029

We liepen met zijn alle door het hotel en ik zag sommige blikken bewonderd naar Gregory en Ibrahim kijken. Hierdoor kwam mijn onzekerheid toch weer opkijken. Je zou het misschien niet denken, maar ik ben de definitie van onzekerheid. Zouden ze mij wel goed genoeg vinden om bij hun te lopen? Ik bedoel, hun zijn knap en getalenteerd. En wat ben ik? Een oerlelijke fotografe die het toch nooit gaat maken. Snel zette ik die gedachte opzij en genoot van de momenten dat ik bij Wendy, Ibrahim en Gregory was. Oh, the feelings wanneer ik aan Gregory denk, zijn echt niet leuk. Hij is echt niet normaal leuk, maar alsof hij mij ooit leuk vind. Oké, nu me echt weer gaan concentreren wat er om me heen gebeurt. Nog voordat ik weer terug was op de wereld, werd ik opeens meegetrokken naar links een paadje in. Ik zag dat Wendy mijn arm vast had gepakt en mij mee naar de WC sleurde. Toen de deur achter me dicht klapte rende Wendy een WC in en ging hier haar behoefte doen. “Je vind hem leuk, hé?” Kwam er uit het hokje. Langzaam liep ik rood aan, wat ze gelukkig niet zag. “Wie?” Hield ik stug vol, hopend dat ze het over de verkeerde persoon had. “Gregory, ik zie het aan je.” Oké, dat was dus waardeloze hoop wat ik daar net had. Maar ik kan Wendy vertrouwen, toch? Dus zo’n kwaad kan het niet om het haar te zeggen. “Uhm… Ja.” Zei ik terwijl ik nog roder aanliep. Ik hoorde de WC doorspoelen en een paar tellen later ging de deur open met een grijnzende Wendy in de deuropening. “Ik ga jullie koppelen.” Met grote ogen keek ik haar aan en schudde mijn hoofd. “Als je dat maar laat.” Wendy wuifde mijn opmerking weg. “Jullie zijn een leuk stel. Je zal me nog dankbaar zijn als je 80 bent en jullie zitten met zijn tweetjes hand in hand in een hobbelstoel.” “Hobbelstoel?” Vroeg ik lachend. Voldaan knikte ze en liep weer richting de deur en ik achtervolgde ik haar. Blij liep ze weer naar Ibrahim toe. “Ik heb je zo gemist.” Zei Ibrahim overdreven zielig naar haar. Ze deed alsof ze een traantje wegpinkte en zei daarna ook nog dramatisch: “Ik jou ook, mijn Romeo.” Lachend keek ik naar het stel. Nadat het schouwspel gedaan was, gingen we verder met het hotel verkennen. Ik was qua hotels veel gewend, maar dit sloeg toch alles. Het was zo luxe en zo groot, ik zou hier zo makkelijk in kunnen verdwalen. “Vanavond gaan we uit!” Deelde Wendy mee, waarom ook vragen. Ibrahim en Gregory knikten enthousiast, terwijl ik ook een beetje dof knikte. Ik had er heus wel zien in hoor, maar eerlijk gezegd ging ik liever een beetje vroeg naar bed, ik was kapot.

---

neeeee, lost an abo ;(
achjah, ik heb de andere mensen nog
die wel lekker trouw blijven <3
sorry voor het lange niet schrijven guys
hope u like this (: