I may not cry

Moon Daimond pov:

Ik doe een stap naar achter zodat, de 3 jongens, en het meisje naar binnen kunnen komen.
'Ga zitten'mompel ik zacht, en loop vlug naar de radio om hem uit te zetten, maar het meisje houdt me tegen 'laat' mompelt ze 'ik word hier rustig van.'
Ik knik, en wijs naar de bank, waarop ze kunnen zitten.
Nerveus ga ik in de de zetel zitten.
'Miss Daimond' begint een jongen 'het spijt mij om dit te zeggen, maar wij moeten uw mededelen, dat uw broer en onze beste vriend, helaas overleden is'

Ik heb het gevoel dat mijn wereld in elkaar zakt.
Mijn hart hoor ik kloppen in mijn oren, en mijn benen trillen.
Tranen bereiken mijn ogen, maar ik laat ze niet naar buiten.
Ik probeer op te staan, maar het mislukt en ik raak bijna de grond, als 2 armen mij net op tijd opvangen.
'Het spijt me'word er zacht in mijn oor gefluisterd.
Ik knik zwak, en laat me in de zetel vallen, en staar verslagen voor me uit.

'we laten u even alleen' hoor ik de jongens zeggen, waarna de deur dichtvalt.
'het spijt me voor je' hoor ik plots een zachte stem zeggen.
verbaast kijk ik op, en zie het meisje blonde haren voor me staan.

Sara Carpenter pov:

Moon knikt, en ze mompelt iets onverstaanbaar's.
'Sorry wat zei je?' vraag ik zacht.
'Ga weg!' schreeuwt ze.
Bang kijk ik haar aan, en loop vluchtig naar de deur, en ren weg naar buiten.
Haar ogen stonden verwilderd, en de pijn kon je er in zien.
Maar dat betekent niet dat ze zomaar tegen me kan schreeuwen.
Ze is niet de enige die verdriet heeft om Jason.
We missen hem allemaal, maar ik mis het meest onze laatste nacht.
Nog nooit heb ik zoveel liefde getoond aan een jongen, en zo vaak verteld dat ik van iemand hield.
Mijn hand sluit zich als automatisch om mijn ketting met een hart van puur goud eraan.
Hij zei altijd, dat het bij me hoorde, omdat ik een hart van puur goud had, beweerde hij..

Mijn ogen prikken van de tranen die naar buiten willen, maar ik sta het niet toe..