|| Fourty Five

Sophie sloeg de autodeur met een klap dicht. Ze gooide haar lange haren over haar schouder en rende toen weg.
Ik keek haar na en trommelde op het stuur van de auto. Toen startte ik de motor en draaide de auto. Langzaam reed ik over smalle weggetje naar beneden, maar toen bedacht ik me.
Er klopte gewoon iets niet. Waarom had Sophie zo veel haast? En waarom zo’n afgelegen plek?
Ik parkeerde de auto in de berm en stapte de auto uit. Meteen drukte de hitte als een dikke deken op me. In de auto had ik airco gehad, maar buiten leek het wel een sauna.
Terwijl ik in looppas de berg op liep bedacht ik me hoe Sophie zou reageren als er niets aan de hand was, als ze gewoon te laat was voor een romantische date met die gozer van haar. Ze zou vast gaan schreeuwen dat ik haar met rust moest laten, en ze zou weer mijn hart breken. Ik had een grote fout gemaakt door wat met die Rachel te beginnen. Daardoor was ik Sophie kwijt.
Ik was ondertussen bij de top aangekomen. Het leek hier nog warmer en het zweet liep in straaltjes over mijn rug. Ik besloot het op safe te spelen en ik verschool me achter een bosje. Tussen de takken door gluurde ik naar wat er voor me gebeurde, en ik kreeg een halve hartverzakking.
Er waren twee jongens. Een van de jongens, dat nieuwe vriendje van Sophie, stond heel dicht bij de rand van de klif. Ik kon het door de grote afstand niet zien, maar het leek wel of hij huilde. Hij keek angstig naar de andere jongen.
De andere jongen stond met zijn rug naar me toe, maar vanaf hier kon ik al zien dat hij gespannen was. En het ergste was, hij had Sophie vast, en Sophie huilde.
De jongen met het zwarte haar, die Sophie vast had, schreeuwde iets naar de andere jongen. De jongen bij de klif keek met grote ogen naar iets in de rechterhand van de zwartharige jongen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en duwde wat takken opzij om een beter zicht te krijgen. Mijn hart sloeg een extra slag toen ik zag wat hij in zijn hand had, een mes.
Plotseling greep hij Sophie’s hand en maakte er een snee in. Sophie gilde en begon hard te huilen.
Ik spande al mijn spieren aan en ik moest mezelf dwingen te blijven zitten. Ik kon niets doen tegen de jongen met het mes. Hij was groter, sterker en hij had een wapen.
De zwartharige jongen verplaatste het mes naar Sophie’s keel en ik voelde hoe het gal in mijn keel omhoog kwam. Ik moest iets doen, nu.
Ik pakte mijn mobiele telefoon, om tot de conclusie te komen dat ik hier geen bereik had.
“AIDEN! NEEEEEEEEEEE!”
Ik schrok op van de kreet. Ik gluurde weer door de bosjes.
Sophie en de zwartharige jongen stonden er nog. De andere jongen was verdwenen.
Sophie rukte zich los uit de greep van de jongen en rende naar de rand van de klif. Mijn adem stokte. Was de jongen gesprongen?
Ik moest hem helpen! Misschien leefde hij nog!
Maar toen keek ik weer naar Sophie. Wie moest Sophie helpen?
Ik was in tweestrijd. De keuze was tussen Sophie, en de jongen die ik haatte, hij had Sophie van me afgepakt. Ik schudde mijn hoofd, het was mijn eigen schuld dat Sophie bij me weg was. Daar kon die jongen niets aan doen. En het was verplicht om iemand in levensgevaar te helpen.
Ik wierp nog een blik op Sophie en de jongen, en draaide me toen om en rende weg.
“Sorry Sophie” fluisterde ik. De jongen was in levensgevaar, die moest ik eerst gaan redden. Zodra ik beneden zou zijn zou ik de politie gaan bellen, zodat zij Sophie konden helpen.
Zo snel als ik kon rende ik de heuvel af naar de auto. Ik sprong erin en scheurde weg.
Met gevaar voor eigen leven reed ik met topsnelheid over de smalle weg. Ik miste op een haar een boom en reed bijna de afgrond in, en even voelde ik me James Bond. Maar dit was geen film, dit was het echte leven.
Zodra ik beneden was, parkeerde ik mijn auto slordig in de berm en zonder de sleutels eruit te halen rende ik het strand op. Ondertussen trok in mijn shirt en schoenen uit. Bij de waterlijn stopte ik even en keek omhoog. Ik stond nu aan de voet van de klif. Toen keek ik naar de zee, de jongen moest bij de rotsen gevallen zijn.
Ik aarzelde geen moment meer en rende het water in. Ik begon als een gek te zwemmen en ondertussen bedankte ik mijn vader dat hij me gedwongen had op zwemmen te gaan.
Lichtelijk buiten adem kwam ik bij het punt aan waar de jongen ongeveer gevallen moest zijn. Ik klom op een van de rotsen die uit het water stak en keek paniekerig om me heen. Hij was in ieder geval niet op een van de rotsen gevallen, want ik zag nergens een spoor van de jongen. Dat betekende dat hij nog in het water was. Maar waar?
Ik greep met mijn handen in mijn haar en kreunde. Was dit allemaal voor niets geweest. Ik keek even omhoog naar de klif. Sophie was daarboven in gevaar, en ik was weggegaan.
Toen zag ik iets roods in mijn ooghoek, nog geen tien meter bij me vandaan.
Ik dook in het water en zwom er zo snel als ik kon naar toe. Ik dook onder en hoopte vurig dat de jongen nog leefde, hoe lang lag al niet in het water?
Ik trok hem bij zijn rode T-shirt omhoog en trok hem mee. Gelukkig wist ik hoe ik moest reddingswemmen.
De jongen had zijn ogen gesloten en hij ademde niet meer.
Ik zwom met hem naar het strand, wat wel een eeuwigheid leek te duren. Uitgeput sleepte ik hem het strand op en ik liet me op mijn knieën naast hem vallen.
“Adem” smeekte ik.
De jongen had zijn ogen gesloten en toonde geen enkel teken van leven.
Ik voelde aan zijn pols, geen hartslag. En hij ademde niet meer.
Ik dankte God op mijn blote knieën voor mijn EHBO cursus en ik begon aan een hartmassage.
De jongen bleef doodstil liggen.
“Ga ademen. Ga ademen” beval ik de jongen.
Na een paar minuten stopte ik. Hij voelde koud en doods aan onder mijn handen. De jongen was dood, het had geen zin meer. Toen deed ik iets wat ik niet snel deed, ik begon te huilen. Deze jongen moest dit overleven. Ik was geen opgever, en ik zou deze jongen weer tot leven wekken. Al moest ik persoonlijk naar de hemel om hem te halen. Ik moest dit doen, voor mezelf, voor de jongen, voor Sophie.
Ik zette mijn handen weer op zijn borst en begon weer te duwen, terwijl de tranen over mijn wangen liepen, alsof mijn eigen leven ervan afhing.