75-

Demetri PoV
Master Marcus had nooit de bedoeling gehad om me mee te nemen, dat was zo goed als zeker. Hij wist dat master Aro mijn gedachten zou lezen, om te weten waar master Marcus heen gegaan was. Het zag ernaar uit dat Marcus dingen voor Aro verborgen hield, alsof hij... geheimen had voor master Aro. Ik wist dat ze al lang samen waren, misschien al voor dat Master Marcus, master Aro veranderd had. Niet velen in volterra wisten dat het Marcus was die Aro veranderd had, de meesten dachten dat het omgekeerd was, omdat Aro Caius had veranderd. Marcus wilde dus niet dat Aro dingen te weten kwam. En ik mocht postbode spelen, wat een opdracht.
Marcus had me behoorlijk nieuwsgierig gemaakt door me verzegelde brieven mee te geven, het zou een goeie manier zijn om te testen hoe goed mijn speurwerk was, maar ik zou dan een manier moeten verzinnen om mijn geur weer van het briefpapier te krijgen, zonder de inkt te laten uitlopen of doen verdwijnen. En dat zonder dat de CUllens argwaan zouden krijgen, dat zou waarschijnlijk dan nog het moeilijkste zijn. Ik probeerde natuurlijk zo snel mogelijk naar Amerika te gaan, hoe sneller ik daar was, hoe sneller ik terug naar Italië kon. Het feit dat Marcus me verboden had te eten voor ik de brieven had afgegeven, irriteerde me, want ik moest me aan zo'n dingen natuurlijk wel houden. Ook al hield hij dingen achter voor Aro, ik was hem mijn trouw verschuldigd.
Ik liep dus zo snel mogelijk naar Amerika, de hele andere kant dan van waar ik was, iets wat me mateloos irriteerde, want ik liep niet graag in het daglicht. Het was niet een van mijn ambities om vermoord te worden omdat ik niet erg goed opgelet had. En ik begon honger te krijgen, nog zo iets dat me irriteerde.
Toen ik aankwam in washington, ergens in de buurt van Forks, had ik in het water ergens een verkeerde afslag genomen, want ik voelde aan dat ik niet op Cullen land was. Ik was dus blijkbaar op het deel van de wolven aan gekomen. Aro had ons ervoor gewaarschuwd. Ik probeerde zo snel mogelijk weg te komen van dit strand, want het was donker, het moment dat de wolven ons verwachtten. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het mis zou gaan. het duurde niet lang voor ik een groep van vier wolven voor me had, en er stond er een achter me die blijkbaar wou verhinderen dat ik die kant uitliep. Dus de grens was daarheen. Goed om te weten. 'Nou, goed, ik weet dat jullie mij begrijpen, dus even rustig aan, oké?' vroeg ik, niet wetende of het wel een goed idee was. Ik probeerde te zorgen dat ik alle wolven kon zien, maar dat leken ze juist proberen te verhinderen. 'Jullie zijn vriendjes van de Cullens, juist?' vroeg ik weer. een grote zwarte wolf, een kop groter dan ik, gromde naar me. goed, dus niet. 'Ik heb een brief voor Carlisle van mijn meester. En een voor Elisabeth. Het is van het allergrootste belang dat ze deze krijgen.' zei ik. Sommige wolven wisselden een blik uit. Goed zo. 'Ik bedoel maar, we willen geen problemen veroorzaken, het was niet de bedoeling om hier terecht te komen, laat staan om te jagen. Ik ben verboden te jagen tot ik mijn brieven heb afgeleverd.' ik wees naar mijn ogen die nu al stuken donkerder waren. Ik was bijna een week onderweg, wat voor een vampier een hele tijd was. Ik zette het op een rennen, kon de wolven net voor blijven, tot ze allemaal stopten, ik was dus duidelijk de grens over, over een rivier. Ik had het moeten weten. De grootste, blackie, begon plots te huilen, en vanuit het niets kwamen 5 andere wolven. 'Niet opnieuw, hé?' vroeg ik. 'Ik heb een brief voor Carlisle en ELisabeth.' zei ik voor de 2de keer. de grootste wolf hier, leek me iets te vragen. 'Van Marcus.' zei ik. Hij keek me even aan, maar wenkte me dan toch om hem te volgen. Hij liep voorop, ik kwam achter hem aan, en langs alle kanten liepen de 4 andere wolven. nogal onaangenaam, maar goed, ik kon mijn brieven afgeven, en jagen, eenmaal ik hier weg was. Misschien in Seatle een snack zoeken. ver weg hiervandaan, dat is ook waar de cullens me aan herinnerden.

Ben vandaag bijna van mijn stoel gevangen, sinds gisterenavond 23 u tot een halfuur geleden, heb ik 87 mails gekregen, allemaal reacties... crazy... Dank je wel aan iedereen die mij bijna van mijn stoel heeft laten vallen!