Chapter Seventy-One,

Elise's pov

Het is een lange tijd stil. Misschien een uurtje. Niemand zei of deed iets. Harry was er ook nog. Ik kijk naar mijn vader die voor zich uit aan het staren was. Diep in gedachten iver het hart. Logisch. Het gaat letterlijk om zijn leven. Ik kijk naar Harry die slaperig op de stoel naast me zit. Hij ziet er bezorgd uit en ook nog eens doodmoe. Ik hoor en zucht. 'Ik ga het doen.' onderbreekt mijn vader de lange ongemakkelijke stilte. 'Wat?' vraag ik een beetje in shock. 'Ik neem het hart, maar...' begint hij. Ik zucht. Waarom is er altijd een maar? 'Maar alleen als de familie toestemming geeft.' Ik krijg weer een beetje hoop. Mijn vader zou het overleven. 'Ik haal de dokter.' zeg ik terwijl ik opsta. Ik loop naar de balie. 'Kunt u dokter Ros misschien vragen te komen, het gaat over een hart.' vraag ik. De vrouw achter de balie knikt en zend een berichtje. 'Hij komt eraan.' 'Bedankt,' zeg ik en ik loop weer naar de kamer. Niet veel later komt de dokter binnen. 'Dus, heeft u een beslissing?' vraagt hij. 'Wat vindt de familie ervan?' vraagt mijn vader. De dokter pakt zijn papieren. 'Nou, de familie heeft toestemming gegeven.' 'Dat is goed.' zegt mn vader. 'Ik heb besloten dat ik het doe.' Ik zucht van de opluchting en Harry pakt mijn hand. 'Het komt goed.' fluistert hij. Ik knik langzaam. 'Wanneer is de operatie?' vraagt mijn vader. 'Zo snel mogelijk. Overmorgen, misschien sneller. Ik laat u het weten zodra het bekent is.' antwoord de dokter. Hij knikt en loopt rustig weg. Ik pak mijn vaders hand. 'Ik hou van je.' zeg ik. Ik zweer dat ik even een traantje zag. Hij knijpt zachtjes in mijn hand. 'Ik ook van jou. Maar je moet me iets beloven.' 'Wat is er?' vraag ik. Mijn vader zucht. 'Wil je het alsjeblieft uitpraten met je moeder?'