Chapter Seventy-Three,

Elise's pov,

Harry en ik zitten ergens op een bankje. Ik had alles verteld. Toen had hij mij getroost. 'Hoe moet ik dit nou aan pap vertellen.' zeg ik met een zucht. 'Geen zorgen. Hij snapt het wel.' probeert Harry. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dan zou hij het niet van me vragen.' Harry knikt. 'Maar hij kon het proberen. net als jij, je hebt je best gedaan.' hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Ik hou van je.' zegt hij. Ik zucht. 'Ik ook van jou.' Hij staat op. 'Zin om weer het stoffige ziekenhuis in te gaan?' Ik knik en sta op. Samen lopen we naar het ziekenhuis. We zijn bijna bij de kamer als we iemand horen roepen. 'Los!' dan een harde piep. Het komt van mijn vaders kamer. Ik begin te rennen. Bij de deur word ik tegen gehouden door een verpleger. 'Laat me erlangs! Het is mijn vader!' roep ik. Hij negeert me en ik probeer hem aan de kant de duwen. Harry komt er aangerent en pakt mijn hand. 'Rustig.' Hij went zich tot de verpleger. 'Wat is er gebeurd?' 'Een hartstilstand.' antwoord de verpleger emotieloos. Ik kijk paniekerig lang de verpleger en hoor een lange piep. De dokter gaan achteruit. 'Tijd van overlijden...' hoor ik iemand zeggen. 'Nee!' schreeuw ik en ik duw de verpleger aan de kant. Snel pak ik mijn vaders hand. 'Pap! Niet weggaan! Ik heb je nodig!' tranen vallen op de grond. Pijn schiet door mijn hart. 'Pap!' schreeuw ik. Ik kijk woest naar de dokters. 'Jullie konden hem een nieuw hart geven! Waarom is dat nog niet gebeurd?' Ik was aan het schreeuwen. Mijn vaders dokter kwam naar me toe. 'Het spijt me. Er was niets dat we konden doen.' ik schud mijn hoofd. Ik wilde het niet geloven. Ik kijk naar het levenloze lichaam van mijn vader. Opnieuw vielen er tranen. Harry komt naast me zitten en soet zijn arm om me heen. Hij huilde. Voor het eerst zag ik hem huilen. 'Tijd van overlijden: Drie over zes in de avond.'