019

Ik loop naar beneden en plof op de bank. Ik heb niet eens honger, dat is heel raar voor mij. Niall Horan die geen honger heeft, dat is als Zayn zonder Sharon, als Harry zonder Rebecca. Dat klopt gewoon niet. Somber staar ik voor me uit, in gedachten verzonken. Ik hoor niet dat de deur opengaat en schrik van Zayn die ineens voor me staat. ‘’Nialler, what’s wrong? Ik zie aan je dat er iets is. Alle jongens zien het aan je. Je weet dat je bij ons terecht kan hè?’’ Ik knik en voel de tranen omhoog komen. Ik bijt op mijn lip om ze tegen te houden, maar het werkt niet. ‘’Ssssh,’’probeert Zayn me te sussen terwijl hij wat onhandig over mijn rug wrijft. Gelukkig is er niemand anders in de kamer. Ik laat de tranen stromen en huil uit in Zayn’s armen. Ik lijk wel een watje, huilen om een meisje. Maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Over 6 dagen gaat ze alweer weg, en als ze het dan nog niet weet, vergeef ik het mezelf nooit. Ik ken haar pas 1 dag, maar het lijkt alsof ik haar al zoveel langer ken. Ze doet iets met me. Ik vertel het hele verhaal aan Zayn. Als ik uitvertelt ben, zwijgt Zayn even. ‘’Dat dachten we al wel,’’begint hij voorzichtig. ‘’Je moet het haar gewoon zeggen, je hebt echt niks te verliezen. We kennen haar nog niet echt goed, maar ze lijkt me heel aardig. En volgens mij ziet ze jou ook wel zitten.’’ Bij die laatste zin ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Al iets vrolijker kijk ik op. ‘’Bedankt,’’zeg ik tegen Zayn terwijl ik hem een knuffel geef. Ik neem me voor vanmiddag met haar te praten. Langzaamaan druppelt iedereen binnen en pakt iedereen iets voor het ontbijt. Ik krijg niet veel naar binnen, wat me rare blikken oplevert. Zayn, die naast me zit, knijpt me bemoedigend in mijn schouder. Dankbaar kijk ik hem aan.
Ik zit op mijn bed met mijn hoofd in mijn handen. Ik ben al mijn moed aan het verzamelen. Ik heb haar gevraagd of ze om 2 uur naar onze kamer kon komen. Het is nu kwart voor 2 en ik ben hartstikke nerveus. Na zo een tijdje te hebben gezeten, gaat de deur voorzichtig open. Ik kijk op, maar zie dat het Rebecca is. ‘’Je hoeft niet zenuwachtig te zijn. Ze vindt jou ook heel leuk. Zeg het haar gewoon, ze durft zelf niks te ondernemen.’’ Voor ik iets terug kan zeggen, is ze al weg. Ik laat haar woorden even op me inwerken en besluit er maar gewoon voor te gaan. Wat had ik te verliezen? Mocht het niks worden, ik hoefde haar niet elke dag te zien. Over 6 dagen ging ze weer terug. Ik schrik op uit mijn gedachten van de deur die weer opengaat. Dit keer is het wel Angela. Verlegen loopt ze naar binnen en ik heb het idee dat mijn hart elk moment uit mijn borstkas kan springen. Ik klop naast me op het bed en ze gaat verlegen naast me zitten. Ze kijkt naar haar handen. Voorzichtig druk ik met mijn hand haar kin omhoog, zodat ze me wel moet aankijken. Ik verdwaal in haar mooie ogen. Het lijken wel kattenogen. De ene keer zijn ze groen, de andere keer weer meer bruin. Ik zie haar nerveus slikken en besluit het dan maar gewoon te zeggen. ‘’Ik ben hier zo niet goed in,’’begin ik voorzichtig. ‘’Het moment dat je binnen kwam lopen, samen met je zus. Ik leek wel betoverd. Sinds dat moment ben je constant in mijn gedachten geweest. Ik wil dat je dit weet, als het niet wederzijds is –‘’ De rest van mijn zin sterft weg, doordat Angela haar lippen op de mijne drukt. Even verrast door deze plotselinge actie doe ik niks. Maar al snel kus ik haar liefdevol terug. Een bom van vlinders ontploft in mijn buik. Die meid maakt me zo gelukkig.