018| Carlisle Cullen

Carlisle Cullen

'Wat een prachtige dag voor een strandwandeling' zei Aiden formeel en vouwde zijn handen achter zijn rug en keek me met zijn bekende glimlach aan. 'Inderdaad jonge heer' zei ik op dezelfde toon terug en een paar seconden later schoten we beiden in de lach. 'Carlisle beste man, ik zal je niet lang meer voor de voeten lopen' zei hij toen en keek naar de grijze hemel die hier altijd was. 'Je loopt me helemaal niet voor de voeten Aiden' begon ik maar hij kapte me af. 'Carlisle, ik ken je langer dan vandaag, mischien zo lang dat we het ons niet meer kunnen herinneren, en ik zie en voel aan je dat je soms privacy wilt, begrijp ik volkomen, ik wil eens de wereld zien begrijp je?' zei hij terwijl we verder wandelden. Ik keek hem soms vanuit mijn ooghoeken aan en zag dat hij droevig werd. 'We kunnen het ook samen doen, de wereld verkennen' zei ik maar weer werd ik afkekapt. 'Carlisle, zoek een vrouw, een goeie, je verdient het, voor al het goede dat je gedaan hebt in deze wereld verdien je echt iets terug, en dat is liefde, ware liefde' zei hij terwijl hij stopte en zich naar me toe draaide. 'Je verdient het beste, Carlisle' en hij legde zijn slanke hand met lange vingers op mijn schouder. Ik zuchte eens diep en meteen voelde ik hoe hij in mijn schouder kneep. We wandelden terug in stilte verder, alleen het geruis van de zee en de kreten van de verschillende meeuwen die te horen waren. (Luister dit terwijl je verder leest ;d) Plots stond Aiden stil en keek denkend naar de grond. Ik stond verbaast stil en legde mijn hand op zijn schouder. 'Wat is er?' vroeg ik zachtjes. Hij keek schuin opzij en hield zijn hand naar me uit terwijl hij 'Shht' zei. Zijn ogen keken onderzoekend over de woeste golven van de zee. 'Heb je ook dat gevoel?' vroeg hij. 'Wat voor gevoel?' vroeg ik verward terwijl ik hem onderzoekend aankeek. 'Dat gevoel alsof je bekeken word?' vroeg hij toen en keek me in mijn ogen. 'Ja, altijd, we zijn vreemd dus waarom zouden ze niet durven om te kijken' antwoorde ik maar hij zuchte meteen geërgerd. 'Niet dat bekeken, maar meer van dat je achtervolgt word, heb je dat niet?' vroeg hij verward. Ik schudde traag mijn hoofd. Hij keek weer naar de zee en kneep zijn ogen wat dicht. Hij liep voorzichtig naar voor en toen het water zijn voeten bijna raakten zag ik plots een gedaante verschijnen. Bordeaux kleurige haren verschenen boven het wateroppervlak. Ijsblauwe ogen omringd door donkere wimpers keken ons verleidend aan. Mooie betoverende ogen. 'Blijf staan Carlisle' zei Aiden waarschuwend terwijl hij bleef staan waar hij stond. Het meisje had een prachtige lange zijden jurk aan die begon te wapperen in de wind. Het vreemde was dat ze helemaal droog uit het water kwam. 'Wat doen twee knappe jongemannen hier op zo'n stormachtige dag?' vroeg ze met haar fluwelen stem. 'Wat doet zo'n wonderschone dame helemaal in haar eentje hier?' vroeg ik terug helemaal in beslag genomen. Ik keek recht in haar ogen en mijn benen liepen als vanzelf naar haar toe. Ze stond nog voor een deel in het water maar toen ik net het water in wilde stappen trok Aiden me bruut achteruit. 'Je hebt niets te zoeken hier' siste Aiden naar haar maar ik zag dat hij diep vanbinnen net zoals ik in beslag genomen was door haar verschijning. Maar hij was sterk dus kon zich verzetten.'Zo praat je helemaal niet tegen een dame' zei ze straffend. 'Je bent geen dame' siste hij terug. Ze kneep haar ogen toe en keerde zich naar me om met drievige ogen. 'Vind jij het goed hoe hij een jongedame behandelt?' ze zei het zo verleidend dat ik opstond en als een slaaf naar haar toe liep. 'Nee helemaal niet' zei ik. Het was net alsof ze wilde huilen en ik rende in het water naar haar toe om haar te troosten maar weer werd ik naar achteren gesmeten. Ze siste naar Aiden en toen schitterden haar ogen want ze had door dat hij in het water stond. Ze begon te grijnzen en plots was Aiden weg. Ze had hem meegenomen. In paniek rende ik weer naar de zee toe en dook onder water. Ik zag hoe Aiden terugworstelde terwijl zij hem mee trok naar de bodem van de zee. 'Stop Syrena!' hoorde ik hem proberen te zeggen in het water. Ze schrok en ze liet hem los. Doordat wij vampieren waren hadden we geen lucht nodig. 'Hoe weet je mijn naam?' vroeg ze hem dwingend. Ze waren beiden zo, speciaal, uniek. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik zag hoe Aiden zijn glimlach tevoorschijn haalde waarmee hij menig vrouwe kon laten smelten. 'Lucky guess?' vroeg hij onschuldig. Ook zag ik haar bijna smelten door zijn glimlach. Beiden gevaarlijk en verleidend, perfect, schoot er door mijn hoofd. Ik liet ze maar voor wat het was, ze praten het maar uit, of op een andere manier ...