124~

Laura PoV
ik droogde mijn tranen af, het was alweer voorbij. het duurde langer dan normaal. Ik kon me -zoals gewoonlijk-niet meer herinneren wat er gebeurd was. Ik had alleen stekende hoofdpijn. Ik keek naar de klok, misschien kon ik nog even uitgaan vanavond, daar had ik best zin in. Ik kleedde me om, en toen ik bijna beneden kwam, hoorde ik getier. Het was mijn moeder. Ik kon niet horen wat ze riep, het leek me heel erg, maar ik was binnen en zij buiten. Ik keek uit het raam, mijn vader stond ook buiten, met mijn moeder in zijn armen. Ik trok mijn rokje een beetje naar beneden en mijn topje naar omhoog. mijn ouders waren niet altijd voorstander van mijn kledij. 'Ik ga even uit.' zei ik terwijl ik hen passeerde. 'Met wie?' standaardvraag nr 1. 'Alleen.' zei ik. Mijn moeder keek bezorgd. 'Ik ben erdoor. het enige wat ik nu wil, is een beetje vrij zijn en genieten van mijn leven.' zei ik. Mijn moeder glimlachte en knikte. zij gingen naar binnen, maar op de voorruit van mijn auto lag iets, onder mijn ruitenwisser. Eerst dacht ik aan een boete, maar hij stond al 3 dagen hier, en thuis parkeer je waar je wilt. Het was een brief, een A4-papier dat in 4 geplooid was. Ik wist niet van wie het was, maar ik had een flauw vermoeden. Mijn moeder zou me geen brieven sturen, laat staan mijn vader of broer/zus. En er was maar 1 iemand hier geweest die het kon gedaan hebben. Trouwens, hij had nog steeds jongensachtige gekrabbel, waardoor ik het zeker wist. Er stond Laura op geschreven. jeetje, voor wie zou dat toch zijn? Oh, Tom, ik kan nu bijna raden wat erin staat. Je begint voorspelbaar te worden. Wanneer doe je eens iets nieuws, iets wat ik niet verwacht... ik zuchtte en nam het briefje.