Mother Season

Op een late, warme zomeravond, vraagt een meisje aan haar moeder hoe de seizoenen zijn ontstaan terwijl ze samen de trap oplopen. Haar moeder zegt haar zich eerst klaar te gaan maken, zodat ze snel kan gaan slapen.
Als een dolle, rent het meisje heen en weer, en is in een mum van tijd om het mooie verhaal aan te horen. Met wat hulp kruipt ze onder de dekens en kijkt haar moeder met grote ogen aan, vol afwachting.
'Het begon allemaal, lang geleden voordat er ook maar een mens te bekennen was..



"Het was Winter die het eerste seizoen schiep. Het was lang voordat de mens ontstond en de wereld nog bedekt was met sneeuw en ijs. Winter liep er rond met haar drie prachtige dochters.

De jongste was kleine Lente. Ze was verlegen, maar de veren die haar lijf bedekte waren o zo mooi. Ze waren gekleurd in de zachte kleuren; roze, blauw, groen en geel. In tegenstelling tot haar twee zussen, was ze er tevreden mee om op haar moeders arm te zitten.

De middelste was heldere Zomer. Ze was energiek en gepassioneerd. Zomer hield ervan om van boom naar boom te vliegen, te zingen en naar haar moeder en zussen te roepen. Haar veren waren levendig groen en geel, en zelfs wanneer ze stil zou zijn, zou ze gezien worden in het witte bos.

De oudste zus was vorstelijke Herfst. Haar veren hadden alle kleuren van vuur, zoals die van de stervende zon in de avond. Net als haar zus Lente, was ze rustig, maar net als Zomer, gepassioneerd en krachtig.

Op een morgen, toen Winter tussen de bomen doorliep, keek ze op en zag hoe saai de rest van de wereld was ten opzichte van haar en haar dochters.

"Lente, Zomer, Herfst,' Glimlachte ze, 'mijn geliefde dochters. Maak de wereld mooier. Deel jullie schoonheid met de rest van het bos."

En omdat ze zoveel hielden van hun moeder, en wisten dat zij van hun hield, vlogen ze weg om haar wensen te vervullen.

De eerste om te gaan was lieve Lente. Met haar kleine groene veren, liet ze kleine knoppen op de kale takken verschijnen. Met haar roze, blauw en gele pluimen, maakte ze mooie bloemen - bloemen die een heerlijke geur hadden, net als Moeder. Toen ze klaar was, waren al haar bomen bedekt met kleine knoppen en bladeren, en zachte bloemen.

De tweede om te gaan was heldere Zomer. Groter dan Lente, was ze in staat om meer toe te voegen op de bomen. Haar bomen waren helder en groen, vol en weelderig met haar kleur. Toen ze klaar was, kon men nauwelijks de takken zien met de hoeveelheid groen die waren bedekt.

De laatste om te gaan was elegant Herfst. Zijnde de oudste, nam ze haar tijd, het plaatsen van veren op precies de juiste plaatsen om haar bomen briljant en helder te maken. Toen ze klaar was, leek het alsof elke een van haar bomen in brand stonden, vol met goud, rood, en oranje.

Winter stond en keek rond in het nieuwe bos, en was trots op haar kinderen. Maar al snel hoorde ze hun geroep.

"Moeder! We zijn koud!"

Het delen van hun schoonheid met het woud had de drie zusters van hun warme veren bestolen, en nu stonden ze, rillend, in hun bomen. Winter wist dat ze moest iets, anders zouden haar prachtige dochters sterven van de kou als. Zoveel als ze van de sneeuw en ijs hield, wist ze dat voor haar dochters, de wereld moest verwarmen.

Voor het bos van Lente, blies ze een zachte, warme wind, dat een deel van de sneeuw smolt, en maakte het warm genoeg voor het kleine schepsel. Voor het bos van Zomer, trok ze alle sneeuw en ijs terug, omdat Zomer zoveel had gegeven van haar veren, had ze alle warmte nodig die ze kon krijgen. En voor de herfst, gaf ze warmte met een vleugje kou, want buiten het bos van Herfst was waar Winter zou blijven, want zij, in tegenstelling tot haar dochters, had zij de kou nodig te overleven."




"Maar mama, wat gebeurde er met de dochters van Winter? Hebben ze ooit hun veren terug gekregen?'

"Oh nee, meisje - Hun veren zullen nooit meer terug te groeien, maar Winter is een lieve moeder, en gaf elke dochter het lichaam van een prachtige vrouw, elk met hun lange pluimstaart achtergebleven op hun hoofd. Haar dochters kregen eigen dochters, en die zijn het volk van de bomen."

"Heb jij ooit een van hen gezien?"

"Misschien, lieverd... Misschien lang geleden. Maar het is laat, en het is tijd om te slapen."