1 - Set Off.

Dit jaar zouden we in een nieuw jeugdhuis verblijven, het vorige was niet goed genoeg en mijn moeder was er helemaal niet opgesteld, terwijl ik écht wel op mijn eigen twee benen kan staan.
Ik rommel in mijn broekzak om mijn sleutelbos te vinden, daaraan hangen de volgende dingen: De sleutel van mijn jeugdhuis, dat ik deel met de jongens, de sleutel van mijn locker, de sleutel van mijn fiets, de sleutel van mijn huis in Ierland en als allerlaatste hangt er een grappige sleutelhanger aan als herkenning.
Ik steek de juiste sleutel overtuigd in het slot en draai de juiste kant op om dan een klik te horen en de deur valt al zachtjes open.
Het was er proper en de muren waren een beige kleur, alles is erg neutraal, maar gezellig. Ik gooi de deur dicht met mijn voet en wandel verder het huis in.
Ik wil "Hallo" roepen, zoals in horror-films. Op dat moment staat er dan meestal een moordenaar in de keuken, die hen van achteren zou gaan besluipen en zo zou gaan toeslaan en het slachtoffer zou laten sterven op een pijnlijke en bloederige manier.
Ik slaag dat deel dus maar over en loop in een vrolijke tred verder de woonkamer in, daar bevinden zich al twee jongens.
"Louis, Zayn!" roep ik enthousiast. Ik geef hen beide een knuffel en plof dan naast hen in de zetel. Ook zij begroeten me kort, maar hartelijk. Het was al een tijdje dat ik mijn beste vrienden niet meer had gezien. Het was zeker dat er wat viel in te halen.
Ik leg mijn zware sporttas bij de koffers van de andere. "Dat vliegtuig was er te veel aan." protesteer ik en ik leg mijn hoofd naar achteren in mijn nek. Louis moet er meteen om lachen: "Twee seconden terug in de UK en je zaagt al, ga maar terug naar Ierland. Waar je thuis hoort, Nialler." spot hij sarcastisch en dan haalt hij zijn hand door mijn warrige blonde haar.
"Koop jij dan maar een boot." zeg ik lachend, met mijn ogen draaiend. "Idioot." stotter ik tussen mijn gelach door.
"Als alle jongens er zijn, gaan we naar de supermarkt." stelt Zayn me gerust voor ik iets kan vragen. Ik ben nogal gesteld op mijn voorraad eten. Ik knik dat dat een goed plan is en stel voor de kamers al eens te gaan bekijken. De andere twee stemmen in en we lopen de trap op met onze koffers. De eerste deur die ik zie staat al een kiertje open, maar Louis onderbreekt me vrijwel meteen als ik die in wil stormen.
"Die kamer is van mij en Harry, hij slaapt." zegt hij evenwichtig. Op de deur hingen twee stikkers. "Louis" staat er op de ene, op de andere staat "Harry". De twee hadden altijd samen een kamer, beste maten waren ze zeker. Ik loop verder en kijk naar de vier deuren die er nog over waren. Op ééntje hing er ook al een sticker, Zayn, een andere stond open en bleek de badkamer te zijn. Ik val één van de kamers binnen en zie een ruim dubbel bed. Ik plof mijn tas neer naast het bed en haal snel mijn voetbal-sjaal eruit om die boven het bed te hangen als eerste personalisering. Ik hoor een klap op de deur, die ik nu van mij mag noemen en zie een schots en scheve sticker hangen. "Niall" stond er op.
In de kamer naast me zou dus Liam gaan slapen stel ik vast, ik stap de kamer weer uit en zie dat Harry slaperig tussen Louis en Zayn was gaan staan.
"Als Liam nu nog arriveert kunnen we eten gaan kopen." zegt hij slaperig, terwijl hij net als de leider had willen overkomen en deze boel wou handhaven, zoals hij vaker wel probeerde. Helaas was enkel Liam daar tot bevoegd. Hij had gewoon die kracht, streng maar rechtvaardig.
Ik hoor een klik van de deur en ga over de railing van de trap hangen, samen met Harry. Hij kijkt verdwaasd rond naar de nieuwigheden.
"Liam!" roept Louis met zijn blije en scherpe stem. Hij stormt de trap af, tackle-t hem de grond op en knuffelt hem daar.
"Ik heb je ook gemist, Lou." zegt Liam droogjes, hij gaat met zijn hand door Lou's haar en wurmt zich onder de jongen uit, waarna hij de trap opkomt en ons allemaal begroet. Ik bied hem een knuffel aan, die hij maar al te graag aan neemt. Hij klopt op de nog lege deur en vraagt of deze van hem was. We knikken en hij knikt begrijpelijk terug om dan de kamer in te gaan en zijn tas op de grond te ploffen en zijn deken over het bed te gooien.
Hij sliep altijd met een extra deken, hij had het excuus dat hij het gauw koud krijgt, maar wij allemaal weten dat dat deken emotionele waarde voor hem heeft.
Hij loopt weer de kamer uit en kijkt de groep rond. "Goed!" onderbreekt Louis de stilte. "Supermarkt dan maar?" vraagt hij. Hij gaat op de leuning van de trap zitten en glijd zo op een stoere en bovendien snelle manier de helling af. Ik en de andere donderen de trap af en hij houdt de voordeur voor ons open. Als we buiten zijn trekt hij deze het slot in. "De supermarkt is die kant op." zegt hij, onze blikken beantwoordend. We draaien ons allemaal een kwart draai en beginnen te wandelen.