76- ELisabeths brief, en de wolven zijn blij

Calisle PoV
Demetri werd 'gebracht' door de wolven. Elisabeth kwam kijken, en van boven, aan de trapleuning, waren 7 kleine hoofdjes, exclusief die van Esmee, Rose en nessie die de kleintjes boven hielden. Demetri keek met een geamuseerde blik naar ze. 'Proficiat.' zei Demetri tegen Elisabeth, ze knikte met een harde blik. Verwachtte ze slecht nieuws? 'Ik heb voor Carlisle (en familie) en voor Elisabeth een brief mee van Marcus.' zei hij. Elisabeth werd minder wantrouwig, had ze nieuws van Aro verwacht? ik keek naar Edward, die gefronst staarde van Demetri naar Elisabeth. alsof hij iets niet begreep. Dachten beide Elisabeth en Demetri dat er een dreiging was,of was Edward er niet aan gewend om Demetri's gedachten bij ELisabeth te horen. Lilly en ik aanvaarden elk onze brief. Ik keek en glimlachte toen ik het zegel zag. Het verbaasde me niet dat Demetri de brief niet durfde te openen, hij zou zijn vingers hebben verbrand. Zodra Demetri weg was, scheurde Elisabeth haar brief open, van boven, omdat ze zeker het zegel niet zou breken. Haar ogen gingen vliegensvlug over de brief. Ze legde hem op de tafel, en liep naar boven. Vanuit mijn ooghoek keek ik naar de brief.
Lieve ELisabeth,
Misschien weet je al dat ik niet ben teruggekeerd naar Volterra. Het spijt me dat ik zo plots vertrokken ben zoals Aro en Jane, maar het is nodig. Ik vrees dat dingen in gang zijn gezet, die ik alleen kan oplossen. Ik hoop dat je ooit zal begrijpen waarom ik nu doe wat ik doe, ook al snap je het nu niet. Je weet niet wat ik doe, maar het is belangrijk voor iedereens veiligheid.
Veel liefs,
Marcus.
Ik denk niet dat ik de enige ben die verbaast was om 'veel liefs' te zien staan onder een brief van Marcus. Ik wou eigenlijk vertrekken naar boven, toen ik Embry hoorde babbelen tegen Lilly. Ze was boven, en embry hoopte maar dat ze hem hoorde. 'Lilly, niet dat ik er een groot probleem mee heb, maar ik heb moeite om beneden te blijven.' zei hij. Elisabeth stond boven aan de balustrade waar de kinderen meteen vertrokken waren toen de wolven binnenkwamen. op bevel van Rose. 'Sorry, ik was het vergeten, waar is de rest?' vroeg ze. Leah en seths handen zwaaiden buiten aan het raam. 'Sorry, ik haal ze.' zei Elisabeth met een verblindende glimlach. zij, esmee, rose, en nessie hadden hun handen vol met de kleintjes. Het was vrij duidelijk wie bij wie hoorde. Leah en Embry waren veel voorzichtiger dan Seth, hij stormde bijna op Jinx af. ik denk dat een normaal kind ervan geschrokken zou zijn, maar het kleine, roodharige meisje, opende gewoon haar armpjes zodat Seth haar zou kunnen optillen. ik glimlachte, en Elisabeth die naast me kwam staan, leek oprecht gelukkig. ze had inderdaad gelijk gekregen. Ik zag Remy tot aan de voeten van Leah wiebelen, ik had Leah nog nooit zo zien kijken, ze leek -naar wat ik gehoord had van Jacob- op de Leah die ze was, voor ze een wolvin was. Volgens Esmee was hij de meest rustige, de meest menselijke baby van allemaal, en ik hoopte alleen maar dat Leah en Esmee geen ruzie zouden maken om het jongetje met het bruin haar en groene ogen. Embry keek rond, maar leek niet te vinden wat hij zocht. In eerste instantie dacht ik dat hij misschien niet zou inprenten, tot ik merkte dat Venna op zijn rug zat, aan het lachen. Dus die twee waren al samen aan het spelen. Nessie stond er eerst heel even verdwaast bij, want de twee roodharige kindjes waar zij zich over had ontfermt, hadden zich op een of andere manier alle twee ingeprent met de wolven. Het duurde gelukkig niet lang voor ze met Akshay en Sacha ging spelen, die het motief van de gordijnen blijkbaar niet echt leuk vonden. iedereen keek glimlachend toe op het tafereel, maar ik merkte wel op, dat Elisabeth de enige was, die geen partner had om te omhelzen, wat misschien een domper was voor haar. Maar ze leek heel gelukkig met alleen haar kinderen. ik hoopte toch dat ze dat was.