122~

NiCole POV
'Ik moet haar zien, Nicole, dat begrijp je toch wel?' vroeg Tom, een beetje luider. Waarschijnlijk in de hoop dat Laura naar buiten zou komen door het lawaai. 'ze wil je niet zien.' zei ik opnieuw. 'Ik...' Ik schudde mijn hoofd. 'Hang alsjeblieft de egoïst niet uit, Tom. Of ik moet je wegsturen.' zei ik. 'Maar... misschien... misschien wil ze mij ook wel zien, is het gewoon...' ik schudde weer mijn hoofd. Hij wist niet wat er met haar was, dat merkte ik aan zijn reacties, Georg zou nooit zo gereageerd hebben, want hij wist het. Hij zou geknikt hebben en vertrokken zijn. Hij probeerde onder mijn arm heen te kruipen. nu werd ik pas echt kwaad. 'Tom, nog 1 zo'n truc, en ik bel de politie voor huisvredebreuk.' zei ik hard. 'Ik heb je heel erg gemogen, en jullie vijven waren allemaal heel erg gelukkig samen. Maar die tijd is voorbij Tom. Je houd je vast aan een hersenspinsel, al 6 jaar lang. Ik denk niet dat zoiets gezond is, TOm.' zei ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben niet gek, ik hou me er gewoon aan; ik hou van Laura!' zei hij luid. Hij riep het, voor Laura. 'Dat heb ik gemerkt. Wie is Barbara dan?' vroeg ik. Hij keek me aan, beet op zijn lip. Hij had geen antwoord. 'Mensen willen dat ik verder ga met leven, maar...' ik zuchtte. 'Je houd niet van Barbara, maar je blijft haar lief? Hiermee heb je bewezen dat ik je zeker niet naar boven kan laten gaan, TOM. Je hebt geen respect voor vrouwen. En als jij hen niet respecteert, zullen ze jou niet respecteren.' zei ik, met een knik naar de deur. Hij keek naar zijn schoenen en droop af. 'Haar spullen staan in de gang.' mompelde hij. ik knikte. 'Bedankt.'