he rest in peace.' Er rolt een laatste traan over mijn wang en we lopen weg.