1~

‘Daar ben je dus, Alyssa! Ik heb je overal gezocht!’
Ella viel me zo`n beetje om de hals toen ze me eindelijk, rennend, bereikt had. Ik wankelde op mijn benen, en kon me nog net staande houden.
‘Rustig, mens, alsof je me drie jaar kwijt was!’ Ella liet me los, en we schoten in de lach.
Door deze verrassingsaanval was mijn kluisje dichtgeklapt, en ik draaide vlug de code zodat ik hem weer open kon maken. Ik graaide mijn biologieboeken uit mijn tas en gooide ze in mijn kluisje, die had ik nu toch niet nodig.
‘Nou, geen drie jaar misschien, maar toch wel mooi bijna drie maanden!,’ kirde Ella terwijl ze opgewonden met haar handen fladderde, wat ze altijd deed als ze enthousiast was over iets. Ik grijnsde.
‘Ja, drie maanden,’ beaamde ik. ‘Maar nu zijn die gelukkig om… ik begon me eerlijk gezegd al wel een beetje te vervelen.’
Ella lachte; haar gewoonlijke schaterlach. ‘Ja, ik ook! Ik heb toch best wel zin in dit jaar. Moet je je voorstellen, we zitten in de tweede klas!’ Ella maakte een vreugdesprong.
‘Geweldig, maar doe een beetje rustig! Iedereen kijkt naar ons!,’ lachte ik terwijl ik mijn etui pakte, en controleerde of alles erin zat.
Ella stopte gehoorzaam met springen. Ze duwde me plotseling een stukje opzij om bij mijn kluisje te kunnen. In mijn kluisje hing een spiegeltje, waar ze nu nauwkeurig haar ogen bekeek.
‘Moet je horen,’ begon ze, ‘ik heb voor het eerst mascara opgedaan!’ Ze wierp me een triomfantelijke blik toe, en ik lachte. ‘Nou, ik zie er eerlijk gezegd niet veel van,’ bekende ik na haar ogen kort bestudeerd te hebben. Ella haalde haar schouders op.
‘Ik heb ook niet veel opgedaan, hoor…’
Ik ging naast Ella staan, en bekeek ons in het spiegeltje. Mijn vertrouwde blonde haar, dat ik overigens veel te dun vond, mijn lichtgroene ogen, de sproetjes op mijn neus en het moedervlekje boven mijn linker wenkbrauw. Alles bij elkaar een heel normaal, gewoon gezicht. Ella was veel mooier dan ik, dat had ik altijd al geweten.
Ze had heel dik roodbruin haar dat in golven tot haar schouders kwam en donkerblauwe ogen, omlijst door zwarte lange wimpers. Zonder mascara was ze ook mooi.
Ik deed mijn kluisje dicht, en daarna besloten we een beetje om ons heen te kijken, naar de mensen die er allemaal waren. We zagen Bianca, die vorig jaar in onze gym klas zat, en nu druk in gesprek leek met Mauro. Anna, zoals altijd bij Brenda en Alison. En nog een heleboel andere kinderen die we kenden, maar ook een heleboel die we nooit gezien hadden.
Het was erg druk in de gang waar ook de kluisjes waren, wat natuurlijk erg begrijpelijk was. Maar toen de groepen scholieren een beetje uiteen weken, wisten we precies wat er aan de hand was. Of beter gezegd, wie eraan kwam.
Een meisje met halflang, pikzwart haar dat in grote krullen was geknipt en vol was gestopt met haarmousse, in een donkerblauw jurkje tot net boven haar knieën waar haar in panty`s gestoken benen onderuit kwamen en met haar zwarte haklaarsjes aan, kwam aanlopen.
Ze had een dure designertas vol gouden krabbels om haar arm en liep fier met haar neus in de lucht door de gang, wierp hier en daar glimlachjes toe en liep alsof de gang een catwalk was.
Aan haar flanken liepen zoals altijd haar drie beste vriendinnen Estelle, Emily en Hailey. Estelle was een meisje met stijl bruin haar, blauwe ogen en een goed maar soms ook gemeen gevoel voor humor. Emily was erg dun en gebruind, met donker lang haar, en ze liep altijd op hoge hakken rond. Hailey was eigenlijk een soort boodschapper. Ze was blond en had twee pikzwarte ogen. Iedereen benijdde haar omdat ze altijd bij de ster van de school was: Margerita Anston- Counthills.
Margerita was steenrijk, mooi en belachelijk populair: iedereen op school kende haar. En iedereen deed zijn uiterste best om bij haar in de smaak te vallen, want absoluut niet meeviel. Ze leek alles over iedereen te weten en was altijd bezig met het checken van mensen. Waren ze cool, of niet. Hadden ze smaak, dat soort dingen… logisch dat iedereen zijn beste beentje voorzette voor Marghy, het koosnaampje dat haar vader blijkbaar gebruikte.
Het groepje van vier meiden liep zelfbewust door de gang, op naar Margerita`s kluisje: ze was nooit alleen. Ik en Ella keken ze in stilte na.
Daarna keek we elkaar aan. Zij met gefronste wenkbrauwen, ik met mijn ogen rollend. Zodra de meiden een beetje uit het zicht waren, ging het geklets en geplaag van de tieners om ons heen verder, alsof we nooit onderbroken waren.
‘Verwaand kind,’ was Ella`s commentaar, terwijl ze toekeek hoe Margerita verderop haar tas aan Estelle gaf en in haar kluisje begon te rommelen.
‘Net wat je zegt,’ knikte ik. ‘En verwend ook.’
Op dat moment ging de bel. Ik hing mijn tas om mijn schouder, en keek om me heen.
‘Heb jij Taylor trouwens nog ergens gezien?,’ wilde ik al speurend weten. De meeste leerlingen begonnen al richting hun eerste les te lopen.
Ella haalde haar rooster uit haar schoudertas om te zien waar haar eerste les was.
‘Nee,’ antwoordde ze ondertussen. Ik haalde mijn schouders op. ‘Misschien bij Brianna en Chloe.’
‘Ik hoop het maar niet. Zou dat gedoe van vorig jaar nou nog stééds niet afgelopen zijn?’ Ella stopte haar rooster terug in haar tas. Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik snap haar soms niet helemaal, hoor. Ze moet gewoon duidelijk maken wie haar vrienden zijn,’ ging Ella verder. ‘Het is óf wij, óf die hopeloze wannabes.’ Ik knikte afwezig.
‘Maar nu moeten we echt naar onze les. Wat heb jij?,’ wilde ik weten.
‘Scheikunde, van meneer Dallbrain.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Wat is die man toch saai. En jij?’
‘Natuurkunde. Mevrouw Dannie… dus ik denk dat ik maar eens ga. Je weet hoe afschuwelijk ze is als je te laat komt.’ Ella knikte.
‘Goed, dan zie ik je later bij Engels,’ zei ze terwijl ze zich omdraaide en richting haar lokaal begon te lopen.
‘Is goed, dag!’
We zwaaiden nog even naar elkaar, en toen werd Ella opgeslokt door de zee van leerlingen.
Ik slaakte een zucht, draaide me om en begon te lopen. Het duurde wel even voordat ik bij mijn lokaal zou zijn, door al die sloom lopende leerlingen van St. Sophia High.

‘Goedemorgen, kinderen. Heerlijk, een nieuw begon van een nieuw schooljaar!’
Mevrouw Dannie wreef enthousiast in haar handen.
‘Ze heeft er duidelijk zin in,’ mompelde Alexis, een meisje dat ik al kende en naast me was komen zitten. Ik knikte grijnzend.
Vlak achter ons zaten, tot mijn verbazing, Margerita en Estelle. Blijkbaar zaten zij in mijn nieuwe natuurkundeklas.
Aan de ene kant was het een hele eer om ze achter je te hebben: ze waren de glamourmeiden van de school, de koninginnen. Iedereen wilde bij hen in de buurt zijn, en Alexis vond het dan ook erg opwindend.
Aan de andere kant was het nogal irritant. Heel de les moest ik het constante geklets en gegiechel aanhoren dat nergens over leek te gaan, behalve over tijdschriften, mode en nagellak. Alexis leek het wel erg interessant te vinden. Ze keek me steeds opgewonden aan en wierp dan zogenaamd onopvallende knikjes naar achteren, alsof ik nog niet door had dat er twee kletsende theetantes achter ons zaten.
Terwijl mevrouw Dannie wat dingen vertelde over alles wat we het komende schooljaar zouden leren, waar eigenlijk niemand naar luisterde, hoorde ik de gesprekken die achter mij gevoerd werden aan.
‘… maar waar ben jij heen geweest, deze zomer?,’ hoorde ik Estelle fluisteren.
‘Ik heb eerst een cruise van twee weken gedaan, rond Italië, Griekenland en Turkije… daarna zijn we een weekje in Spanje geweest, omdat we toch in Europa waren. Toen kwamen we terug, en we zijn nog een week in New York geweest… daar ging ik met mijn moeder naar een heleboel feesten van designers en nieuwe modelijnen. Het was echt leuk, wat heb jij gedaan?’
Naast me zat Alexis heel geïnteresseerd te luisteren. Ze wilde geen woord missen.
‘Ik ben twee weken in Brazilië geweest, en een week op Sicilië. Heerlijk weer!’
Zo gingen ze verder met roezemoezen, met af en toe zacht gegiechel. Toen kwam er een onderwerp dat me wél erg interesseerde.
Ik keek zogenaamd naar Alexis, en zag toen vanuit mijn ooghoeken hoe Margerita haar peperdure mobiel uit haar tas haalde, een paar keer naar mevrouw Dannie keek en daarna geconcentreerd iets op haar mobiel las. Ik hoorde haar een ingehouden vreugdekreet slaken, en daarna begon ze vlug te sms’en.
‘Wat? Wat is er?,’ wilde Estelle nieuwsgierig weten.
‘Anthony! Anthony heeft me ge-sms`t!’ ‘Niet waar!’ Estelle was één en al verbazing. ‘Anthony Martinson? Die Engelse jongen?’
Ik zag Margerita knikken. ‘Ja! Hij vraagt of ik mee ga naar het park, in de pauze!’
Margerita slaakte een diepe zucht. ‘Hij is zó knap, vind je niet?,’ wilde ze toen weten.
Estelle knikte. ‘Oh ja, zeker wel! Ik ben gewoon stikjaloers!’ Ze grinnikte. ‘Anthony is ten minste romantisch, die William van mij geeft alleen om voetbal.’
Ze giechelden. En ik kon wel huilen.
Want, en alleen Ella en mijn kantinegroepje wist dit: ik was al een tijdje geleden verliefd geworden op die Anthony, net voor de zomervakantie. Hij zat bij ons op school. Geen wonder dat ik hem leuk vond, hij had altijd veel meiden om zich heen…
En natuurlijk vond ik dat Margerita hem niet verdiende. Absoluut niet. Margerita gaf alleen om mode, geld en populariteit. Anthony was diepzinnig, knap en slim. In mijn hoofd had ik al zoveel foto`s van hem. Ik zag zijn heldere blauwe ogen zo voor me, en zijn donkerbruine rossige krullen, bijna de kleur van Ella. Als er iemand stikjaloers was, dan was…
‘Mevrouw Alyssa, houdt u uw aandacht er ook bij?’ Ik schrok op uit mijn gedachten, en merkte dat Margerita en Estelle ook al een tijdje stil waren. Blijkbaar vonden ze dat ze nu wel genoeg risico hadden gelopen voor een les.
Ik knikte vlug. Mevrouw Dannie ging verder met een uitleg over de hoofdstukken in ons boek, en ik wendde mijn hoofd af en keek zuchtend uit het raam. Buiten scheen de zon, met enkele kleine wattenwolkjes aan de verder blauwe hemel.
Net toen ik dacht dat het eindelijk rustig was achter mij, hoorde ik opnieuw hoe Estelle haar vriendin iets toefluisterde. Margerita fluisterde iets terug, en zo ging het de rest van het uur door. Af en toe hoorde ik gegiechel, maar verder verstond ik niks van want er gezegd werd.