Overgave - 56

“Wie is er gekozen?”, vroeg ik Sokka.
“Sokka en Joachim”, antwoordde Thomatio voor hem.
“Sokka?”, vroeg ik kalm, en keek hem aan.
“Thomatio en Joachim”, zei hij kalm. Ik knikte.
“Sokka, je kan jezelf toch niet gevangen laten nemen”, protesteerde Thomatio. “Je bent de prins.”
“Juist daarom heb ik geen keuze”, zei Sokka kalm. “Het is Yue of ik. Yue is ten eerste nog belangrijker dan ik, en ten tweede heeft Yle een moeder nodig.”
“Goed dan”, zuchtte Thomatio, hoewel hij ook opgelucht leek. Dat kon ik hem niet kwalijk nemen, hij mocht thuis blijven. Waarschijnlijk.
“Waarom is Joachim gekozen?”, vroeg ik kalm.
“Hij is nog jong, maar toch al een van de beste meesters van de stam, en hij kan nog heel wat leren als hij de oude geschriften zou doorpluizen.” Ik knikte. Dat was geregeld. Ik liep weer naar voren, en ging bij Yue staan.
“Ik zal mijn best doen de vuurheer te overtuigen zich te houden aan de dingen die wij zonet hebben besproken. Maar er zijn een aantal redenen waarom hij hier zich niet aan zou houden. Dus moeten we liegen. Een aantal leugens, om de stam te redden.”
“Wij zijn geen leugenaars!”, schreeuwde iemand kwaad. Yue stapte naar voren.
“Nee, dat zijn we niet”, beaamde ze. “Maar soms moet je iets doen wat je niet graag doet, zoals dat nu nodig is om de stam te redden. Bovendien is liegen tegen eerlijke mensen uit den boze, maar is de vuurheer eerlijk? Hij heeft het recht niet te doen wat hij doet.” Er klonk instemmend gemompel uit het volk. Ik wierp Yue een dankbare blik toe, ik wist dat zij hier ook een hekel aan had.
“Ten eerste”, zei ik, en ik richtte me weer tot het volk, “zal iedereen hier moeten verklaren dat prinses Yue niet kan watersturen. Anders zal ze hoe dan ook worden meegenomen door de vuurnatie.” Het volk werd ongerust. Sokka kwam naar ons toe.
“De vuurheer zal nooit zowel mij als Yue hier laten”, zei hij tot het volk. “Maar ook geen van ons beiden als hij weet dat we allebei watermeesters zijn. Yue is belangrijker voor de stam, zij moet hoe dan ook hier blijven.” Het volk was er niet blij mee, maar ze leken in te zien dat we gelijk hadden. Verder moesten ze ook volhouden dat ik nog steeds een gevangene was. Ten derde dat Thomatio en Joachim gemiddelde watermeesters waren die voornamelijk uitblonken in het vangen van vis. Wat ze ook moesten volhouden was dat iedere jonge meester les kreeg van iemand anders, meestal familie. En als laatste leugen moesten we vertellen dat geen enkele vrouw mocht leren vechten, enkel heling was toegestaan.