002

'Dus, één pakje koekjes, één pakje koffie en één pak appels?', zei ik, 'is het dat mam?'
'Mm, ja, hier is wat geld en neem Adrian maar mee' lachte ze, waarna hij onschuldig van achter de deur loerde.

Tegen de tijd dat we bij de winkel aankwamen was ik verkleumd. We waren zo slim geweest om de fiets te nemen, in plaats van die heeeeerlijk warme auto.
'Rosieee, ik heb honger' zeurde Addie. Soms was hij echt een klein kind, maar dat was ook waarom ik zo van hem hield!
'Oké dan, pak maar een extra pak koekjes, maar niet tegen mijn moeder zeggen hoor deugniet' sprak ik op een kleuterige toon tegen hem.
Hij grijnsde en liep voor me uit. Al was 'rennen' misschien een beter woord, want dat was wat hij deed.
Ik liep hem snel achterna en toen ik de hoek om liep hoorde ik de oude winkeljuffrouw zeggen dat je niet mag lopen in de winkel.
Ik grinnikte, maar Adrian keek maar beteuterd mijn kant op. 'Ik mag niet lopen' mokte hij, waarop ik harder moest lachen.
De winkeljuf keek eens vies onze kant op en toen ze weg was barstten we uit in lachen en liepen snel weg.

Thuis aangekomen was de tafel al mooi gedekt voor het kerstdiner die avond.
'Zijn jullie daar eindelijk!? Ik moet de tiramisu en de appeltaart nog maken!'zei mijn moeder.
Ik grinnikte even, maar liet het dan maar voor wat het was.
Vanavond was er een grote kerstfuif en daar gingen we met een grote groep heen. Ik had er zo'n zin in!
Zo een fuif gaf me maar één gevoel en dat gevoel was FOREVER YOUNG