Chapter Seventy-Two,

Elise's pov

Ik was een uurtje na de vraag van mn vader gelijk naar mijn moeders huis gegaan. Nu sta ik dus voor haar deur. Het duurt even voor ze open doet, maar ze is in elk geval thuis. 'Wat doe jij hier?' vraagt ze verrast. Ik zucht. 'Geloof me, ik had geen keus. Pap wilde het. Dus we moeten praten.' Ze stapt opzij en ik loop naar binnen. Ik ga zitten. 'Waarom wil hij het?' vraagt mijn moeder. 'Je weet iets niet.' zeg ik. Ze kijkt me vragend aan en ik vertel wat er met mijn vader is. 'Waarom heeft niemand me iets vertelt?' vraagt ze later een beetje beledigt. 'Goh, hoe zou dat komen?!' vraag ik sarcastisch. Ze kijkt me vragend aan. Ik zucht. Ze is dom en een leugenaar. Ik sta op. 'Mam, dit heeft geen zin. We kunnen het gewoon niet bepaald goed vinden.' Ze zucht en staat op. 'Oke, je hebt gelijk. We kunnen het totaal niet goed vinden. Maar we kunnen het tenminste uitpraten.' 'Er valt niets te zeggen!' roep ik. Ik schrok er een beetje van. Nooit liet ik mijn kwaadheid me overnemen. Nooit. Misschien mijn irritaties wel, maar nooit mijn woede. Ik hou van mijn vader, echt. Maar ik weet niet of dit het waard is. 'Het spijt me.' roept mijn moeder opeens. 'Ik wilde niet liegen, maar ik wilde dat je gelukkig werd. En ik wilde dat je Johan accepteerde, daarom loog ik over je vader. Vergeef me, alsjeblieft.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dit is het niet waard. Want je hebt net alleen gelogen, je hebt me achtergelaten. En niet alleen mij, maar ook Alexandra en Rosanne. Het enige wat je liet horen is een smsje met: Ik kom niet meer terug, hou nog altijd van jullie. Mam. Ik kan niet meer.' Ik loop weg en laat haar achter me. Ik doe de deur open en zie Harry staan. Ik haast me naar hem toe en hij sluit me in zijn armen. Ik barst in huilen uit.