O62.

Ik zit al enkele dagen bij sander, mijn neef die me ook de foto's had getoond, op de bank. Ik krijg van zijn moeder eten. Ik eet en slaap op de bank en voor de rest doe ik niets. Ja, ik staar voor me uit en denk, alsof denken zuurstof is, maar nog erger. Ik zou sterk in mijn schoenen kunnen staan, maar daar heb ik gewoon geen zin in.
Het is de heftigste break-up die ik ooit zal meemaken. Het duurde maar even, maar voor mij was het écht, voor mij was het al voor eeuwig.
Ik had al berichtjes gekregen als. "dat is verledentijd", maar geen uitleg voor het veel te mystrieuze meisje en dat was alles dat het kon goed gaan maken, vreesde ik. Om de fuiven ben ik niet al te kwaad meer, ten slotte kende ik hem toen nog niet en is het belachelijk te zeggen dat hij vreemd ging, als hij me niet eens kende.
Ik begin te relativeren, maar ik voel me gewoon te dom om toe te geven dat ik hiermee eigenlijk de fout in ga. Ik vertrouw hem niet.
Het feit dat het stuk voor stuk de mooiste meisjes ooit zijn, doet me dan weer wel zeer, ik ben niet goed genoeg voor iemand als Harry.
Ik had nog geen enkele traan om hem laten rollen. Zelf snap ik ook niet waarom, maar het was nu zo. Het was alsof het zo enorm serieus was, dat ik me hard moest houden. Mijn moeder heeft al verscheidene keren aan de lijn gehangen, maar ze is gerustgesteld.
De deurbel ging en ik kromp ineen van het geluid, gewoon omdat ik er van schrok.
Sander rolt zijn ogen en loopt naar de deur, hij verstaat het niet, maar laat me wel zijn zetel in palmen, dat vind'k zo aardig van hem. Het is een tijdje stil en dan hoor ik veel gepraat aan de deur. Ik lijk een stem te herkennen, maar dat deed ik even geleden ook. Terwijl het gewoon een DHL-leverancier was voor de nieuwe computer van Sander, ik wil hem gewoon terug zien, was de conclusie.
Het waren twee stemmen een meisje en een jongen, ik zet de gedachten snel van me af en dompel mijn hoofd onder in een veel te groot kussen en hoop zo snel in slaap te vallen.
Een slaap van 1000 jaar en dan weer wakker worden in een nieuw tijdperk, met een nieuwe jongen, die zo erg op harry leek, maar hem gewoon niet was.
Zoals altijd, bekijk ik de situatie veel te serieus en transformeer ik in een mega-dramaqueen. Misschien moet ík gewoon op hem afgaan en zeggen: "Sorry, ik ben Louis Tomlinson. Dramaking eerste klas. Ik kan niet relativeren en ik houd van je."