74- Transilvania

Marcus Pov
Dimitri had het niet gewaagd om tijdens de dag te reizen, misschien wel een wijze beslissing in deze tijden, op deze plaats. Roemenië en vooral Transsylvanië behoorden tot de delen van de wereld waar de vampiers nog gevreesd werden. Een van de enige streken, op de indianen na, die nog steeds niet opgaven. Ze bleven geloven in de duistere wezens van de nacht die mensen leegzogen. Dat is de reden waarom ik de stad zelf niet in ging, mensen hier, vooral de ouderen hadden zich gespecialiseerd in het opmerken van ongekende types. Dimitri keek goed om zich heen, ofwel verwachtte hij een aanval, ofwel had hij specifieke orders van Aro gekregen. Ik gokte op het 2de. 'Geen problemen?' vroeg ik. 'Nog niet, Master.' zei hij op een slaafse manier. Ik voelde iets aankomen, een band die ik kende, iemand die met mij verbonden was. Ik liep naar buiten, stond in het maanlicht. ik wenkte Dimitri. 'Jij wist dat ze je volgde, op Aro's bevel, is het niet?' vroeg ik. hij keek me aan, maar gaf geen antwoord. 'Jane, alsjeblieft, die niet zo subtiel.' zei ik luid, en het duurde niet lang voor ik haar op de dichtstbijzijnde heuvel zag staan. 'I'm sorry, Master. But Master Aro..' ik knikte. 'Hij is bang omdat ik hierheen kom.' het klonk zo logisch, en eigenlijk had ik het verwacht. Het was hetgene wat Aro altijd deed; denken dat vampiers die zo dicht bij hem stonden niet wisten dat ze gevolgd werden. 'Aro! Je weet dat ik je geen kwaad zou aandoen, dat ik geen problemen wil veroorzaken. Misschien moet je leren vertrouwen hebben, ook al heb ik het geschonden.' zei ik luid, zodat Jane het zeker hoorde. Haar gezicht was vragend. Het leek me logisch dat ze het niet snapte, geen van de wacht wist iets over ons verleden. 'Ik moet dit doen, Aro. en ook al begrijp je dit nu niet, ooit zal je het snappen; desnoods doe ik er 1000 jaar over om het je bij te brengen, ooit zal je mijn beslissing snappen.' riep ik weer, ik hoopte alleen dat Jane oplette. 'Het is gewoon nodig nu.' riep ik, Dimitri keek me vragend aan, maar hield zijn gezicht even emotieloos als Caius het graag had. 'Breng hem mijn boodschap.' zei ik voor ik weer naar binnen ging. 'We moeten wachtten op de volgende nacht, de zon komt bijna op.'zei ik tegen DImitri. Hij knikte en zette zich ergens neer. ik wist dat je vanuit de zoldering naar buiten kon kijken zonder in het licht te komen, en dat zou Dimitri wel leuk vinden, denk ik.
Ik hield me de hele dag bezig met mijn brief, die was belangrijk. Hij moest goed klinken; Carlisle en zijn gezin, vooral Carlisle... het was een goede vriend, en eerlijk gezegd, ik wou niet dat hem iets overkwam. En Lilly, de kleintjes, die moest ik zeker beschermen. Ik offerde veel op voor Lilly, al wist ze dat nog niet. Ook zij zou het ooit wel snappen, ik zou het haar uitleggen, ook al zou dat haar woede verplaatsen op iemand anders. En diegene zou ik weer moeten beschermen. Het leek alsof echt alles terug kwam tegen mij. Alsof ... het was tijd voor mij om voor mijn fouten te betalen, ik zou me moeten verantwoorden, ik zou alles moeten oplossen, alleen, en liefst op een zo vreedzaam mogelijke manier. Wat in het geval van Aro en zijn vijand, Lilly en de Cullens, bijna een onmogelijke zaak werd.
Toen het bijna donker was, riep ik Dimitri bij me. 'Is het tijd om te gaan master?' vroeg hij, en aan het enthousiasme in zijn stem, wist ik dat dat de reden was waarom Aro hem zo snel had gestuurd. Dimitri, die heel toegewijd was aan Aro, was aan het spioneren. 'Bijna, maar ik heb een opdracht voor je.' zei ik. Hij deed moeite om zijn gezicht in de plooi te houden. Ik gaf hem de 2 brieven. 'Zorg dat Carlisle en Elisabeth deze krijgen. Probeer ze niet te openen of te lezen, want dat zal je voelen, misschien wordt het je dood. Aro zal hiervan niets te weten komen.' zei ik. Hij knikte en nam de brieven aan. Hij rook aan de zegels en de brieven. 'Wat is dit?' vroeg hij, terwijl hij rook. 'iets dat ervoor zorgt dat niemand behalve de eigenaars deze zullen lezen.' zei ik kortaf. Toen de zon onderging, splitsten onze wegen. Ik ging het binnenland in, terwijl Dimitri terug keerde naar Forks.