123~

Nicole PoV
'Mama?' vroeg een zacht stemmetje toen ik de kamer van Laura binnenkwam. Ze trilde helemaal en had zich weggestoken onder een deken. 'Is hij weg?' vroeg ze. ik knikte. 'Waarom blijft hij mij achtervolgen? Mijn hele leven lang?' vroeg ze huilend. 'wel, hij zegt dat hij van je houd.' zei ik simpelweg. Laura keek met een ruk op, alle tranen uit haar ogen verdwenen. 'Hij liegt, hij liegt altijd, het is een leugenaar, hij...' verder kwam ze niet, ze begon opnieuw te huilen. Ik heb daar meer dan vier uur gezeten, moest aanhoren hoe mijn 18-jarige dochter lag te huilen, te schreeuwen, te kniezen als een babytje. Ze kon er niet overheen. Ze zou nooit van haar leven over Tom heen komen, en daar was een hele logische verklaring voor. Hoeveel ze het ook mocht tegenspreken, ze kon iedereen gek verklaren, maar diep in haar hart, was ze nog steeds hopeloos verlieft op Tom. Ze kon hem niet vergeten, net als Tom hield zij zich vast aan een luchtspiegeling. Ze hield van TOm, en op hetzelfde moment wenste ze hem en zichzelf dood. Dat was hetgene dat ze de hele tijd herhaalde. 'Ik wou dat ik dood was.' het is verschrikkelijk voor een moeder om zoiets te moeten horen.

Rond 10 uur 's avonds kreeg ik telefoon. Een razende Simone schreeuwde me toe dat TOm zich weer in zijn kamer had opgesloten, dat het mijn schuld was, ik had hem veel te hard aangepakt. Dat deed de deur toe, het maakte mij zo kwaad; ik wist niet wat te zeggen, ik stortte in, na 6 jaar. 'Denk je dat het voor mij leuk is, om al 6 jaar lang je oudste dochter te horen zeggen dat ze liever dood was, dat ze wenste om nooit geboren te worden? Dat ze het liefste nu dood viel? Weet je hoe dat voelt, Simone?!' schreeuwde ik in de telefoon. 'Dat maakt je kapot!' tierde ik voor ik de hoorn dichtgooide.