72-

Marcus PoV
Ik had niet veel tijd over, maar toch nam ik een domme beslissing. Ik schreef iets neer voor Aro, misschien omdat ik hoopte dat hij zou weten wat ik deed, dat hij het zou aanvaarden. Het was zwak om op zoiets te hopen, maar veel kon ik niet.

Aro,
ik hoop dat je mijn keuze aanvaard. Ik heb de Cullens verlaten, zoals Jane je ongetwijfeld al getoond heeft, maar het kan nog even duren voor ik terug kom naar Volterra. Er zijn nog een paar belangrijke zaken waar ik me moet mee bezig houden. Ik vraag je alleen om me te vertrouwen, ik weet wat ik doe. alsjeblieft, stuur Demitri naar me toe, hij zal me vinden.
Marcus

Ik liet hem speciaal in New York afstempelen, zodat hij zou weten dat ik bij de Cullens weg was, maar niet wist waar ik nu heen ging. Hij zou het raden, heel binnenkort. ER waren niet veel zaken die ik erg belangrijk achtte; Elisabeth, Aro, Volterra... en daar hield het bij op, maar Aro zou het vierde nooit vergeten.. net zoals ik het nooit van mijn bestaan zou vergeten, we hadden gewoon andere redenen om het te onthouden.
Ik wachtte op Demitri in boekarest, ik had uitgerekend wanneer de brief aangekomen moest zijn in Volterra, en ik wist precies hoe lang het duurde voor een vampier om hier te komen, als hij bleef lopen, of als hij enkel 's nachts liep. Ik kon perfect weten wanneer Aro Dimitri had gestuurd. Waarschijnlijk zou hij Dimitri vragen waar ik hem opwachtte, daar zou hij al genoeg me weten, hij zou zo weten waar ik heen ging. Maar mijn redenen bleven voor hem geheim, wat in dit geval misschien niet meteen een voordeel was. ALs hij zou weten waarom ik hierheen kwam, zou hij voorzichtiger zijn met zijn stappen. Hij zou uitkijken en afwachten, maar nu zou hij misschien gewoon komen. Het zou de ondergang van de Volturi kunnen zijn. Niet veel vampiers wisten dat er een mogelijkheid was dat de VOlturi tegen de grond zou gaan. Maar die kans was zeer reeel. Daarom dat Aro en Caius elke oorlog, elke revolutie de kop in drukten. Als de "revolutionairen" ooit krachten zouden bundelen met Aro's grootste angst, dan was de Volturi zeker en vast verslagen. Hoewel Aro misschien gespaard zou kunnen worden, zou hij zichzelf vast iets aandoen, alles om maar niet aan de genade overgeleverd te worden van een andere VampireLord. Zeker niet aan deze. Aro zou het nooit toestaan, nooit meer.
Aro had nooit goed overeengekomen met hem, en dat was gedeeltelijk mijn schuld, en gedeeltelijk hun schuld. Ze hadden mekaar nooit een kans willen geven, ze vochten altijd maar tegen elkaar. Ze konden het niet aan om de ander te zien zegevieren. Daarom verbaasde het me dat Ze elkaar zo lang lieten begaan. Het was niet hun karakter om even niet op de ander te letten terwijl die kracht vergaarde, terwijl die machtiger werd. Maar ik had al gemerkt dat Aro meer op zijn hoede was; hij was bang voor de Cullens om die reden. Toen hij vernam dat er 2 Roemenen in het 'leger' van Carlisle zaten, die wilden vechten tegen de Volturi omwille van Reneesmee, was hij zeker dat hij de gehele wacht zou gebruiken. Dat was de eerste keer in lange tijd dat hij geschrokken was. Aro had zijn best gedaan om de macht van de Roemenen te breken, maar er was een deel waar hij nooit iets vernietigd had. Er was een macht waar hij niet tegenop kon, en het was zijn grootste angst dat de Cullens die ooit zouden ontdekken, want als de Cullens en de 2e VampireLord samenvoegden, veroverden ze de gehele vampierwereld zoals Aro ze hooghield. De wereld waar hij aan het hoofd stond.

Bedankt aan iedereen die een reactie gezet heeft op het vorige deeltje, ik vond ze zeer leuk...
Nu, voor ik het volgende deeltje online zet, zou ik graag 10 reacties zien... Dank jullie wel...