15. inprinted

ik wou hem wegduwen, niet denkend aan hoe hard ik op de grond zou vallen als ik dat deed. maar mijn armen verraadde mij. ze trokken hem juist dichter naar mij toe, lieten hem niet ontsnappen, al leek het er niet op dat hij dat wou. mijn lippen bewogen met de zijne mee, beantwoorde de vraag die we beiden ons al een tijdje aan het vragen waren. ja, ik hield van Seth. meer dan ik van ieder ander mens had gehouden.
dus zo voelde liefde aan.
toen we elkaar eindelijk loslieten, was ik buitenadem. Seth zag er in het halfdonker tamelijk rood uit. tranen stroomden nog steeds over zijn wangen, net zoals bij mij. ik veegde ze er voorzichtig af.
'Shhh,' zei ik troostend. 'Het is goed.'
'Nee,' zei Seth. 'Dat is het niet. ik wil niet dat jij sterft.'
'Dat denk je alleen maar. zodra ik weg ben, zal je jezelf afvragen wat je ooit bezielde om mij aardig te vinden.' dacht ik, tenminste. ik had nog nooit een mens ontmoet die een meermin overleefd had, en haar had zien sterven. maar de gedachte dat Seth mij al snel zou haten, deed wel pijn. alsof mijn hart in tweeen werd gescheurd.
Seth schudde zijn hoofd, een klein glimlachje om zijn lippen. 'Je snapt het niet. ik ben op je ingeprent. ik zal altijd van je houden, of je dood bent of niet. en als jij zonodig wil sterven, dan ga ik mee. ik zal je niet alleen laten sterven.'